Συνειδητοποίηση

Σάστισα...

διότι λίγο πριν με προσπεράσει το φορτηγό, επικαλέστηκα τη βοήθεια Του Θεού, σε λέξεις, που ως πριν δέκα χρόνια μου ήταν παντελώς άγνωστες,

Ρίγος,

αφού τις ένιωθα,
μαζί με την στιγμιαία προσευχή,

που με έσωσε από ένα γελοίο και παραλίγον θάνατο, (που με φλερτάρει κάθε μέρα, ούσα άτσαλη και ονειροπόλα)

μα δυο λεπτά αργότερα,

φαντάστηκα πως είχα πέσει από αεροπλάνο στις ράγες ενός τρένου,
που αφού με έκανε χαλί, με παρέσυρε μέχρι τις ακτές της βόρειας θάλασσας,
στην παγωνιά της,

βαρούμ, νταρούμ, πεσκέ διότι επειδή έτσι!

Μα το προσπέρασα σχετικά γρήγορα! (ναι, καλά!)

Μέχρι σήμερα,
μέχρι απόψε,
που ώρες προσπαθώ να γράψω
"σ' αγαπώ!" (κι άλλα πολλά δηλαδή)
...
κι όλο μου βγαίνουν λέξεις,
που μέχρι πρότεινος κορόιδευα,
τις θεωρούσα γράμματα πεζά, μαθηματικά βαλμένα δίπλα δίπλα,
σιδηρόδρομο και μπετόν,
που ακόμα και το μαγικό "Φεγγαρόφως" δεν προφέρεις,
χωρίς να μουδιάσουνε από την προσπάθεια τα χείλια...

Κλαίω,
γιατί ο στίχος βγαίνει σε γλώσσα που φτιάχτηκε για άλλες ψυχές,

όχι για μας,
που γεννηθήκαμε στης Μεσογείου τον αφρό,
καλά, έστω λίγο πιο πέρα...στην άμμο,
Με λεμονανθούς, λιόλαδο και κρασί γλυκό.
Με γιασεμιά, που εδώ πέρα ξέρουν μονάχα σαν τσάι κινέζικο, άρωμα, όνομα τουρκάλας,και ανάμνηση καλοκαιρινής βραδιάς από κάποιο ταξίδι στην Ελλάδα, σε νησί έστω!
(είδες που δεν μας βγαίνει σήμερα;)

Όντως, δεν ζούμε πια ...σπίτι...