Εμπειρίες

Πριν 2-3 βδομάδες, όταν είχαμε "ανοικτό σπίτι" για τους ενδιαφερόμενους υποψήφιους ενοικιαστές, γνώρισα 2 βορειοελληνίδες.
25άρες,μόλις αποφοίτησαν από το πανεπιστήμιο στην Ελλάδα και ήρθαν στη Λουκανικούπολη για μεταπτυχιακά,και εννοείται,μερική απασχόληση.
Πανέμορφες στη νεότητα τους,τις είδα όμως μουδιασμένες,φοβισμένες. Καθώς ήταν το τελευταίο ραντεβού,και το διαμέρισμα θα ήταν αρκετά ακριβό για 2 κορίτσια χωρίς πραγματικό εισόδημα,τις κάθισα στον καναπέ, να τις ρωτήσω πώς είναι οι πρώτες τους μέρες στην Παγόχωρα.

Διαπίστωσα αυτή τη μιζέρια που ακολουθεί μερικούς Ελλαδίτες,να τις σκιάζει. Εκνευρίστηκα,όχι μαζί με τα κοριτσάκια,προς Θεού!
- Πού μένετε τώρα;
- Μοιραζόμαστε ένα δωμάτιο σε κάτι γνωστούς μας.
-Πόσο καιρό έχετε εδώ;
- Μια βδομάδα...
- Και;
- Εμ...εντάξει,πουθενά δεν δίνουν διαμέρισμα σε Έλληνες. Ούτε δουλειά.
- Συγγνώμη; Ποιός σας το είπε αυτό;
- Τα παιδιά που μας φιλοξενούν.
- Και πώς είναι τόσο σίγουρα;
- Διότι μένουν εδώ 3-4 χρόνια,και μόνο η κοπέλα του ενός δουλεύει. Τα αγόρια κάνουν Μάστερ αλλά δεν κατάφεραν να βρουν κάποια δουλειά...
- Και πώς πάνε από παγοχωρίτικα;
- Εμ...μόνο η κοπέλα μιλάει άπταιστα τη γλώσσα. Τα αγόρια...δεν ξέρουμε. Αφού και το μάθημα στο πανεπιστήμιο είναι στα αγγλικά.
- Μάλιστα...Ξέρετε,έχουν έρθει αρκετοί συμπατριώτες μας να δουν το σπίτι. Είναι στην ηλικία μου,εντάξει.Αλλά όλοι δουλεύουν,αν και νεοφερμένοι...Το ίδιο ισχύει και για τους Ιταλούς,τους Ισπανούς,τους Πορτογάλους...για αυτό,μην φοβάστε τίποτα. Να προσέχετε μόνο τί ακριβώς σας λένε,και να τα επεξεργάζεστε με τη λογική.
- Αυτό μου λέει και ο μπαμπάς μου, είπε η μελαχροινή.
- Είναι πολλή η μοναξιά εδώ όμως, απάντησε το ξανθό.
- Ναι,είναι.Στις αρχές,λογικό. Θα γνωρίσετε όμως κόσμο σιγά σιγά.
-Μα η ... μας είπε...

Τα γνωστά. Οι παλιοί να φοβίζουν τους νέους. Σίγουρα,η κατάσταση είναι δύσκολη,η ανεργία στη Λουκανικούπολη ψηλή. Αλλά...Αλλά...
Είσαι στην πόλη 3-4 χρόνια,δεν γνωρίζεις λέξη παγοχωρίτικα,περνάς τις μέρες σου στο ελληνικό καφέ παρακολουθώντας ελληνικό ποδόσφαιρο μέσα στους καπνούς...ΤΊ ΣΤΟ ΚΑΛΟ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ;
Κι άντε,έπεισες τον εαυτό σου ότι οι Παγοχωρίτες είναι κακοί,μισούν τους Έλληνες,δεν θέλουν ούτε δουλειά ούτε σπίτι να τους δώσουν.
Είναι ανάγκη να κόψεις τα φτερά των παιδιών που τώρα έρχονται στην πόλη;

Τα κορίτσια δεν ήξεραν πως υπήρχε ελληνικό μπακάλικο,ούτε αρκετά ελληνικά εστιατόρεια,όπου σίγουρα θα χρειάζονται προσωπικό. Από όλες τις μπούρδες και τις παραξενιές που τους αράδιασαν οι καλοπληροφορητές,ούτε μία χρήσιμη πρόταση δεν τους είπαν. Καθώς μιλούσαμε,ετοίμασα μια λίστα. Από το ελληνικό μπακάλικο μέχρι και τα οικονομικά έγγραφα που θα χρειαστούν από τους γονείς τους για να εξασφαλίσουν γρήγορα κάποιο σπίτι.

- Προσπαθήστε να μιλάτε όσο περισσότερα παγοχωρίτικα γίνεται. Ανακατευθείτε με ξένους,γνωρίστε κόσμο ξένο. Μην κολλήσετε στο ελληνικό φοιτητικό γκέτο. Σίγουρα θα έχετε φίλους Έλληνες, αλοίμονο. ΑΛΛΑ για το καλό σας,κι αφού έχετε σκοπό να μείνετε στην χώρα και μετά το Μάστερ,παγοχωρίτικα,όσο περισσότερο γίνεται.

Καθίσαμε κοντά μιάμιση ώρα. Να πουν τα όσα έπρεπε για να ξεφοβηθούν,να συνειδητοποιήσουν πως η μοναξιά δεν είναι κι απαραίτητα εχθρός,να τις συμβουλεύσω μέσα από τις δικές μου θετικές εμπειρίες αλλά και φίλων,να προσπαθήσω να τους ανοίξω τα μάτια.

- Η πόλη προσφέρει πάρα πολλά,κι αφού έχετε το φοιτητικό εισιτήριο,χρησιμοποιείστε το. Κάντε περίπατο στην πόλη πριν αρχίσει ο βαρύς χειμώνας. Γνωρίστε την πόλη,ξεφοβηθείτε. Και προπαντώς, φύγετε από εκείνο το διαμέρισμα όσο νωρίτερα γίνεται.Και ό,τι χρειαστείτε, να το τηλέφωνο μου.

Την επομένη άρχιζε και το πανεπιστήμιο, τους ευχήθηκα Καλή Τύχη.

Και χθες,έκανα το τηλεφώνημα που έπρεπε για να δω τί κάνουν. Ακόμα ψάχνουν μα τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα,καθαρότερα. Προπαντώς,άλλαξε η διάθεση.
Τις κάλεσα για καφέ,για να δούμε... θυμάμαι τα δικά μας με τη Μ,τους μίζερους που μας φλόμωσαν στον φόβο,και τις συζητήσεις μας μέχρι αργά τη νύχτα,για να ξεκαθαρίσουμε πόσο λάθος είναι. Θυμάμαι και την έκπληξη τους όταν η Μ πέρασε με την πρώτη την εξέταση που όλοι φοβόντουσαν. Όλες τις μικρές μας νίκες του πρώτου καιρού...

Κι αυτά τα δύο κορίτσια, τώρα...Χαίρομαι που έχουν τουλάχιστον η μία την άλλη, είναι και τα δύο καλά παιδιά. Ευτυχώς.