27/3/08

νεφέλη νουάρ


Μια αποτυχία,
που κλωνοποιήθηκε.
Μια κλωστή λεπτή,
που σκίστηκε.
Ένα ψηλό παράθυρο,
που άνοιξε.
Ο φόβος,
που ξαφνικά ντύθηκε
...απελπισία.

- Μα η τελευταία είναι σχιζοφρενής,
Μπερδεύτηκε και γέννησε
Ένα θάρρος
ανόητο, χαζό.
Στιγμιαίο.
Σαν το νες. -

Ένα κενό, που δεν άντεξε το βάρος της.
- Το σώμα δεν πετά,
Για αυτό και
διαλύθηκε στο τσιμέντο.
Η ψυχή νεφέλη,
φεύγει
Για να παίξει
με κάποιο αερικό. -

Η τελευταία της σκέψη
ενώ πετούσε ακόμα η μνήμη,
το νες, που διέλυε κάθε πρωί στο νερό.

- Πέθανε στο τσιμέντο ή στον αέρα;
Δεν θυμάται!
Μα σίγουρα
από τα γέλια πέθανε -

Σκεφτόμενη τον παραλληλισμό.

7 σχόλια:

  1. Χμμ.. σουρεαλιστικο το κειμενο σου περιπου. Με ξαφνιαζεις μωβι μου.
    Η νεφελη ενδιαφερουσα ως προσωπο.
    θα περασω απο το σκ.!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Οντως σουρεαλιστικό ...
    πολυ καλη η σκεψη σου να το γραψεις..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ευχαριστώ Μαρία μου!
    :))))))))))))))))

    Το πήρα στο κατόπι, Αραχτέ (και Λάιτ;) μου;
    :)))))))))))))))))))))))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Σε ευχαριστώ Αλίκη μου...
    :))))))))
    Φιλάκια πολλά!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

κυματοθραύστες