κουραστικά ταξίδια

Στο διαμέρισμά της, νύχτα, σχεδόν μεσάνυχτα.
Αυτός ροχαλίζει, και την κρατάει σφιχτά στην αγκαλιά του, τόσο που την πνίγει...
Η όλη κατάσταση την πνίγει, για την ακρίβειαν...
Απόψε δεν μπορεί να κοιμηθεί, ξανά, προσπαθώντας να σκιτσάρει τον απολογισμό της σχέσης τους...
Πέντε χρόνια ήταν μαζί,αγαπημένοι,εραστές και κολλητοί. Τίποτα δεν συνέβαινε στη ζωή του ενός χωρίς να το νιώσει ο άλλος. Αν και δεν μιλούσανε με το "εμείς", το νιώθανε, το ζούσανε...
Μέχρι εκείνη την απαίσια βραδιά, που της ζήτησε να τον παντρευτεί,
Έλιωσαν τα γόνατά της, ξεράθηκε ο λαιμός, δεν έβγαινε απάντηση καμία,
μα στα μάτια της είχε θρονιαστεί ο τρόμος.
Δεν είχαν κλείσιε ακόμα τα εικοσιπέντε, πού να έτρεχαν για στεφάνια και κουφέτα;

Εκείνος, προσπάθησε να της αλλάξει γνώμη, αφού ήταν τόσο καλά, γιατί να μην προχωρούσαν στο φυσικά επόμενο στάδιο;

-Δεν ξέρω αν θέλω να παντρευτώ ποτέ...

-Μαζί μου εννοείς δεν θέλεις να παντρευτείς ποτέ!

- Σ' αγαπάω, αυτό δεν μετράει;

- Όχι πια...Είναι καιρός να μεγαλώσεις!

Πέρασαν δυο χρόνια, μιλούσαν σπάνια, θα συναντήθηκαν το πολύ δέκα φορές για να καταλήξει το ποτό σε τσακωμό, το φαγητό σε σιωπή.
Δυο χρόνια χώρια, προσπάθησε να καταλάβει τί ήθελε, το μόνο σίγουρο ήταν πώς τελικά, δεν ήθελε το "για πάντα"...μαζί του, χωρίς να υπάρχει κάποιος ιδιαίτερος λόγος, απλά επειδή έτσι ένιωθε...

Μέχρι πριν ένα χρόνο, που το φαγητό έγινε ποτό και το ποτό τρέλλα, που διήρκησε ένα ολόκληρο Σαββατοκύριακο, σαν στις μικρές μέρες του έρωτά τους.

Εδώ κι ένα χρόνο λοιπόν...

Αυτός,
αναρωτιέται : " Πάντα θα σ΄αγαπώ, εσύ;"
έρχεται να βγούνε, να μιλήσουν, να κοιμηθούνε αγκαλιά,
στο καινούριο της διαμέρισμα,
μα οι ζωές τους δεν τέμνονται ποτέ,
δεν βγαίνουνε με φίλους,
αλλά μόνοι,
- και πάντα στην πόλη της-
φεύγει πολύ νωρίς τα πρωινά,
αφήνει πέρα από τη ζεστασιά του, ένα φιλί, που δεν μοιάζει με ρουτίνα αλλά με ριτουάλ,
που την μπερδεύει ολοένα και πιο πολύ...

Αυτή,
κάποιες στιγμές αναρωτιέται:
"Αφού μ' αγαπάς γιατί δεν είμαστε μαζί;"
μα...
Δεν τον ρωτάει τίποτα,
ίσως και να γνωρίζει τις απαντήσεις,
τί ίσως δηλαδή; Μάλλον!
Η κάθε τους βραδιά είναι μια ακόμα απολογία της,
ενοχική,
Ερινύα χωρίς διάθεση για έλεος.
Προσπαθεί να βρει πνοή...
Ξέρει πως για την τότε απόφαση, δεν έχει μετανιώσει,
μα την σκοτώνει η αδυναμία να τον βγάλει τελείως εκτός από τη ζωή της...

Βαθαίνει η θάλασσα,
δυναμώνει κι ο αγέρας,
ούτε ένα νησάκι γύρω,
ή έστω ένα κούτσουρο από κάποιο πεθαμένο καράβι...