Γνωριστήκαμε πριν 22 χρόνια κι από τότε είναι η αγαπημένη μου.Μπορεί να ήτανε γριά και ο αέρας της να μην μετέφερε ούτε ένα τόσο δα ροδοπέταλο αλλά ...αγάπες είναι αυτές! Ήμουνα εφτά χρονών και ήδη γνώριζα μερικές από τις άπειρες ιστορίες της, ήθελα να μας διηγηθεί όσες περισσότερες μπορούσε! Δεν αρνήθηκε! :)))))))))))))))))
Τότε, φορούσε ένα γκρίζο πέπλο, που κάλυπτε το δέρμα της απάνθρωπα. Στη συνέχεια κατάφερε να τρυπήσει το πέπλο, ν΄αναπνεύσει. Κι αν δεν κατάφερε να τινάξει το τσιμέντο από το πρασινωπό τρίχωμα του σώματός της, γέμισε πολυχρωμία, αγκάλιασε ανθρώπους από όλο τον πλανήτη,κι έτσι ομόρφηνε.
Μερικά χρόνια αργότερα, στη μέση της εφηβείας, σε άλλο ταξίδι,ένας τοίχος γεμάτος ανθρώπινη αχαριστία. Συμβάδιζε και με τα λεγούμενα των ντόπιων γνωστών μας.Τόσες βρισιές σε ένα καλάθι ανθρώπινων στομάτων, δεν μπορούσα να φανταστώ. Κι όμως, το καλάθι γέμισε με βρισιές μόνο για αυτήν. Αβέρτα τις πετάνε πάνω της, κι αυτή τις δέχεται να βρωμίζουν την αλήθεια της, σα να ήταν φρικτή ηθοποιός στο τέλος της παράστασης,που γονατίζει σε μια σκηνή γεμάτη ντομάτες και χαλασμένα φρούτα.
Ίσως γηραιότερη από οποιαδήποτε άλλη Πόλη της Ευρώπης, με τον Χρόνο ν΄αναπλάθεται στα σωθικά της, επιτρέπει στους ανθρώπους να την μεταχειρίζονται όπως θέλουν. Γνωρίζει πως στο τέλος, όλοι φεύγουν, κι αυτή μένει.
Σε κάθε μα κάθε ταξίδι, την βρίσκουμε ακόμη πιο πολύχρωμη, ακόμη πιο σοφή. Στο τέλος της εφηβείας, μου χάρισε τον πιο όμορφο Έρωτα, παραδίδοντας και τα βέλη του στα χέρια μου, να κάνω μ΄αυτόν ό,τι θέλω. Άμυαλη εγώ, τα έδωσα πίσω, για να κρατήσω τα πιο όμορφα βράδια της Άνοιξης της, μαζί Του. Και την Επιστροφή σ΄Αυτήν ξανά και ξανά και ξανά.
Στο τελευταίο αντάμωμα μας, ήταν Κυριακή μεσημέρι. Για μια βιαστική βόλτα στο κέντρο. Στο Σύνταγμα, έλειπαν όλα όσα βλέπουμε στις ειδήσεις εκτός από τα πανό και μια κατασκήνωση...ή μάλλον μια στρατιά από σκηνές. Ησυχία. Πάνω,οι εύζωνες στη μια μεριά, τα κοιμισμένα σκυλιά στην άλλη. Κοντά στους Εύζωνες, τουρίστες με φωτογραφικές, δίπλα από τα σκυλιά μετανάστες πωλητές με προϊόντα σεντονιού και όχι βιτρίνας.
Πολλές βιτρίνες ήταν άδειες, άλλες σπασμένες.
Στα πόδια της Ακρόπολης, φωτογραφικές με τουρίστες από όλο τον πλανήτη. Στο Νέο Μουσείο,πέραν των αμέτρητων τουριστών, πολλοί ΜετανεοΈλληνες με τα παιδάκια τους. Ήσυχοι συνοδοί οι Γονείς,ελεύθερα τα παιδιά με το παιχνίδι, να εξερευνούνε την Ιστορία ενός από τους πιο Ιερούς Βράχους του Κόσμου. Να μαθαίνουνε ν΄αγαπάνε την Αθήνα. Και να της συμπεριφέρονται με σεβασμό.Ας είναι καλά ο Λάβης που με εμπόδισε από το ν΄αρχίσω να τους αγκαλιάζω όλους! Τόση χαρά ανάμικτη μ΄ευγνωμοσύνη!!!
