Κρυολογώντας με τον Μάρσαλ

Ο Μάρσαλ σε νιρβάνα

Την περασμένη βδομάδα κρυολόγησε ο Λάβης. Γκρίνια,μουρμούρα,μπεμποκατάσταση! Τον λυπήθηκα διότι δεν μπορούσε να μείνει σπίτι, αφού ο δίδυμος συνάδελφος του έλειπε σε διακοπές. Αγόρασα φάρμακα, καραμέλες για το λαιμό, εφτιαξα τσάγια και σούπες,τον κέρασα σφηνάκια ζιβανίας κανελωμένης.
Έπρεπε ν΄αγόραζα και κάποιο φάρμακο που να προστατέψει εμένα. Ή έστω να πιω ένα τσαγάκι. Αντί για αυτού, το Σάββατο το βράδυ, βγήκα χωρίς ζακέτα με αποτέλεσμα την Κυριακή να νιώθω τον λαιμό μου Σαχάρα.
Δευτέρα πρωί, ζαλάδα. Τηλέφωνο απαραίτητο, 2 μέρες οφφ αποκλείονταν. Μέση λύση, δουλειά από το σπίτι. Πήρα αγκαλιά το λαπτοπ και γλουρπ για το κρεββάτι. Ο Μάρσαλ ενθουσιάστηκε με τα χαρτομάντηλα.  Κατάφερα να τον διώξω από το υπνοδωμάτιο και να .... κοιμηθώ! Στο μεταξύ είχε κάνει εμφάνιση πρώτο κούτελο γλύστρα και ο πυρετός. Ζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζ

Θυμάμαι να ξυπνάω από ένα θόρυβο σαν όταν κλείνεις τη μουσική, στις "Μουσικές Καρέκλες".  Σκέφτηκα πως θα είναι απ΄έξω. Ουφφ...ο θόρυβος αλλάζει μα συνεχίζει ακάθεκτος. Τα ντεσιμπέλ πληθαίνουν αλλά ίσως να είναι κι από τον πονοκέφαλο. Γυρίζω πλευρό, αγκαλιά με το κλειστό πλέον,λαπτοπ.
 Πουρουπααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααφ!
Πετάγομαι.
Τρέχω στο καθιστικό.
Πάνω στο τραπέζι που τρώμε, κόβει βόλτες ο Μάρσαλ!  Πέφτει το σαγόνι μου στο πάτωμα, μαζί με το νερό από τη γλαστρούλα με τη λεβάντα. Η δεύτερη λεβάντα,ευτυχώς άθικτη. Δεν συνειδητοποιώ την εικόνα, το σαγόνι αρνείται να κλείσει. Άφωνη, από τις λίγες φορές.
Παρατηρώ στιγμιαία πως έχει μετακινήσει τις καρέκλες όλες, για να βρει τρόπο να σκαρφαλώσει. Τρώει ακόμη το χώμα της πρώτης λεβάντας και δεν μ΄έχει πάρει είδηση.
Αρχίζει ο βήχας.
Ο Μάρσαλ γυρίζει προς το μέρος μου, και με απόλυτη φυσικότητα, κάθεται-ακόμη πάνω στο τραπέζι. Μέχρι που συναντά το βλέμμα μου. -Εκατάφερα το βλέμμα θυμωμένου τσιουάουα!!! χουρέεεεεεεεεεεεεϊ!!!- Πηδά στην καρέκλα, ακολούθως στο πάτωμα, κι εξαφανίζεται προς το δεύτερο υπνοδωμάτιο, αστραπιαία. Επειδή γνωρίζει πως έκανε ζημιά.

Δεν συμαζεύω, δεν καθαρίζω. Σηκώνω μονάχα την τρομαγμένη λεβάντα και την στήνω δίπλα στην αδερφούλα της.

Λίγες ώρες αργότερα, βλέποντας τις πατημασιές στο γυαλί του τραπεζιού, συνειδητοποιώ πως ναι,δεν ήταν όνειρο. Τις αφήνω να τις θαυμάσει και ο Λάβης.

Πώς ένα κουτάβι, που ακόμη δεν έκλεισε τους 4 μήνες, αποφάσισε μια τέτοια πελλάρα, ο θεός των σκύλων μόνο ξέρει.
Και ο Μάρσαλ!

Σήμερα φοβάται τον θόρυβο του βήχα...μουαχαχαχαχακουουουχουκουχουκουχου!