29/11/11
Αποχαιρέτα την Κύπρο σου που χάνεις
Όσο περνάει ο καιρός βλέπω την Κύπρο να ξωμακραίνει.
Από Μεγαλόνησος γίνεται νησάκι, η απόσταση μεγαλώνει. Πλέον,είναι νησίδα. Συνωστισμός. Μια ανθρώπινη πολυκατοικία κρατάει το μεγαλύτερο μέρος της. Και βαβούρα. Απίστευτη βαβούρα.
Δίπλα από την ανθρώπινη πολυκατοικία βρίσκονται αγκαλιές. Της γιαγιάς της Καλοφωνάρισσας και του παπάκη μου, της μάμμας και του μπρο1. Οι θείες,οι θείοι. Ο κολλητός β.
Πίσω πίσω,ένα μικρό νεκροταφείο. Οι σταυροί που σημαδεύουν τον χρόνο τους στη γη. Η γιαγιά η Μωβού, ο παππούς ο Άγγελος και ο παππούς ο Τζέντζλεμαν.-απίστευτο πως ο παππούς ο Τζέντζλεμαν δεν είναι πλέον μαζί μας,δεν περνά μέρα που να μην τον πεθυμώ- και ακόμα πιο πίσω,άλλοι αγαπημένοι.
Δεν βλέπω πια ούτε μια από τις φίλες μου τις παλιές σ΄αυτή τη ξερονησίδα πια. Έχουν απορροφηθεί από την ανθρώπινη πολυκατοικία. Δεν τις αναγνωρίζω,δυσκολεύομαι.
Τις βαριέμαι. Τα κορίτσια που άλλοτε ξεχείλιζαν όνειρα και φιλοδοξίες, τώρα μου τηλεφωνούν για να γκρινιάξουν για τη νυχού και την κομμώτρια τους. Η δουλειά τους ναι,είναι εντάξει. Η σχέση,εντάξει. Στα πλαίσια,ξέρεις. Το όνειρο τους τώρα είναι να παντρευτούν επιτέλους (τριανταρίζεις,χαλλόου!) κτίσουν το σπίτι. Για πολιτική,οικονομία,όχι. Κανένα σχέδιο,καμιά ιδέα. Έχουν πλήρη εμπιστοσύνη στην Τύχη,λεφτά θα βρεθούν. Κάτι είπε ο σύζυγος/ο φίλος αλλά δεν δίνουν σημασία. Διαλέγουν παπούτσια και φορέματα. Κάθε δεύτερη βδομάδα.
Κι έπειτα είναι οι φίλες που σταμάτησαν να τηλεφωνούν γιατί δεν μπορώ να σχολιάσω τους Τάδε και τους Μερόπουλους. Τους Πανωμέρηδες και τους Κατωζάμπηδες. Αφού δεν τους ξέρω! Κι αν τους ήξερα,τί θα με ενδιεφέρε αν αυτοί έχουν το τάδε μαγαζί ή την μισή Κύπρο; Νόμιζα πως η Τουρκία και η Αγγλία κατέχουν την μισή (καλά,λιγότερη) Κύπρο!
Η μάμμα μου εκνευρίζεται όταν μου λέει για τον Τάδε και τον Ταδόπουλο και δεν γνωρίζω ποιοί είναι. Οι γνωστοί μου απορούσαν που δεν ήξερα ποτέ πως η Χαλλουματζού είναι η τάδε και έχει τα τάδε χρήματα. Ή που οι Κατωμέρηδες έχουν την τάδε εταιρεία και χαλόου, πρόσεχε να κερδίσεις την συμπάθεια τους!
Ο κολλητός που δεν είναι στην Κύπρο,σαν κι εμένα,άσχετος με τα Κουσκουδέικα που σου κτίζουνε Επαφές και σου ανοίγουνε Πόρτες.
Τώρα τελευταία,άρχισε να μοιράζεται κι αυτός την εικόνα της Νησίδας με τα δικά μας ορόσημα,που ολοένα και λιγοστεύουν.
Στο τέλος τέλος, φοβάμαι πως δεν θα υπάρχει τίποτα παρά από ένα απέραντο νεκροταφείο και πάνω του η ξεχαρβαλωμένη ανθρώπινη πολυκατοικία.
Και πάμπολλες φωτογραφίες από την Κύπρο που αγαπούμε...
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Μωβ μου με εκφράζεις αφάνταστα!!!! Εσυγκίνησες με πάνω απο ολα γιατι έτσι μέρες ενθουσιάζουμαι που θα πάω, αν τζαι ξέρω οτι οταν παω θα απογοητεύω....Πιο πάνω όμως που την απογοητευση που νοιωθω, εν η στεναχωρια....Ισως γιατί για εμάς πλεον εν μια ιδέα η Κυπρος. Εχουμε ενα συναισθηματικο δέσιμο, διαφορετικο....Ίσως γιατι την συνδέουμε με αγαπημένα προσωπα τζαι αναμνήσεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟταν μιλώ για την Κυπρο τζαι τους Κυπραίους μιλω στον πρώτο πληθηντικο, τωρα τελευταία σκέφτουμαι οτι εν καιρός να το γυρίσω σε τρίτο πρόσωπο.....
