νόσ(τ)ος ηλικίας

 

Πεθυμώ πολλά την Κύπρο. Από τον Οκτώβρη έχει να κατεβώ, και μάλιστα ήταν 3 βδομάδες γάμων. Στενών, οικογενειακών, αγαπημένων φίλων.

Ο νόστος έχει  παρενέργειες.
     Στο ελληνικό μπακάλικο με τους τσολιάδες στην είσοδο, εν με πιάνει το γέλιο όπως την πρώτη φορά. Εσυνήθισα τους μάλλον. Ευτυχώς ακόμα θέλω να τους φωτογραφήσω. Εν το έκαμα γιατί ντρέπουμαι. Όταν είδα φρέσκα αναρή από την Κύπρο, παρολίγο να φιλήσω τον ιδιοκτήτη. Αλλά επειδή εν ξέρει ακόμη τι εν η ζύμη κουρού, εν το έκαμα.
    Προχτές έβαλα και είδα την εκπομπή της Ελίτας-για τους Κυπραίους μικρασιάτικης καταγωγής. Εσυγκινήθηκα και μετά ετηλεφώνησα της γιαγιάς μου να τη ρωτήσω πώς κάμνει τα πολίτικα της τα μπουρέκια. Η γιαγιά δεν ξέρω ποια λατινοαμερικάνα έβλεπε να κακοπερνά, πάντως ήταν της τηλεόρασης κοιμισμένη. Τη συνταγή ευτυχώς έδωσε μου την. Τα μπουρέκια ήταν πεντανόστιμα, επήραν με στις κούνιες που μας είχε στήσει ο παππούς στην λευκωσιάτικη αυλή τους,τον Λάβη επήραν τον στον Τούρκο να φέρει κι άλλες κούννες για να τα ξανακάμω.

Λίγο πριν τα Χριστούγεννα, που είχα πάει στο ταχυδρομείο  για να στείλω πακέτο στο νησί, η υπάλληλος μου ζήτησε 25 ευρά. Στιλομάθκιασα. Είχε φέρει το χαρτί για την "Βόρεια Κύπρο."  Έκαμα της μάθημα Ιστορίας, με ύφος που εν ταιρκάζει στη φάτσα μου. Ούτε τα ντεσιμπέλ που της επιτέθηκαν μου ταιρκάζουν. Έγινε ολοκόκκινη η γυναίκα, εγεμώσαν τα μάθκια της. Τη νύχτα εν εκοιμήθηκα,έκαμα μεταμεσονύχτια μπράουνις και επήρα της τα για να της απολογηθώ. Έγινε φίλη μου, η πρώτη μου φίλη σε αυτήν την πόλη. Πάμε για καφέ κάθε δεύτερο Σάββατο.
Εξακολουθώ να θέλω να βάψω με μαύρο σπρέι όλες τις διαφημίσεις για διακοπές στα κατεχόμενα. Και είναι και παντού... (ενώ η δική μας η τηλεοπτική γίνεται κοντά στα μεσάνυχτα και για μισό δευτερόλεπτο! Άχρηστε ΚΟΤ)

Μερικά πρωινά ο λάβης ξυπνά με Διάφανα Κρίνα και κοιμάται  με Άσιμο. Εννα του περάσει όμως :)))))

Τελικά δεν είναι μόνο νόστος για την Κύπρο. Εν η κρίση της ενηληκίωσης. όι της ψεύτικης, που λαμβάνει χώρα με τα δεκαοκτώ και τα εικοσιένα. Η οριτζινάλ ενηληκίωση. Τούτη που σε κάμνει να μεινίσκεις στο ίδιο σπίτι με έναν άνθρωπο και να τον θωρείς κάθε πρωί και κάθε νύχτα. Τούτη που σου γκριζάρει τα μαλλιά πριν τα τριάντα γιατί εν ξέρεις τί θα κάμεις με τους λογαριασμούς, που τρέχουν σαν τους Κενυάτες Ολυμπιονίκες;
Εν ο παπάς σου, που ήταν πάντα ο πιο φιλελεύθερος και ο πιο κοσμοπολίτης που ξέρεις. Και τωρά ρωτά "ως το καλοκαίρι εννά αρραβωνιαστείτε τουλάχιστον;" Κάτι αρχαϊκό εξύπνησε μέσα του και νιώθει περίεργα που η κόρη του απλά ...συζεί. Σάμπως και δεν είναι μεγάλο βήμα.

