Άνθρωποι χαρωποί κι ευγενικοί οι περισσότεροι, ν΄ανταλλάσουν χαριτωμενιές με το μικρό μας σκυλάκι, να λυγώνουν με την εξυπνάδα του, να με συγχαίρουν για την ανατροφή του, να δίνουν κι ένα σωρό άλλες χρήσιμες πληροφορίες ή οδηγίες, που κακά τα ψέμματα βοηθάνε πολύ.
Πολλοί όμως, περισσότεροι απ΄όσο θα ήθελα να παραδεκτώ, είναι άνθρωποι μόνοι. Που έχουν χάσει την εμπιστοσύνη τους στους ανθρώπους και προτιμάνε τη συμβίωση με τα τετράποδα ή τα φτερωτούλικα. Ενίοτε και με σαυροειδή...
Ως επί τω πλείστω, γυναίκες. Όλο το μητρικό ένστικτο βουτηγμένο στην εξάρτηση των κατοικιδίων τους, από ελαφρή μοναχικότητα μέχρι τις βαριές περιπτώσεις,που ακόμη δεν έψαξαν βοήθεια σε κάποια πολυθρόνα ψυχολόγου.
Ακόμη κι αν βιάζομαι, προσπαθώ να τους δίνω τον χρόνο μου, να μιλήσουν, να ξαλαφρώσουν.
Σπασμένες γυναίκες, μεγαλύτερες των σαράντα, συνήθως. Μόνες.
Όμορφες, άσχημες, ψηλές,κοντές, χοντρές, παστές, κανονικές. Με μάτια μαύρα από την πίκρα και τον θυμό ή βελουδένια από την θλίψη.
Μου κάνει εντύπωση τόση μοναξιά.
Δίνουν συμβουλές του κόσμου τους, και κάνουν παρατηρήσεις των εμπειριών τους:
- Μην εμπιστεύεσαι ποτέ έναν άνδρα!
- Ξέρεις, ούτε τα παιδιά σου δεν σε σκέφτονται μετά από κάποια ηλικία.
- Οι άνθρωποι είναι κακοί, αγάπη σου δίνουν μόνο τα ζώα.
- Φιλία;χα! Φιλία; Όλοι να σ΄εκμεταλλευτούν ζητούν! Τίποτα άλλο! Ενώ αυτά, δες τα! Ο Θεός μέσα τους, να σου δίνουν αγάπη!
- Περνάς τα σαράντα και ο άντρας σου φεύγει για μια εικοσάρα. Στειρώνουμε τα σκυλιά και τα γατιά ενώ κανονικά θα έπρεπε να στειρώνουμε τους άντρες.
- Να φροντίζεις το σκυλάκι σου περισσότερο από τον άνδρα σου, και κάποτε θα με θυμηθείς.
Στην αρχή, προσπαθούσα να τις πείσω πως η ζωή είναι το νήμα που εμείς πλέκουμε. Τώρα,σταμάτησα. Απλώς τις ακούω και τις αφήνω να παίξουν για λίγο με τον Μάρσαλ. Μερικές, έχουν 3 και 4 σκυλιά. Άλλες ομολογούν πως στο σπίτι έχουν στρατιές από γάτες, παπαγάλους, χάμστερ, καναρίνια κλπ...
Όλες απεγνωσμένες προσπάθειες αγκαλιάς και συντροφιάς. Από φόβο ή παραίτηση;
Σε μονιάζει η Παγόχωρα, κακά τα ψέμματα. Και με φοβίζει που αυτός ο τρόπος ζωής σκιάζει τώρα και τη Μεσόγειο.
Επιστρέφω κάθε φορά στο σπίτι, κι αγαπώ όλο και περισσότερο την οικογένεια και τον Λάβη. Τηλεφωνώ στον κολλητό μου, να ξέρει πως για πάντα είμαστε φίλοι. Μιλώ με την φίλη-αδερφή μου, για να θυμόμαστε πως ακόμα σε σχέσεις, οφείλουμε να μην ξεχνάμε η μια την άλλη. Πιο αραιά τους υπόλοιπους φίλους. Μα αν και μακρυά, το νήμα της φιλίας και της σχέσης θέλει τροφή. Προσπαθώ να του δίνω όλο και περισσότερη όταν υπάρχει χρόνος, και την αναγκαία όταν η ζωή τρέχει ταχύτερα από όσο οι αντοχές μας.
Τηλεφωνώ μια φορά τη βδομάδα στη γιαγιά, να μην νομίσει στιγμή πως είναι μόνη. Και στην θεία, που από έρωτα δεν παντρεύτηκε ποτέ. Να νιώθει αγαπημένη.
Χαίρομαι για τα δικά τους τηλεφωνήματα, διότι κακά τα ψέμματα...στη Λουκανικούπολη,είμαστε ακόμη άνθρωποι μόνοι. Και χρειαζόμαστε αυτές τις επικοινωνίες αγάπης.
