Μιας διαδρομής φυγή

Μετά από δύο μέρες καύσωνα επέστρεψε η βροχή με τα γκρίζα σύννεφα.

Είσαι στο τρένο, και θα ταξιδεύεις για ώρες με άγνωστους συνεπιβάτες. Ο πιο βρεττανικά αποδεχτός τρόπος για ν΄ανοίξεις συζήτηση είναι να μιλήσεις για τον καιρό. ...μήπως για αυτό τώρα τελευταία αρχίζουν κάπως έτσι και τα κείμενα; χμ...

Νιώθω πως με έχω κολλήσει στην καρέκλα και διαρκώς μπαινοβγαίνουν άγνωστοι συνεπιβάτες. Για κάποιο λόγο δεν μπορώ ν΄αλλάξω μεταφορικό μέσο...να πάω με τα πόδια,να μπω σε αεροπλάνο ή ν΄αλλάξω έστω τρένο, βαγόνι ή τουλάχιστον... καρέκλα. Σα να με έχουν σφηνώσει με την πιο δυνατή κόλλα σε αυτό το πολυθρονοειδές,που κακά τα ψέμματα όσο άνετο κι αν ήταν στην αρχή,τώρα έχει αρχίσει να μου πονάει όλο το σώμα. Προσπαθώ να τεντώσω τα πόδια μα δεν υπάρχει χώρος. Στο σημείο,όπου το γόνατο κλειδώνει το μπούτι εσωτερικά, συσσωρεύεται ιδρώτας.
Το ίδιο και στις μασχάλες. Υπερβολικά ζεστά ντυμένη για ένα τέτοιο ταξίδι.

Ή μήπως φταίει ότι αν και καλοκαίρι,επιμένουν ν΄αφήνουν ανοικτή τη θέρμανση σε όλους τους κλειστούς χώρους;

" Ευτυχώς που βρέχει" λέει ο απέναντι χαμογελαστός.

Του αντανακλώ το χαμόγελο κι αναρωτιέμαι αν θέλει να συνεχίσει τη συζήτηση μέχρι το τέλος του ταξιδιού ή μέχρι να βαρεθεί ο ένας από τους δύο μας.  Λες αυτού το σώμα να κινείται ελεύθερα;

...
ο απέναντι μιλάει ακόμη για τον καιρό. Προφανώς δεν ανοίγεται τόσο εύκολα, από φόβο...συνήθεια,ιδιοσυγκρασία;

Αναρωτιέμαι αν η κόλλα είναι στα ρούχα ή στο σώμα.

Μπορεί η γύμνια να με απελευθερώσει από αυτή την καρέκλα,το βαγόνι,το τρένο,τη διαδρομή;

...κι αν ναι,ο απέναντι πώς θα αντιδράσει; μάλλον θα συνεχίσει να μιλάει για τον καιρό...

λες να έχει ρούχα στο μέγεθος μου;
Τις δικές μου αποσκευές (ναι,ήταν πολλές αλλιώς πώς θα καταδεχόμουνα την "κόλλα"; ) τις έκλεψαν πριν από πάμπολλους σταθμούς.

Το πολύ πολύ, να κυκλοφορώ για λίγο με κουστούμι. Σάμπως και τα ρούχα που κοιμόντουσαν στις αποσκευές ήταν εγώ;

Και μετά η Ελευθερία.