Δεν θέλω να παντρευτώ αλλά εν του το είπα. Εν φέρνεις καρδιακό στον παπά σου που το τηλέφωνο. Περιμένεις ως το Πάσχα που θα ανεβεί για να του το πεις. Στο παγοχωρίτικο νοσοκομείο υπάρχει μεγαλύτερη γκάμα γεύσεων τζελιού.
Βέβαια οι παραπάνω κυπραίοι παπάκηδες δεν θα ήθελαν για γαμπρό τον Λάβη, εν πολλά ξένος για τα γούστα τους. Ο παπάς μου όμως αγαπά τον γιατί εν θωρεί φάτσα, θωρεί μάθκια. Τζαι για τούτο λατρεύω τον σα να ήμουν 4 χρονών. Διότι εν ακόμα ο ήρωας μου κι ας άρχισε να θυμίζει παραπάνω Κολοκοτρώνη παρά Σούπερμαν. σνιφ κλαψ...
Ο Λάβης βεβαια, μια χαρά τα βρίσκει με τον Κολοκοτρώνη γιατί αποφάσισε προ πολλού ότι θέλει 4 μωρά και μια τελετή γάμου. Τωρά ποια εργαζόμενη γυναίκα κάμνει σήμερα τέσσερα μωρά, εννά σε γελάσω.
Σφαζούμαστε γιατί αν θα κάμω μωρό, εν θέλω να ζήσει στην Παγόχωρα. Εν το θέλω να γίνει Παγοχωρίτης και να θεωρεί οικογένεια μόνο τους γονιούς του και τον εαυτό του. Θέλω να ζήσει παππούδες και γιαγιάδες όπως μουά. Να αγαπά τα ξαδέρφια του και όχι να τα θεωρεί γνωστούς.
Σφάζεται η κυπριακή οικογενειολατρεία με τα κοσμοπόλιταν χωρίς ταυτότητα.
Σφάζονται τα έφηβα θέλω με τις ενήλικες λογικές.
Όταν έμεινε ένα κομμάτι από το ανάλατο χαλλούμι Λυμπιών-εν ξέρω το όνομα των παραγωγών, πάντως μαζί με την ξερή αναρή εν τα μόνα που ανεβάζω τόσα χρόνια στην Παγόχωρα-παρολίγο να το βάλω στην κατάψυξη για να το θωρώ μέσα μέσα. "Μόνο κηδεία μεν του κάμεις!" επείραξε με ο Λάβης. Και το επόμενο δευτερόλεπτο εχλαπάκιασε το. Για αντίδραση, εκλείστηκα στο γραφείο κι έβαλα στη διαπασών Θοδωράκη. Παρενέργειες πολλές είιπαμεν...

Κύπρος Κύπρος Κύπρος και φόβος μην γίνουμε οικογένεια αλά ομογενείς... Τσάρληδες. Εν πάει το Τσάρληδες...Γιοχάνηδες; χμ...

Την επόμενη φορά που θα πάω, θα είναι για τον γάμο του πιο αγαπημένου μου φίλου. Πιότερο αδερφός παρά κολλητός. Σε λίγους μήνες ο γάμος λοιπόν.
Και αν πάω με τον Λάβη, δεν θα είναι η Κύπρος της εφηβείας. Αλλά μισό νησί, που αναγκαστικά θα ξαναγνωρίσω μέσα απ΄τα μάτια του.
Θα είναι η εβδομάδα εκείνη σαν ταφόπλακα της εφηβείας μας.

Και γμτο, δεν είναι τόσο μακρυά, ούτε καν δεκαετία.