Νοοτροπίες

Αγαπώ πολλά την Κύπρο και τους ανθρώπους της ώρες ώρες. Είμαι περήφανη για τη Νήσο και την φιλοξενία της. Ειδικά όταν βρίσκομαι στην Λουκανικούπολη, και μόλις έγινε παρεξήγηση μεταξύ τεχνικού και μουά.
Προχτές ήρθαν ν΄αλλάξουν το ρολόι του νερού, που βρίσκεται εντός του διαμερίσματος. Έκανε αφόρητη ζέστη, ο άνθρωπος φαινότανε λιωμένος. Τί πιο απλό από το να του προσφέρεις ένα ποτήρι νερό;
- Θα θέλατε κάτι να πιείτε; Ένα νερό, χυμό;
- Εμ, μα εδώ είμαι για δουλειά. Όχι για ψυχαγωγία. Αν θέλετε αργότερα...

Τον κοιτάζω ξανά. Είναι δίμετρος, γεροδεμένος. Μπρατσάς. Πελώριες χερούκλες που ακουμπάνε σε γεμάτα μπούτια,δυνατά σαν ταύρου. Σπρώχνω το βλέμμα προς το δικό του, είναι γαλάζιο και παγωμένο σε αντίθεση με την ζεστή καραμελένια απόχρωση του δέρματός του. Νομίζει πως " μ΄έχει." Χαμογελάει σα να ήταν ο Σουγλάκος και μόλις τέλειωσε. μπρρρρρρρρ...
Αντιλαμβάνομαι πως έγινε παρεξήγηση για ένα ποτήρι νερό. Πεθυμώ την Κύπρο.
- Ναι, στα μέρη μου, προσφέρουμε από ευγένια αναψυκτικό, χυμό ή νερό σε κάποιον που βρίσκεται στο σπίτι μας, είτε για δουλειά είτε όχι. Αν διψάτε, πέστε μου όταν τελειώσετε.

Κόμπλαρε ο τεχνικός-δώρο του Θεού για τις γυναίκες. Άλλαξε βιαστικά το νερομετρητή, ζήτησε χαμηλόφωνα την απαραίτητη υπογραφή, ζήτησε ευγενικά ένα ποτήρι νερό. Του το έδωσα, ευχαρίστησε, και βγήκε για να συνεχίσει στο επόμενο διαμέρισμα. Φεύγω κι εγώ, συγχισμένη με τη συχνότητα αυτής της συγκεκριμένης παρεξήγησης. Οι συναδέλφοι πρότειναν να κόψω την κυπριακή συνήθεια. Γνωρίζοντας με, δεν υπάρχει περίπτωση!

Λίγες ώρες αργότερα, υπενθύμιζα στον Λάβη πόσο μα πόσο κρίμα είναι οι Παγοχωρίτες, που δεν γνωρίζουν τί θα πει απλή φιλοξενία.Αθώα φιλοξενία!
Θυμηθήκαμε το αεροπλάνο στην πτήση για το Νησί, όπου ένας νεαρός Λευκωσιάτης, χωρίς να μας γνωρίζει, άνοιξε ένα κουτί σοκολατάκια που είχε λιγουρευτεί, και μας πρόσφερε. Τί πιο απλό και ευγενικό!
Σοκολατάκι δεν πήρα, έστειλα όμως ένα χαμόγελο αγάπης στον νεαρό, κι ένα χαμόγελο ανωτερότητας στον Λάβη. Ο πιο καλός οιωνός για το ταξίδι στην Κύπρο!

Τα ίδια, όπου και να πήγαμε. Άγνωστοι, να προσφέρουν οδηγίες, ευγένια, χαμόγελα. Ηλιόλουστα πρόσωπα, ζεστές καρδιές, πώς να το εξηγήσουμε αλλιώς στους Παγοχωρίτες;
Θυμήθηκα και την Θεσσαλονίκη, που στο τραμ δεν κάθισα μια φορά μόνη! Άδειο να ήταν το τραμ, έρχονταν και κάθονταν δίπλα ή απέναντι μου, να πιάσουμε κουβέντα, να γεμίσει η Καλημέρα μας,να γινόμαστε από Άγνωστοί Γνωστοί,και στη συνέχεια Φίλοι. (Ακόμη κρατάω επαφή με Θεσσαλονικιούς που γνώρισα στο τραμ!) Στην αρχή, ένιωθα παράξενα, έψαχνα τον λόγο, επηρεασμένη από την Παγοχωρίτικη νοοτροπία,που διατάζει να κάθεσαι μόνος σου ακόμη και σε γεμάτο βαγόνι,και φυσικά ν΄ανοίγεις βιβλίο ή φυλλάδα ώστε να μην χρειαστεί ν΄ανοίξεις κουβέντα με τον συνταξιδιώτη σου.Μέχρι την 3η μέρα, η καχυποψία είχε εξατμιστεί για να πάρει την θέση της η επιστροφή στη Μεσογειακή Ευγένια, την πιο ζεστή από όλες τις συνωνόματες της. :)))))))))))))))))))))))))))))))

"Όσα κουσούρια και να μας σούρνετε, οι Έλληνες είμαστε Όμορφοι!" ,υπογραμμίζω στον Λάβη,που
μετά το ταξίδι στα νότια, του είναι αδύνατο να διαφωνήσει. Του μπήκε μάλιστα και η ιδέα για μελλοντική μετακόμοιση στην Κύπρο. Τόσο πολύ ενθουσιάστηκε με την φιλοξενία του κόσμου!
Διότι κακά τα ψέμματα,ακόμη και οι Παγοχωρίτες χρειάζονται Ήλιο στην καθημερινότητα τους-ειδικά σήμερα που η θερμοκρασία φέρνει τον Νοέμβριο στον Ιούλιο μας...Αχ αχ...