ώρες ώρες και εγώ που μένω εδώ νιώθω να αποχαιρετώ την Κύπρο. και είναι ώρες ώρες που νομίζω ότι μένω σε μια βραχονησίδα που εγκατέστησα το δικό μου καθεστώς και κάνω ό,τι θέλω.
ΑπάντησηΔιαγραφήμοβ μου τα πάντα αλλάζουν ότι και να κάνουμε. Αλλά αγαπούμε τούτο τον τόπο έτσι τζαι αλλιώς, ακόμα και αν οι άνθρωποι που ξέραμε άλλαξαν τζαι τούτο μαραζώνει μας.
ΑπάντησηΔιαγραφή:|
ΑπάντησηΔιαγραφήαν ήσουν Κύπρο, απλά θα σου έλεγα να αλλάξεις φίλους. Υφάρχουν και άλλωσπως. :)
Κι εγώ που είμαι στην κύπρο ώρες ώρες νιώθω όπως την εξωγήινη γιατί δε ξέρω τα κουτσομπολιά που αφορούν τους διάφορους επώνυμους ή ποιοι είναι τελοσπάντων. Νομίζω ο κόσμος γενικά αλλάζει, χάνετε η απλότητα και η ουσία. Ισως η κύπρος που θυμάσαι εσύ να είναι ένας τέτοιος πιο απλώς και αυθεντικός τόπος και με αυτή την έννοια τη χάνουμε όλοι μας. Υπάρχουν όμως άτομα που αξίζουν, απλώς όλοι αλλάζουμε και χρειάζεται ψάξιμο να βρούμε άτομα που πραγματικά να εποικοινωνούμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠρασινάδα μου,
ΑπάντησηΔιαγραφήεν όντως μια ιδέα η Κύπρος για μας.
Είναι φοβερά δύσκολο να γνωρίσεις άλλους ανθρώπους στο Νησί,ειδικά όταν πας 1-2 φορές το χρόνο και κάθε φορά λίγες εως ελάχιστες μέρες.
Κι εμείς βέβαια,για τους πλείστους είμαστε τα άτομα που γνώριζαν στο σχολείο,όσο κι αν μας αγαπούν,η ζωή συνεχίζεται.
Δεν ξέρω αν θα μπορέσω ποτέ να αρχίσω με το γ' πρόσωπο.
Βλέπω και φίλους οικογενειακούς που μετράνε 30 και 40 χρόνια στο εξωτερικό,και πάλι στο "εμείς" βρίσκονται. :)))))))))))))))
Εν σκληρός ομφάλιος λώρος. Δεν κόβεται εύκολα,λολ
Μάνα (μου),
ΑπάντησηΔιαγραφήχαχαχα
καθόλου κακή ιδέα!
Είναι κάποιος τρόπος επιβίωσης,έτσι;
:)))))))))))))))
Σμιλί μου,
αναπόφευκτα αλλάζουμε όλοι.
Οι γυναίκες όμως σα να αλλάζουμε περισσότερο από τους άνδρες και δεν ξέρω τί φταίει.
Δεν μπορώ να είμαι μόνο στη σχέση μου,θέλω την οικογένεια,θέλω τους φίλους μου.Και σίγουρα όχι συζητήσεις μόνο περί άκρων και κουςκους.
Τον τόπο αγαπούμεν τον,γίνεται να μην αγαπάς το σπίτι σου;
:)))))))))))))
Σάικ μου,
αν ήμουν Κύπρο δεν θα ήταν δύσκολο. Είναι πιο εύκολο να γνωρίσεις κόσμο παρά στην Παγόχωρα, και σίγουρα υπάρχουν άλλωσπως!
:)))))))))))))))))
Σκουλουκούιν μου,
επειδή εν η Κύπρος των σχολικών χρόνων,σίγουρα φωτίζεται περισσότερο από απλότητα και αυθεντικότητα. Με τον χρόνο,ανεβαίνει στο βάθρο του τέλειου.:)))))))))))))))
Χρόνος δεν υπάρχει,άνθρωποι αξιόλογοι υπάρχουν πάντα,τυχαίνει να σας συστήσουν αλλά όχι να γνωριστείτε.
Η ανθρώπινη πολυκατοικία,είναι απλώς οι άγνωστοι,που όσο λείπεις από τον τόπο σου,πολλαπλασιάζονται.
φιλιά σε όλες
ευχαριστώ που δεν με αποπήρατε