Κρύο έλα ξανά! :)

Η διαδρομη από το αυτοκίνητο,σε μέρα καλοκαιρινή

Χθες  πρωί πρωί,αποχαιρετήσαμε οριστικά το καλοκαίρι,κάνοντας την τελειωτική κίνηση της σεζόν: αποθηκεύσαμε τα καλοκαιρινά ρούχα και βγάλαμε τα χειμερινά στην πίστα.
Ο Λάβης,βλέποντας τα λευκά λινά και τα μπεζοχακί παντελόνια του,γκρίνιαξε πως ζήτημα αν φόρεσε έστω κι ένα από αυτά,έστω για μια μέρα. Εγώ βέβαια,ως θερμό μεσογειακό κορίτσι που αγαπάει το κρύο,φόρεσα και τα σορτς μου και τα λινά μου, ενώ χαίρομαι να καλωσορίσω στην ντουλάπα,τ΄αγαπημένα μου τζινς!
Μέχρι την ολοκληρωτική εγκατάσταση στα ράφια ή στη βαλίτσα, γεμίσαμε και μια μεγάλη σακκούλα με ρούχα που δεν χρειαζόμαστε πια. Αποφάσισα ν΄αποχωριστώ τις βράκες μια και καλή. Να το πω στη Μάμμαμωβ και στην Θείαμωβ που όλο με πείραζαν πως τους θυμίζω τον παππού τους. Στη σακκούλα μπήκαν και μερικά χειμερινά ρούχα,που για κάποιο λόγο δεν τα χαρίσαμε νωρίτερα. Όπως ένα πανέμορφο φόρεμα,που αγαπώ κι όμως δεν θα ξαναφορέσω ή ένα παλιό σακκάκι του Λάβη. Απλώς έμειναν στη βαλίτσα λίγο περισσότερο.
Με την ανακατάταξη,διαπίστωσα πως τελικά 5 ρούχα φοράω, τα υπόλοιπα κοσμούν τη ντουλάπα περιμένοντας να φορεθούν σε καμιά βραδιά ουάο ή  στην Κύπρο,όπου τα ρούχα Παγόχωρας δεν θεωρούνται ...αξιοπρεπή για εμφάνιση μέρας ή νύχτας. Τέλοσπάντων. Μια πολύχρωμη ντουλάπα αργότερα,θύμησε με  ν΄αγοράσω μάλλινες κάλτσες και ένα ζευγάρι μαύρες μπότες αφού ξέμεινα με ένα ζευγάρι καφέ μπότες. Ανετες μπότες παρακαλώ. Οι κομψές μπορούνε να περιμένουν τις μεταχριστουγεννιάτικες εκπτώσεις.



Κυριακή απομεσήμερο, και με τα χειμερινά ρούχα επιτέλους συγυρισμένα, βλέποντας τον υπέροχο ήλιο, βγήκαμε για περπάτημα. Είπαμε,οι ψυχαναγκαστικές συμπεριφορές είναι ηλιοτρόπια του Βορρά!!!
Οδηγήσαμε πρώτα έξω από την Λουκανικούπολη, για ν΄ακολουθήσει περπάτημα ανάμεσα στο δάσος και στην προστατευόμενη πολύχρωμη περιοχή. Φάρμες,που δεν θυμίζουν σε τίποτα τη μυρωδιά στη μέση του αυτοκινητόδρομου Λευκωσίας-Λάρνακας.
Βύσσωνες μινιόν, άλογα, άλογα ράτσας νάνου-όχι,δεν ήταν πόνυ!- γαλοπούλες και χήνες, αγριογούρουνα (πόσο άγρια μπορούν να είναι τα της φάρμας; Ας μας απαντήσει ο Οβελίξ!), πρόββατα κλπ.
Ο Μάρσαλ ελεύθερος να τρέξει στα χορτάρια και μεις στο κέντρο του μονοπατιού. Να συναντάμε κι άλλους Λουκανικοπολίτες που ήρθαν για την βόλτα τους στον καθαρό αέρα.Κρυμμένα τα πρόσωπα στις σάρπες,τα χέρια στις τσέπες ή σε γάντια. Τα παλτά να προστατεύουν όσο γίνεται από τον παγωμένο αέρα. Και ενώ η μύτη πάγωνε, για μερικά λεπτά τρεμόπαιζε ο πονοκέφαλος και τα αφτιά σου διαμαρτύρονταν,ένιωθες ... άνθρωπος! ...Σου είπα πως πρώτη φορά είδα γαλοπούλα από κοντά; Περισσότερη χαρά έκανα εγώ παρά ο Μάρσαλ! :Ρ :)
Τρεις ώρες αργότερα, στην επιστροφή προς το αυτοκίνητο, κάπου σε κάποιο σπίτι,είχανε ανάψει φωτιά. Αν έκλεινα τα μάτια,θα νόμιζα πως ήμουν στον Πρόδρομο, κάμποσα χρόνια νωρίτερα. Ζέσταμα χεριών μπροστά από μια μεγάλη φωτιά, στη μέση της παγωνιάς. Για κάποιο λόγο,μια από τις αγαπημένες μου ...αισθήσεις.

Ο Μάρσαλ μεγαλώνει γρήγορορα (Αχβαχ!)

Αγοράσαμε δύο γενναιόδωρα κομμάτια τούρτας μπράουνις από το καναδέζικο καφέ και ζεστά καπουτσίνο για να πιούμε στο αυτοκίνητο. Ο Μάρσαλ ροχάλιζε στο πίσω κάθισμα,γαλήνιος κι εξαντλημένος.

Μπήκαμε επιτέλους στην εποχή του Κρύου! :)))))))))))))))))))))))))))))))))