Λατρεύω τον Σεπτέμβρη τόσο όσο τον Μάη. Αύρα καλοκαιρινή χωρίς καύσωνα. Μ΄αεράκι.
Γλυκός Μήνας...
Όμορφο πρώτο Σαββατοκύριακο του Φθινοπώρου!
Το ποστ σου ήταν μια μαχαιριά μες την καρδιά..
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπάρχει πολύς κόσμος μόνος του και τελικά μου φαίνεται πως άμα αφήσεις τον εαυτό σου μετά πολύ δύσκολα μπορείς να συσχετιστείς. Και πιστεύω πως δεν είναι στη φύση του ανθρώπου να είναι μόνος του.
Εσυγκίνησες με.....Δυστυχως εν πολλοι άνθρωπο μονάχοι τζαι πολλοί εν γιατί εν ανεμοδαρμένοι βράχοι, όπως λέει το τραγουδι (το οποιο αγαπώ) τζαι το επιλέγουν. Που την άλλη υπάρχει διαφορά μεταξυ του ανθρωπος μοναχός δλδ μόνος του, τζαι άνθρωπος μοναχικός δλδ που αναζητεί να μεινίσκει λιο μονος του. Εγω είμαι το δευτερο αλλά όι το πρώτο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλά κάμνεις τζαι κρατας επαφή. Για εμας που είμαστε μακρυα εν δύσκολο να μεν νοιωθουμε λιον μόνοι μας. Τζαι μπράβο σου που δειχνεις ανθρωπιά στους συνανθρώπους. Εν τζαι ο Μάρσhαλ που το κάμνει πιο έυκολο :)
καλο Σαββατοκυρίακο! :)
Τι να πώ;
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλύτερα σε ζώα παρά σε άψυχα αντικείμενα :/
Άνθρωποι μονάχοι υπάρχουν η αλήθεια πάρα πολλοί... όμως δεν τους καθορίζει απλά η μοίρα... συμφωνώ μαζί σου, η ζωή είναι και το νήμα που πλέκουμε εμείς...
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι όλες οι ανθρώπινες σχέσεις θέλουν τροφή... τι ωραία που τα γράφεις.. δε θα μπορούσα να συμφωνώ περισσότερο...
Πασχαλίνα μου,
ΑπάντησηΔιαγραφήέχεις δίκαιο:όταν αφεθείς, δύσκολα επιστρέφεις.
Εμ,η φύση και το μυαλό έχουν όντως ανάγκη την κοινωνία, το πνεύμα όμως χρειάζεται τη μοναχικότητα.Για τους περισσότερους από μας, η μοναχικότητα μετατρέπεται αστραπιαία σε μοναξιά. Δυστυχώς.
Πρασινάδα μου,
όντως διαφορετικές έννοιες, διαφορετικές καταστάσεις.
Όπως έγραψα και στην Πασχαλίνα, το πνεύμα έχει ανάγκη τη μοναχικότητα,του δίνει τροφή,το μεγαλώνει. Κι εσύ, καθόλου έκπληξη που έχεις ανάγκη τη μοναχικότητα.
:)))))))))))))))
Αλληλοαφουγκραζόμαστε τις ιδιότητες του μετανάστη, θέλοντας και μη, πολλές εμπειρίες είναι παρόμοιες.
Όπως το είπες, ο Μάρσαλ κάνει εύκολη αυτές τις συναντήσεις. Από μόνη μου, δύσκολο.Μπράβο τους, που στέκονται έστω, να παίξουν με το σκυλάκι και τολμούν να εκφραστούν. Εγώ δεν κάνω τίποτα. Όχι ακόμη...
Όμορφη σου βδομάδα!
Ρόζα μου,
ΑπάντησηΔιαγραφήσίγουρα καλύτερα σε ζώα παρά σε αντικείμενα.
Όμως με μέτρο. Αν μια γειτόνισσα είχε στο διαμέρισμα της 50 γάτες δεν θα στριφογύριζα καν τη σκέψη να την καταγγείλω σε κάποιο τμήμα προστασίας ζώων. Διότι συνήθως τα διαμερίσματα αυτά είναι εγκαταλελειμένα, με τα τετράποδα αφηνιασμένα και τ΄απορρίματα τους παντού.
Αν θέλεις να αφοσιωθείς στα τετράποδα, να το κάνεις σωστά και όχι ως συλλέκτης.
Ευχαριστώ που πέρασες από τις Αποχρώσεις! :)))))))))))
Πανδώρα μου,
μερικοί μένουν μόνοι κι από τη Μοίρα,κακά τα ψέμματα και στις μεγαλουπόλεις είναι δύσκολο να κάνεις πραγματικές φιλίες. Χρειάζεται πολλή προσπάθεια, και όπως μαθαίνω με τα χρόνια, εμπιστοσύνη κι αθωότητα, που εξατμίζονται όσο μεγαλώνουμε σε γκρίζα περιβάλλοντα.
φιλιά σου πολλά