Λεκτική Βία

Το σημερινό ποστ της Μάνας, με έσπρωξε τελικά να αναρτήσω ένα θέμα που με απασχολεί εδώ και μερικές μέρες.

Λεκτική Βία. Στο δρόμο. Από άγνωστο. Διότι είσαι γουρούνι,παστόρεγγα,μαύρος,άσπρος,κίτρινος,αθώος, πανέξυπνος,αφελής,ξανθός,μελαχροινός,θεός/α,....διαφορετικός από όλους τους άλλους τέλοσπάντων!
...

Πριν μερικές βδομάδες λοιπόν, η διπλανή από χαμογελαστό κοριτσάκι έγινε μια σκιά. Νηστική όλη μέρα, σκυθρωπή,συννεφιασμένη,έτοιμο το δάκρυ και η φωνή ντυμένη με άγχος. " Πού πήγε η Πολυάννα μου;" τη ρώτησα. Περίμενα αρκετές μέρες για μια απάντηση. Τελικά, μου διηγήθηκε τί της συνέβη κάποιο Σάββατο στο δρόμο. Περπατούσαν με τον σύζυγό της, όταν κάποιος οδηγός,αισθάνθηκε την ανάγκη να ελαττώσει ταχύτητα,να πετάξει το κεφάλι του όσο πιο έξω γινόταν και να ρωτήσει κραυγάζοντας " Πώς κάνετε σεξ εσείς οι δύο αλήθεια;" ενώ η φιλενάδα του στη θέση του συνοδηγού είχε σκάσει στα γέλια.
" Και γιατί τον πήρες στα σοβαρά; Σκέψου πόσο μειονεκτικά νιώθει για να θέλει να πληγώσει κάποιον άγνωστο δημοσίως!"
Η Στρουμπουλή Πολυάννα όμως δεν βρήκε παρηγοριά ούτε στην αγάπη του συζύγου της (ο οποίος έχει αντικειμενικά όλο το πακέτο του Θεού - καστανοπρασινομάτης κούκλος,πανέξυπνος,καλωσυνάτος,ευγενέστατος- και είναι ένα στοιχείο που προκαλεί τη ζήλεια και το μένος τρίτων γυναικών) ούτε στη λογική,που σου επιβάλλει να προσπεράσεις ένα τέτοιο συμβάν. Από εκείνη τη μέρα,όχι μόνο δεν θέλει να φάει - που για μερικούς από εσάς μπορεί να σημαίνει "Κάτι είναι κι αυτό!"- αλλά αποφεύγει και τον άνθρωπο της συστηματικά.
Και κλαίει.Κάθε μέρα κάθε μέρα κάθε μέρα...


Την προηγούμενη βδομάδα, ένα πρωί στο Μετρό, κι ενώ φτάναμε στην πλατφόρμα της επόμενης στάσης, πρόσεξα μια ψηλόλιγνη σαραντάρα που στεκόταν στην πλατφόρμα, με τα μάτια βουρκωμένα. Η πηγή του κακού μια παρέα νεαρών τουρκοπαγοχωριτών, που στεκόταν λίγο πιο κάτω...
Η γυναίκα έτρεξε και μπήκε στο βαγόνι μας ενώ πίσω μου ένιωσα την παρέα να μπαίνει και να κάθεται δύο τετράδες πίσω,στα αριστερά μου. Η γυναίκα προτίμησε να σταθεί κοντά στην πόρτα, τονίζοντας έτσι το μήκος του στενού κορμιού της.
Ξεκίνησε το τρένο, μια αγριοφωνάρα και γέλια γέμισαν το βαγόνι.
" ΦΑ. ΣΟΛ. ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ. ΚΙ!!!" ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ
" Φα σολ ΆΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ κι"
Κι αυτή,αντί να τους αγνοήσει,έκλαιγε. Το αρχικό σοκ, άφησε στη θέση του την γνώση " Ποτέ δεν ξέρεις τί έζησε κάποιος,ούτε τί λιώνει τον ατσάλινο άνθρωπο."

Αν κλάψεις,εννοείται πως τα παλιόπαιδα θα συνεχίσουν τη βία μέχρι να βαρεθούν.
" Φα Σολ άααααααααααααααααααααααααα κι!"
και κανένας δεν τους έκανε παρατήρηση. Ο κάθε επιβάτης στον κόσμο του.
Τρόμαξα με την παθητικότητα μας. Τρομάζω με το σημείο που η λεκτική βία μπορεί να αποκτήσει σώμα.
Φοβόμασταν πως η παρέα θα στρεφόταν μετά εναντίον μας; Αφήνουμε ένα μάτσο 20χρονων να μας ελέγχουν; Πάμε καλά;
Σηκώθηκα και πήγα προς το μέρος τους, παρακαλώντας τον Θεό να μην με αφήσει να κάνω οποιοδήποτε λάθος στα παγοχωρίτικα. Αυτός ο φόβος, που συχνά μου κόβει την φωνή και γίνομαι ένα μέρος του παθητικού πλήθους.

" Θα αφήσετε την κυρία ήσυχη; Τέτοια χαράμ κάνετε και σας καμαρώνουν οι μανάδες σας βρε παλιόπαιδα; Ξέρει η γιαγιά σου εσένα τί κάνεις τώρα; Έτσι σου έμαθε ο παπάς σου να φοράς τα παντελόνια; Μπράβο πες του, να σε χαίρεται! Χαράμ!"
Το πιο βλοσυρό βλέμμα που δεν σήκωνε το παραμικρό κιχ.
Ας τους περνούσε από το μυαλό να συνεχίσουν την κοροϊδία!

Στην επόμενη στάση κατέβηκε η κυρία. Πίσω της κι εγώ.
Ήθελα να πάρω αέρα. Δεν μου αρέσουν οι σκηνές.

Έφυγε προς την αντίθετη κατέυθυνση χωρίς να ανταλλάξουμε ούτε μια λέξη. Ευτυχώς.

...

Το να θεωρούμε άσχημο τον οποιοδήποτε είναι δικαίωμα μας.
Το να προστατέψουμε αυτόν τον "άσχημο" από τη λεκτική βία είναι υποχρέωση όλων μας.
Στην Κύπρο πανεύκολα σχολιάζουμε την εμφάνιση των άλλων. Ρίχνουμε και το κατάλληλο βλέμμα φαρμάκι "Πώς τολμάς να κυκλοφοράς έτσι;" χωρίς να νοιαζόμαστε πως κι εμείς για κάποιον άλλον,είμαστε ένα απλό "τέρας".
Αντιλαμβανόμαστε όμως πως πρόκειται για λεκτική βία;
Και ότι ως επί τω πλείστω αποδέκτες αυτής της βίας είναι γυναίκες που ενοχλούν την αισθητική μας λόγω σωματότυπου;Επειδή μεγαλώνοντας δεν πληρούν το πακέτο "18χρονη γυμνασμένη θεά" που υπερπροβάλλει η κοινωνία,που εννοείται πως επηρέαζει και τις διαστάσεις της αισθητική μας.
Ναι, η μια μπορεί να είναι φασολάκι και η άλλη κάσα. Δικαίωμα της Φύσης και της Γυναίκας να είναι όπως νιώθει.