Πασκάζοντας με τους Γονείς

Μάης!
Δεν ξέρω γιατί, τον Μάη ποτέ δεν τον είδα σαν παιδάκι της Άνοιξης. Εποχή από μόνος του, πολύχρωμος, λουλουδένιος, με θάλασσα, πριν χρυσίσουν τα χωράφια έξω από την Λευκωσία, πριν κλείσει το σχολείο για τις διακοπές του καλοκαιριού.
Οι τελευταίες μέρες του Απρίλη, οι μέρες του Πάσχα, επίσκεψη των γονιών μου. Την προηγούμενη της άφιξης τους, μέσα σε τρελλό άγχος να τρίβω πάγκους και πατώματα, σαν φλοκκόπληκτη, τρεις και τέσσερις φορές που τόλμησε ο Λάβης να ζητήσει φαγητό, παρολίγο να μείνω στον τόπο - ΜΟΛΙΣ ΚΑΘΑΡΙΣΑ ΤΟΝ ΦΟΥΡΝΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΟΥΖΙΝΑ!!!-...Στο τέλος ετοίμασε μια μακαρονάδα, γέμισε σάλτσες όλη την κουζίνα αλλά την καθάρισε διότι ήξερε πως ο ερχομός της ελληνίδας μάνας σημαίνει ερχομός ελέγχου καθαριότητος και κριτικής.
Εννοείται πως ελάχιστα ικανοποιήθηκε η μητέρα, αφού η "νοικοκυροσύνη δεν είναι το φόρτε σου", καθάρισε κι έτριψε από την πρώτη μέρα την κουζίνα, αναδιαρρύθμισε πιάτα και σκεύη με αποτέλεσμα να χρειάζομαι ταξιδιτωτικό οδηγό εντός της κουζινίτσας μου, μουρμούρισε για τα εγγόνια της που θα ζουν σε τέτοιο περιβάλλον (τα ποιά;τη ρώτησα και βρόντηξε φόβος από μέρους της), έφτιαξε μαρμελάδα φράουλα και κουπέπια με φρέσκα αμπελο-κληματόφυλλα Κύπρου, με έδιωξε σχεδόν όλες τις μέρες από την κουζίνα μου αλλά ευτυχώς έπλενε και όλα τα πιάτα αμέσως μετά το πρωινό και το δείπνο, τις φορές που τρώγαμε στο σπίτι.
Κλάμα/ξύλο/φωνές/υπομονή; Όλα μαζί οδηγούν σε έκρηξη, την οποία φρόντισε ο παπάς μου να αποβάλλει με απλή λογική :"Σε λίγες μέρες θα φύγουμε. Άσε που πλένει και τα πιάτα!"

Κι όντως έφυγαν μετά από μερικές μέρες. Τους συνόδεψα στο αεροδρόμιο, και περίμενα να φύγει το αεροπλάνο τους για να επιστρέψω στο σπίτι. Στο μεταξύ, πήγα στην τουαλέτα, κι έβαλα τα κλάματα. Όπως το τρίχρονο.
Διότι μπορεί και να θύμωσα με τον αυταρχισμό της μητρός. Να κουράστηκα με την αδυναμία του παπά μου να περπατάει τόσο γρήγορα όσο απαιτεί η πόλη. Να πειράχτηκα που δεν είδαμε τόσα όσα είχα προγραμματίσει διότι ο Λάβης και ο παπάς μου πέρασαν δύο μέρες παρακολουθώντας ταινίες.
Διότι μου λείπουν και το να τους βλέπω μια φορά στους έξι μήνες ή στον ένα χρόνο, όντως μπορεί να μην φτάνει. Μεγάλωσαν, ο παπάς μου φαίνεται μεγαλύτερος από ότι πραγματικά είναι.Δηλαδή, μπορεί και να φαίνεται μεγαλύτερος από την εικόνα του, που έχω μέσα μου. Όλα τα παιδιά το ίδιο δεν κάνουμε;

Πήρα λεωφορείο και μετρό, έφτασα σπίτι.
Bach... Seele deine Spezereien...
Περάσαμε όμως όμορφα, έτσι;Είδαν όσα πραγματικά ήθελαν να δουν, γνώρισαν το περιβάλλον μας, συνδέθηκαν με τον Λάβη. Οικογενειακά, αληθινά μαζί...   Γαλήνη.


Ξενύχτι, για να βεβαιωθώ πως έφτασαν καλά.

Την επόμενη βραδιά, ο Λάβης σχολίασε πως άδειασε το σπίτι. Τηλεφωνήσαμε να δούμε αν ήταν καλά, κι αν ο σκύλος επέστρεψε κι αυτός στο σπίτι (τους). Μια χαρά όλοι, συμπεριλαμβανομένου και του σκὐλου.

Κυριακή, επιστροφή στην πραγματικότητα. Η σχέση εξ αποστάσεως με τον πατέρα του και τους γονείς μου, που αχνίζει στο τηλέφωνο και στις σποραδικές επισκέψεις. Η πιο άνετη, για πολλούς, σχέση. Δύσκολη όταν δεν είσαι φτιαγμένος για απουσία αγκαλιών.