ατύχημα

Το Σαββατοκύριακο είχαμε τέλειο καιρό σε αντίθεση με τις προηγούμενες ημέρες, που είχαμε βροχή, αγέρηδες και σκόνη! Σκόνη! Την ένιωθα στα μάτια και στα μαλλιά και νόμιζα πως ήρθε η Κύπρος στην Παγόχωρα! Δεν είχα ξαναδεί αγέρηδες να κουβαλούν σκόνη σε αυτές τις περιοχές.

Σάββατο με ήλιο, ο κόσμος εδώ εμφανίζεται πρώτη ομπρέλα πλατεία. Ούτε φανταζόμουνα πως θα βλέπαμε ένα από τους φόβους του πεζού, να λαμβάνει χώρα μπροστά μας (πίσω μας για την ακρίβεια, για αυτό δεν είδαμε τη σύγκρουση, μόνο το μπαμ ακούσαμε, και στο μετά βοηθήσαμε), ευτυχώς όχι κάτι το σοβαρό.

Στην πλατεία μπροστά από το σπίτι μας, δύο κυρίες με σκύλους-μια-πατημασιά-αρκεί,και δίπλα παιδάκια που έπαιζαν. Τα πρώτα πράσιννα φυλαράκια πλήθυναν, τα πρώτα λουλούδια μας κάνουν ήδη "ιτάαααααααααααα!!!" ακριβώς όπως όλα τα νήπια. "Ιτάαααααααααααααααααααααα!!!"
Για αυτό χαμογελάει η ψυχή, δεν εξηγείται αλλιώς. Τέλειος ο Ερχομός της Άνοιξης στον Βορρά. Τον νιώθεις, τον βλέπεις, τον χαίρεσαι. Ο ποδηλάτης με το σακκίδιο σαν πολύ βιαστικός δεν είναι;
ΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΜΠΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑμ!!!

Γυρίσαμε να δούμε τί ακριβώς ήταν το μπαμ, που ακούστηκε.
Ο ποδηλάτης χάμω, το ποδήλατο πάνω στην μια κυρία, το σχοινάκι που κρατούσε το πίντσερ της κομμένο, και το πίντσερ να την γράφει κανονικά, να τρέχει κοντά στα παιδιά που έπαιζαν. Τρέξαμε να βοηθήσουμε, το πρόσωπο της κυρίας κόκκινο από τα αίματα. Πάντα πίστευα πως αν έβλεπα τόσο αίμα, θα λιποθυμούσα. Καμία σχέση όμως!
Ο ποδηλάτης, που έφταιγε καθώς είχε μπει στην πλατεία παράνομα, ζήτησε στην αρχή συγγνώμη, όταν όμως η τραυματίας άρχισε τις φωνές, πάτησε κι αυτός αγριοφωνάρες για το ρολὁι του που είχε σπάσει, τη ρόδα που είχε στραβώσει, το "αόρατο"σκοινάκι του σκύλου, ο οποίος στο μεταξύ καμία διάθεση δεν είχε να δει αν η κυρία του ήταν καλά. Τέτοιο σκυλί, πρώτη φορά συνάντησα!
Ενώ φώναζε, έψαχνα στην τσάντα για χαρτομάντηλα, τίποτα. Μόνο το καινούριο κουτί με τα υγρομάντηλα, που έχω λόγω "μετρό - μικροβίων". Να σηκωθεί η γυναίκα δεν μπορούσε, προσπάθησε ο Λάβης να απομακρύνει τον θυμωμένο ποδηλάτη, η φιλενάδα της είχε πανικοβληθεί, την παρακάλεσα να σταματήσει ενώ σκούπιζα τη μύτη της κτυπημένης.
Τελικά της είχε ανοίξει το μέτωπο, εκτός από τη μύτη. Έτρεχαν τα υγρομάντηλα μα το αίμα δεν το έφταναν.
-Να καλέσουμε ασθενοφόρο;Η πληγή είναι βαθειά...
-Όχι, μια χαρά είμαι.

