Μια χαρά στο μετρό

https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhMJ0Iqb_W-B13fTueMEJQuIpAVz1keG7H3yNHjPAw5W8A-ymS5cP1osM35lgvXh2bQ1m-8h4oulM7yW5wvrDUErLRbmautrvFSm3Wc20ZxIpWNStP3qtQniiJ1wmWU2DLBskgYBouUhCA/s320/Soap_bubbles_RGB.jpg

Παρασκευή απόγευμα,στο μετρό. Βιάζομαι για να συναντηθούμε με τον Λάβη και να μπούμε σε άλλη γραμμή με προορισμό το κέντρο κέντρο. Δουλειές πριν το ταξίδι.
Το βαγόνι είναι γεμάτο αλλά η ατμόσφαιρα δεν είναι αποπνικτική όπως θα είναι στην γραμμή που θα πάρουμε αμέσως μετά. Εκεί, το τρένο είναι μικροσκοπικό αν και πάντα γεμάτο επιβάτες. Τον χειμώνα μπορείς να πεις ότι ήταν ζεστούλικο, τώρα το καλοκαίρι είναι ο συρμός στο δρόμο για τον θάνατο από ψήσιμο. Χρειάζεσαι βαθειά εισπνοή πριν μπεις, υπομονή κι ευγένεια για όσους σε σπρώξουν και όσους εσύ σπρώξεις καταλάθος. Και αργή εκπνοή βεβαίως βεβαίως.

Ευτυχώς είμαι ακόμη σε άλλο βαγόνι. Μπαίνει ένας παππούς, ντυμένος με μια πολύχρωμη φόρμα-λέγε την και τζαμπσουτ. Πολύχρωμη, παρδαλή, με πράσινο χαλί, μοβ και κόκκινα λουλούδια. Ένα γιλέκο δεμένο στη μέση.Κρατάει ένα τεράστιο περίεργο σωλήνα. Πολύχρωμος κι αυτός. Ο νεαρός πίσω του χαμογελάει ειρωνικά με την αμφίεση του παππού. Εξαιρετική φιγούρα που μοιάζει σα να ήρθε απευθείας από το Γουντστοκ ή έστω την μποέμικη συνοικία στην οδό ονείρων. Έχει γαλήνιο πρόσωπο, μακρυά μαλλιά πάλλευκα σε πλεξούδα.

Στέκεται, γυρνάει γύρω από τον εαυτό του,βλέποντας τον κόσμο. Κοιτάζοντας ένα ένα τους επιβάτες προσεχτικά. Συναντιούνται τα μάτια μας. Τα δικά του είναι σαν δύο μικροί ουρανοί, ηλιόλουστοι. Χαμογέλασε και του το ανταπέδωσα.

 Άνοιξε τον πελώριο σωλήνα που κρατούσε στα χέρια του, σκορπώντας σχόλια και μικρό φόβο σε πολλούς. -Βγείτε απ΄τις έγνοιες, γνωρίστε τη χαρά! Θυμηθείτε το παιχνίδι! Ξαναγίνετε παιδιά!

Φύσησε το στόμιο, και βγήκαν σαπουνόφουσκες. Σ Α Π Ο Υ Ν Ο Φ Ο Υ Σ Κ Ε Σ!!!!

Σταμάτησε ο χρόνος, το βαγόνι μετατράπηκε στο πατρικό της μάμμας μου. Ανάμεσα στα δέντρα και στα λουλούδια, δροσιά. Οι τετράχρονες πατούσες γυμνές. Με τον ξάδερφο φυσούμε σαπουνόφουσκες. Ποιός θα κάνει τη μεγαλύτερη; Ποιά θα ταξιδέψει περισσότερο; Τα καϊσιά στο δέντρο πάνω από το κεφάλι μας χορεύουν, ζητούν άμεση κοπή τους. Η γιαγιά ποτίζει τον κήπο με το λάστιχο, βρέχοντας και τα πόδια μας.  Μα ξαφνικά ακούγεται πολύς θόρυβος, οι τετράχρονες πατούσες μπαίνουν σε σάνδαλο, αποκτάνε βερνίκι στα νύχια,ξεραίνονται.Επόμενος σταθμός, κόσμος ανεβοκατεβαίνει.

Στο κέντρο του βαγονιού ο παππούλης, απτόητος, συνεχίζει το έργο του, φτιάχνοντας όσες περισσότερες σαπουνόφουσκες μπορεί. Άρχισα να παίζω με μία μεγάλη, κάποιοι τις αγνόησαν εκνευρισμένοι,οι περισσότεροι όμως μπήκαν στο παιχνίδι. Είτε κουβαλούσαν ψώνια είτε φάκελο δουλειάς. Είτε φορούσαν κουστούμια είτε κοντά παντελόνια (μην ελπίζεις πολύ σε φορέματα).

Με τσίμπησα. Δεν ήταν όνειρο αλλά ούτε και σκηνή από ταινία. Μια πραγματικότητα στην Λουκανικούπολη,που ντύθηκε στα καλοκαιρινά της.

Κατέβηκα στον σταθμό συνάντησης. Το ίδιο και ο πολύχρωμος παππούλης. Ανέβηκε μαζί μας στην πλατφόρμα αναχώρησης, στάθηκε στη μέση και συνέχισε να χαρίζει σαπουνόφουσκες και χαρά, κερδίζοντας το χαμόγελο του περισσότερου κόσμου, και την ειρωνία του λιγότερου. Του φώναξα " Ευχαριστώωωωωωωωωωωωωωωωωωωω!!!" με χαιρέτησε " Να χαμογελάς πάντα!"

Στην ανυπόφορη γραμμή, επιβιβάστηκαν και μερικές σαπουνόφουσκες. Έπαιζα με μία σπρώχνοντας την προσεχτικά στον Λάβη, ώσπου έκανε πααααααααααφ στα χέρια του. Ένα σκυλί μιγαδάκι φταρνίστηκε κι έσπασε μια μικρή φούσκα,που βρισκόταν μπροστά του. Οι υπόλοιπες έσπασαν στα χέρια ενός παιδιού και της μαμάς του.

Άλλαξε η διάθεση μου για όλο το υπόλοιπο της Παρασκευής. Διαλύθηκε η κούραση, εξατμίστηκαν οι έγνοιες-και ήταν ζόρικες οι κακούργες!
Ίσως και ν΄άλλαξε η διάθεση όλη της πόλης χάρη στις σαπουνόφουσκες του πολύχρωμου παππούλη.
Να δανείστηκε κάτι από τον ουρανό του.