Almanya

Μετά από 5 ακυρώσεις για βραδιά σινεμά...
λόγοι:

• άφησα τα πόδια μου στο γυμναστήριο
• ο Λάβης προτίμησε ποδόσφαιρο
• πήγαμε σε αγαπημένο ελληνικό εστιατόρειο και προτιμήσαμε τη συζήτηση με το ζευγάρι στο διπλανό τραπέζι-ήταν σαν ένα πολύ ευχάριστο μίνι κρας κορς γνώσεων για την πόλη-παρά να συνεχίσουμε με το πρόγραμμα μας για σινεμά
• αποκοιμήθηκα στον καναπέ
• ακύρωση λόγω δουλειάς μου
• ακύρωση λόγω δουλειάς Λάβη

τελικά ήταν 6 οι φορές!!! Χμ...

Από τότε που μετακομοίσαμε κι επίσημα στην πόλη, κατάφερα να πείσω τον Λάβη να ξεχάσει τα γιγάντια και μοντέρνα σινεπλεξ αφού στη γειτονιά μας υπάρχουν 2 υπέροχοι συνοικιακοί κινηματογράφοι, στους οποίους βυθίζεσαι στις δεκαετίες του ΄50 και του ΄60.
Στον ένα μάλιστα, οι προβολές γίνονται στην αυθεντική γλώσσα με παγοχωρίτικους υπότιτλους, κάτι που δύσκολα συναντάς στα μεγάλα σινεμά, σύγχρονης αμερικάνικης αισθητικής.Πολλές φορές βέβαια, επειδή ακριβώς οι παγοχωρίτες ηθοποιοί είναι ανώτεροι από τους αμερικάνους, οι μεταγλωτισμένες εκδόσεις είναι καλύτερες. Αυτό βέβαια δεν το λέμε στον Λάβη, που λατρεύει τα μέινστριμ κομφόρτς.

Χθες λοιπόν, καταφέραμε να πάμε στον κινηματογράφο και να παρακολουθήσουμε μια ζεστή ταινία, κωμωδία.

Τουρκογερμανική ταινία, με πρόσωπα γνωστά για τα παιδάκια που ζουν στην Παγόχωρα.
Πρόκειται για την ιστορία μιας τουρκικής οικογένειας, το παιδάκι που ανήκει στην 3η γενιά, τον παππού, ο οποίος ήρθε μόνος του στην Γερμανία για να δουλέψει, κι αργότερα έφερε και την οικογένεια του. Διηγείται η αγαπημένη του εγγονή, μια Γερμανίδα ουσιαστικά, με τουρκική καταγωγή. Βλέπουμε την οικογένεια, τη διαδρομή, την γερμανοποίηση και τις ρίζες τους,αγκαλιασμένους από την τυπική θαλπωρή που γνωρίζουμε από τα μέρη μας οι Μεσογειακοί.
Θα μπορούσε κάλλιστα να ήταν μια ελληνική, ιταλική ή γιουγκοσλάβικη οικογένεια, δεν έχει σημασία.
Στο κοινό δεν υπήρχαν πολλοί Τούρκοι, ως επί τω πλείστω ήταν ντόπιοι οι θεατές.
Κατά τη διάρκεια της προβολής η αίθουσα σειόταν από το γέλιο τη μια στιγμή και βούλιαζε από τα δάκρυα μας την μεθεπόμενη (αναπνοή στη μέση).

Φανταστική η ευρηματικότητα του σεναριογράφου ή της σκηνοθέτιδας( δεν είμαι σίγουρη). Όταν η μεγάλη εγγονή διηγείται την ιστορία της οικογένειας στον μικρό (και στους θεατές), στις πρώτες μέρες τους στη νέα πατρίδα,βάζει την οικογένεια να μιλάνε γερμανικά και τους γερμανούς ή ακαταλβίστικα ή κάποια άλλη γλώσσα που δεν αναγνώρισα (ισλανδικά;), και έχει πάρα πάρα πολύ γέλιο!
Συγκινητικές οι στιγμές που οι ενήλικες κρατάνε ή αγκαλιάζουν τους νεαρότερους εαυτούς τους.

Διαπίστωση,πως ο τουρκογερμανικός κινηματογράφος, έχει αγγίξει τις πιο ευαίσθητες χορδές των μεταναστών, και τις παρουσιάζει με χουλιγουντιανή ελαφρότυτα χωρίς όμως να τις ισοπεδώνει. Γελάει το ίδιο με τα χαρακτηριστικά των δύο λαών -αρκετές φορές υπάρχουν οι Έλληνες και οι Ιταλοί στα έργα-χωρίς να πικραίνει (νομίζω) κανένα.
Μακάρι να βρει σύντομα αυτά τα μαγικά, και ο ελληνικός κινηματογράφος.