Η πιο αυθεντική και χαρούμενη υπόσχεση για διαμαντένιο μέλλον, αυτή η αλλαγή της νοοτροπίας μας.
Για αυτό και η γιαγιά των Ευρωπαϊκών Πόλεων, χαμογελάει πλατιά τώρα τελευταία. Παρά τις βρισιές, και τις φωτιές, παρά την Προδοσία, μαζί με την Αγανάκτηση. Στο Παρόν της γεννιούνται διάφορες Αλλαγές, για αυτό και το Μέλλον της θα είναι Καλύτερο. Το γνωρίζει. Γι΄ αυτό σιωπά. Αφουγκράζεται τους ανθρώπους της, γράφει ήδη τις καινούριες Ιστορίες της.
Ελπίζω το μελλοντικό της πρόσωπο να εν αντάξιο της ιστορίας της τζαι των περασμένων μεγαλείων της. Το σίουρο πάντως ένει ότι το εγγυές μέλλον της εν σκοτεινό τζαι οργισμένο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολλά ωραία περιγραφή. Σε όσους το πω περιπαίζουν με, αλλά εν η πιο ωραία πολή που εχω πάει. Φυσικά σαν τουρίστρια, τζαί ίσως τούτος να εν ο λόγος που μου αρέσκει. Έσhει κάτι, ένιξέρω ακριβώς τί, που μου αρέσκει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνώ με τον Ντέφ τζαι ελπίζω η πρώτη του πρόταση να φκεί πραγματική.
Defiance μου,
ΑπάντησηΔιαγραφήέχεις δίκαιο για το κοντινό μέλλον. Αλλά το πιο σημαντικό εν η επόμενη γενιά και όχι η δική μας. Τη δική μας επαίξαν την οι προηγούμενοι, αν μάθουμε από τα λάθη τους και αλλάξουμε, εννά καταφέρουμε να δώσουμε στα παιδιά μας το καλύτερο, άσχετα από τον οικονομικό πόλεμο.
Δεν ξέρω αν το διάβασες αλλά ζητήθηκε από τον Στρατό να φυλάξει τις Τράπεζες σε περίπτωση χρεοκοπίας,μια πράξη αντισυνταγματική και άκρως προδοτική.
Την Κυριακή που ήμασταν στο Σύνταγμα, μου έκανε εντύπωση η απουσία κόσμου-ήτανε κυριακή μεσημέρι ώρα για δαγητό; - όπως και οι θετικές πινελιές συνομήλικων μας στο Μουσείο. Ήθελα να επικεντρωθώ στα θετικά της σύγχρονης πραγματικότητας, αυτά που δεν φαίνονται στις ειδήσεις.
Αν αρχίσουμε να θετικοποιούμε την πραγματικότητα, ίσως αλλάξει και το μέλλον προς το καλύτερο.
(χωρίς βέβαια να αγνοούμε όλα τα κακά)
Πρασινάδα μου,
εγίναμε δύο! :)))))))))))))))))))
Παλιά δεν την έβρισκα μόνο όμορφη αλλά και συναρπαστική ως ελληνική μεγαλούπολη με την ιστορική και πολιτισμική της σημασία.
Σαν τουρίστρια μπορεί να σου αρέσουν πολλοί τόποι, σίγουρα. Είχα την τύχη να την ζήσω και λίγο καιρό ως επισκέπτρια/τρέϊνι και εν την αλλάζω με καμιά άλλη.Ακόμη και μέσα στην καταστροφή που της έφτιαξαν μερικοί ακατανόμαστοι, γεννιούνται ιδέες, γίνονται πράγματα. Ό,τι πιο σημαντικό.
Εξάλλου η Ελλάδα χρεωκόπησε τόσες φορές, κι ακόμη εδώ είμαστε, αν και πετσοκομμένοι.
Όλοι ελπίζουμε να επαληθευτεί η πρώτη κουβέντα του Defiance.Να βάλει ο Θεός το χέρι του και να δώσει λίγο μυαλό εκεί που χρειάζεται...
:))))))))))))))))))
φιλιά σας πολλά!!!