μαρτιάτικο

"Ήρθε ήρθε ήρθε ήρθε!!!!" φώναζα από το πρωί της Δευτέρας. Στις εξίμιση το πρωί ξύπνησα από ...τις πρώτες ηλιαχτίδες του χρόνου, πετάχτηκα στο κρεββάτι και χόρευα σαν ινδιάνα (χαλλόου απόκριες!), που της πέτυχε ο χορός της βροχής. Ε, ο λάβης ξύπνησε από τον ...χορό της Άνοιξης!
Μετά από ένα πολύ βαρύ χειμώνα, με γκρι ουρανό και μπόλικο λευκό χιόνι, τις τελευταίες μέρες είχαμε ήλιο! Ήλιο με κρύο μεν, ήλιο αγαπημένο δε!
Η μέρα μεγάλωσε, η νύχτα σε ιμιτασιόν χαγκοβερ και τα παιδάκια της περιοχής ξεσπάθωσαν με παιχνίδια και φωνές. Πού και πού ακούς και την "σπασμένη"αγριοφωνάρα κάποιου έφηβου συνοδευμένη με χτύπημα μπάλας αφού άρχισαν και τα ποδόσφαιρα. Όχι που θα μας άφηναν.

Άνοιξη.

Την Κυριακή ξενύχτησα για τα Όσκαρς μετά από πολλά χρόνια. Τηλέφωνο για να παρακολουθήσουμε ταυτόχρονα την Τελετή, με έναν αγαπημένο μου άνθρωπο. Από το σχολείο είχαμε να το κάνουμε αυτό. Θάλασσες και Γη, Χρόνος-η μια ώρα διαφορά μικρότερη από την απόσταση μας στην εφηβεία;μπα-, τα καταφέραμε όμως!
Κρασί και για μένα κρασόνερο (να πας ξενυχτισμένη στη δουλειά ναι, πιωμένη όμως;οχι όχι όχι) αντί για αναψυκτικό, τυράκι αντί για ποπκορν και τσιπς, πιτζάμες αντί για τις αγαπημένες μου ξεχειλωμένες φόρμες του τότε...

Δεν αποκοιμηθήκαμε, ευτυχώς.

Δεν κέρδισε η ελληνική ταινία, δυστυχώς.

Γιατί το "Σόσιαλ Νετγουορκ"ήταν τόσο δημοφιλής δεν κατάλαβα.
Όπως και να΄χει. Βαρετά και χλιαρά χαρακτηρίστηκαν τα παιδιά που παρουσίασαν την Τελετή. Βαρετή, και ουάο  ο Κερκ Ντάγκλας, το πρώτο φακ στην ιστορία των όσκαρ...
Τηλέφωνο για σχολιασμό, γέλια.

"Νομίζω πως άρχισα να μοιάζω στη μάμμα μου...σνιφ....περισσότερο με ένοιαζαν τα φορέματα παρά τα βραβεία...θυμάσαι που οι μαμάδες μας βλέπανε το Ἑυχάριστο Σαββατόβραδο για να δουν τί θα φορέσει η Ειρήνη;"

Και την επόμενη μέρα, η είδηση με τον Γκαλιάνο. Το βίντεο, η διαθεσιμότητα και απόλυση από τον οίκο Ντιόρ, ο σοκαρισμένος κόσμος της μόδας, η άμεση αντίδραση της διεθνούς εβραϊκής κοινότητας-φήμες πως μαθαίνοντας τα νέα, η Νάταλι Πόρτμαν αντικατέστησε την τελευταία στιγμή, το φόρεμα της από τον οίκο Ντιόρ με αυτό που είδαμε στο κόκκινο χαλί- ξανά και ξανά στις ειδήσεις. Στις ειδήσεις των ΒΙΠΣ αλλά και στις σοβαρές.

Ελπίζω να μην παρεξηγηθεί το ακόλουθο αλλά ΕΛΕΟΣ!!! Ε Λ Ε Ο Σ! Θα πληρώνουμε εις αει το ένα εγκλήμα των Ναζί και θα δίνουμε συγχωροχάρτι σε όλα τα υπόλοιπα γιατί μας βολεύουν;
Κι επιτέλους, ποιός δίνει αυτό το δικαίωμα δύναμης στην εβραϊκή κοινότητα; (ρητορική ερώτηση εννοείται! :Ρ)
Οι τσιγγάνοι γιατί δεν σέρνουν στα δικαστήρια όποιον τους πει "παλιόγυφτους";
Οι μαύροι γιατί δεν φροντίζουνε να συλληφθεί ο κάθε λευκός που πιστεύει πως η σοκολατένια φυλή είναι γενετικά κατώτερη;

Πίσω στον Θεό της Σύγχρονης Μόδας όμως...
Ήταν φρικτό αυτό που είπε, καθαρό όμως το μεθύσι του.
Κι επιτέλους, δηλαδή πότε θα λήξει αυτή η καταδίωξη, το κυνήγι μαγισσών;
Γιατί το νιώθω ως αποκεφαλισμό της ελευθερίας του λόγου;

Να απολογηθείς αν είπες κάτι τόσο αποτρόπαιο, ναι.
Αλλά να οδηγείσαι στην Δικαιοσύνη, στο Παρίσι;
Μα στο Παρίσι, που ήταν για δεκαετίες η πόλη σύμβολο της ελευθερίας;

.....
και όπως ο Μάρτης,
μετά τη βροχή, γυρίζω ξανά σε ήλιο γελαστό, ήλιο αγαπημένο...
:)))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))

Κρατήστε το χαμόγελο σε όρια ανεκτά για ενηλίκους.
Το μικρό τραγουδάει ταυτόχρονα με τους γονείς του. Αν είναι αποτέλεσμα δεκάδων ωρών πρόβας ή απλά ταλέντο, δεν ξέρω.
Είναι ΓΛΥΚΑΣ ΟΜΩΣ!!!