Πολλά φύλλα πέφτουνε

Ενέργεια κάτω από το απόλυτο μηδέν.

Μπήκε για τα καλά το φθινόπωρο, το ταξίδι στη θάλασσα εξατμίστηκε, ο γυμνός άνδρας της Αθήνας έπρεπε να πληρώσει πρόστιμο γιατί δεν έφερε κάποιο έγγραφο, ο κόσμος εδώ προσπάθησε να το δει μεσογειακά στήνοντας παντού μίνι οκτόμπερφεστς, κι ο Λάβης σιδέρωσε το τραπεζομάντηλο πάνω στο τραπέζι στέλλοντας με στο νοσοκομείο με καρδιακό.
Κάνε ό,τι θέλεις μην καταστρέψεις όμως ξύλινο αντικείμενο μπροστά μου. Δεν ξέρω από πού προήλθε αυτή η αγάπη για το ξύλο, πάντως δεν θυμάμαι να είχαμε επιπλοποιό ή ξυλογλύπτη (το σκότωσα;) στην οικογένεια. Σημείωση να ρωτήσω τη γιαγιά τη Χωραϊτισσα και τον μεγάλο αδερφό της Μαμαμωβ.
Τον πρόλαβα στη μέση,δεν κατέστρεψε όλη την επιφάνεια του τραπεζιού. Έναν πολεμικό χορό όμως τον έστησα,και ευτυχώς που δεν ανέβηκε το κρασοχωρίτικο αίμα στο κεφάλι γιατί θα έκτιζα τον Λάβη σε καμιά δόμη! (τί θα πει δεν έχουμε δόμες;Θα κτίσω κι από δάυτες,τόσες προεκλογικές εκστρατίες γίνονται!)

Κατα τα άλλα, μετακομοίζουμε σ' ένα περίπου μήνα. Στο δικό μας  διαμέρισμα. "Θα μπορούμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε!" χασκονειρεύεται ο Λάβης. "Ναι,ειδικά με τους άλλους ιδιοκτήτες γείτονες ν΄ανησυχούν για κάθε καρφίτσα που μπαίνει στον τοίχο!" τον συνεφέρω.
Πολυκατοικία του 1900,αναπαλαιωμένη ανά 5 δεκατίες,τελευταία πλήρης αναπαλαίωση και διαμερίσματα σα νεόκτιστα το 2010. Οι πρώτοι ένοικοι μέσα του 2011. Ενάμιση χρονών διαμέρισμα αυτό που επιλέξαμε,από ένα ζευγάρι που αποφάσισε να αφήσει την Ευρώπη και καθώς το αγόρι είναι μονοπαίδι,στο συμβολαιογράφο μαζί με την υπογραφή,κρατούσα και τη μαμά του μη λιποθυμήσει από το μαράζι. Αν σου πω ότι την λυπήθηκα; "Τη Μαμαμώβ όμως δεν τη λυπάσαι!" λέει η ύπουλη κυπριακή φωνή του μέσα μου. Ξουτ! :ΡΚι εξάλλου εμείς δεν αλλάξαμε ήπειρο.Μονάχα περιβάλλον.

 Ένα κανονικό διαμέρισμα. Ούτε λοφτ ούτε πεντχαους ούτε καν γκαρναρόμπα...δωμάτιο ντουλάπα, που μια μικρή Κάρρι μέσα μου ίσως και να ήθελε. Αλλά τί να την κάνεις όταν αγοράζεις ίσια παπούτσια για να σε κρατάνε στο περπάτημα και όχι δεκάποντα (απεταξάμην τα δεκαπεντάποντα!) φρουφρέ και η πιθανότητα να προσθέσεις ένα παπούτσι κόσμημα στη συλλογή σου ισούται με τις πιθανότητες νοητικής επαναφοράς του Μητσόφ στην πραγματικότητα;
 Η αλήθεια είναι ότι πάντα ένιωθα ενοχές με τις πανάκριβες αγορές,και μετά έχω μια κολλητή Ουκρανή,που ήρθε κατευθείαν από την μιζέρια του κουμμουνισμού να επαναλαμβάνει συχνά "αν έχεις χρήματα επένδυσε σε κόσμημα όχι σε τσάντες και παπούτσια!" Διότι "και να μας πιάσουν ούλλους οι Τούρκοι",το κόσμημα το κρύβεις και τρέχεις,όπως έκανε η προπρογιαγιά όπως έκαναν τόσες γενιές προσφύγων ανά το παγκόσμιο. Τα πανάκριβα δεκάποντα όχι μόνο δεν κρύβονται,κάνουν και το περπάτημα αφόρητο και τα γόνατα τζέλλυ (αχ γιαγιά μου να΄ξερες τότε που προσπαθουσες να με κάνεις κυρία με τακούνια!) ενώ η βενζίνη παίρνει τα όπα της.
Τελείως εκτός θέματος...η αλήθεια είναι ότι περισσότερο θα ήθελα ένα προσωπικό χώρο,ένα γραφείο αλλά μετά που είδαμε 100 διαμερίσματα κλουβιά,προτιμήσαμε ένα με πιο λίγους αλλά άνετους χώρους.Και φως. Κι όχι λευκό μπάνιο νοσοκομείου.
Υπάρχει μισή κουζίνα μέσα με όλες τις ηλεκτρικές συσκευές,και είπαμε να την κρατήσουμε προσωρινά. Από την ΙΚΕΑ βεβαίως βεβαίως. Να πάμε να δούμε τις κουζίνες; Πήγαμε το Σάββατο. Όποτε βρεθώ εκεί,νομίζω πως βρίσκομαι στο Τζάμπο για ενήλικες. Βουητό,βομβαρδισμός. Ευτυχώς μέσα στη Βαβέλ άκουγα και λίγα ελληνικά και χαιρόμουνα. Οι πλείστοι στην ηλικία μας και Ελλαδίτες!! (όχι Ελληνοπαγοχωρίτες),παρολίγο να τους πλησιάσω ρωτώντας "Θέλετε να γίνουμε φίλοι;" 
Βρήκαμε ευτυχώς γρήγορα γρήγορα την κουζίνα, να συμπληρώσουμε τα πάνω "ερμαράκια", να προβάρουμε και την ελαστικότητα του "μπάτζετ" μας.Της τσέπης μας. "Μας"....

Αυτά τα "μας" άρχισα να μην τα πολυφοβάμαι.

Κάτι είναι κι αυτό,έτσι;

Έσβησα τα κυπριακά μπλογκς από τη λίστα για να δούμε,θα ελευθερωθούν οι αποχρώσεις από το "κακόβουλο λογισμικό" που βλέπετε; Μήπως έχει να κάνει με όσους μπαίνουν από Κύπρο; Πρας βλέπεις τίποτα;

Έχει κανένας ελιωτή της γιαγιάς;