Τελείωσε το πακέτο με τα υγρομάντηλα, καμία διαφορά αλλά δεν ήθελε ασθενοφόρο ή γιατρό. Βγήκε επιτέλους και ο περιπτεράς με ένα κουτί πρώτων βοθειών. Ο Λάβης προσπαθούσε να ηρεμήσει τον ποδηλάτη, ο οποίος δεν του έφτανε που τα μάτια του δεν επικοινωνούσαν με την πραγματικότητα και δεν καταλάβαινε πως είχε μπει παράνομα σε πλατεία/παιδότοπο, ήθελε να καλέσει την αστυνομία. Τον έκανε πέρα ο περιπτεράς για να μπορέσει επιτέλους να σηκώσει ο Λάβης την γυναίκα από το έδαφος.
Να τρέχει το αίμα, να μην ξέρεις τί άλλο να κάνεις, ο ένας να φωνάζει πως θα φέρει την αστυνομία, η άλλη να φωνάζει πως δεν θέλει ούτε αστυνομία ούτε γιατρό, να της πλένει η φιλενάδα της τώρα το πρόσωπο με αλκοόλ-πρέπει να έκαιγε πάρα πολύ, ζαλίστηκα. Πήρα αλκοόλ, έπλυνα τα χέρια και πήγα να φέρω το άπιστο πίντσερ, που πλέον έπαιζε ποδόσφαιρο με τα αγόρια της γειτονιάς. Ούτε πως είχε συμβεί τίποτα, συνέχιζαν το παιχνίδι τους τα μικρά. Είναι τόσο απαθή ή απλώς πιο έξυπνα ώστε  να μην ασχολούνται με τα προβλήματα των άλλων;
Όποιος ξέρει από πίντσερ, μπορεί να καταλάβει τί έγινε μέχρι να το πιάσω. Είχε ελευθερωθεί στο μεταξύ, είχε σπάσει και το κολλάρο από τη σύγκρουση. Τη μια στιγμή ήταν ανάμεσα στα παιδιά, την επομένη πάνω στο παγκάκι. Την τρίτη και καλύτερη, έπεσε μέσα στο λάκκο, που είχαν ανοίξει τα κοριτσάκια, που έφτιαχναν τούρτες από χώμα. Πρόλαβα να το αρπάξω πριν ξαναξεφύγει, του έδωσα και ένα μπατσάκι,και το επέστρεψα στην κυρία του.
Ο Λάβης στο μεταξύ, φαινόταν σα να ήθελε ν΄ανοίξει η γη να τον καταπιεί. Διότι, το αίμα είχε σταματήσει, η κυρία/θύμα είχε ανακτήσει κάπως τις δυνάμεις της, και άρχισε τώρα κανονικό καυγά με τον ποδηλάτη/δράστη. Το σκυλί που πριν μισό δευτερόλεπτο άρχισε να μου γλύφει το χέρι, ήθελε τώρα ελευθερία. Το άφησα. Ουψ!!!
Πετάκτηκε στον ποδηλάτη/δράστη κι άρχισε να του τραβάει το παντελόνι, γρυλλίζοντας. Τελικά δεν ήταν τόσο άπιστο όσο νόμισα στην αρχή. Γκόου Πίντσερ, Γκόου!!! "Νάιν, Μάντι, Νάιν!"  (Σκυλίτσα;!!!!)

Με πιάνει ο Λάβης από το χέρι
-Πάμε να φύγουμε, θα μπλέξουμε. Αυτός τώρα μας θέλει για μάρτυρες!Προς το παρόν, πάμε σπίτι ν΄αλλάξεις ρούχα γιατί είσαι γεμάτη χώματα.
-Για μάρτυρες; Αφού έφταιγε!
-Το ξέρω. Κάναμε ό,τι έπρεπε. Είναι και οι άλλοι εκεί, ας κάνουν ό,τι θέλουν.

Φύγαμε από την πίσω μεριά του δρόμου ώστε να βγούμε στη στάση του μετρό χωρίς να περάσουμε από την πλατεία.

Τις φιλενάδες με τα σκυλιάν μινιόν πάλι, τις είδαμε σήμερα. Η κυρία/θύμα με ένα τσιρότο ΝΑ στο μέτωπο, ήθελε να μας ευχαριστήσει-πήγε να μου δώσει τα χρήματα για το κουτί με τα υγρομάντηλα αν είναι δυνατόν!!!-της είπαμε πως δεν ήταν τίποτα, συγγνώμη που φύγαμε κιόλας έτσι... Μας πληροφόρησε πως τελικά τον ποδηλάτη τον μάζεψαν κάτι φίλοι του γιατί ήτανε στα χάι του (ΝΤΑ!!!), και πως δεν χρειάστηκε τελικά ραφές.
Το πίντσερ της πάλι,τώρα που το είδα ήρεμο,  το κόβω έγκυο, και μάλιστα από το μαλτέζικο της φιλενάδας της. Μόνο που δεν τους ευχήθηκα "Καλό συμπεθεριό!"... Τώρα να δεις σε μερικές  βδομάδες, που θα δούμε πίντσερ μαλλούρικα!