χτες προχτες

Στο Φατσομπούκικο, βγαίνει φωτογραφία ενός μωρού. Πανέμορφο, με μαύρο μαλλάκι σε εμφάνιση ροκ, με βλέμμα ακαθόριστου χρώματος, χαμογελαστό, με μάγουλα νεκταρίνια. Στην επόμενη φωτογραφία, χασμουριέται. Άαααααααααααααααααααααγου του και είναι κούκλα!
Υπερισχύει η μωρουδένια διάθεση. Ξέρεις πως αυτό είναι το παιδί του έρωτά σου. Σουμάδα έξτρα πικρή, βραστή βραστή σε μέρα αυγουστιάτικα ζεστή. Γράφω το μήνυμα πριν με πιάσει η μελαγχολία και συννεφιάσω τον ερχομό της μικρής κοιμωμένης.

" Να σου ζήσει η κόρη σου! Είναι τέλεια! Πανέμορφη! Συγχαρητήρια πολλά πολλά πολλά!"

Κι έρχεται η απάντηση του όπως πάντα ίδια. "Σ'ευχαριστώ πολύ καρδιά μου. Δεν περίμενα πως θα ένιωθα τόσο ευτυχισμένος!...ξέρεις πως δεν φταίω εγώ που δεν είναι δική μας."

"Έγινες πατέρας, Να την χαίρεσαι, πάντα. Η Παναγία με τις Μοίρες, να την προικοίζουν και να την προσέχουνε σ΄όλα της τα βήματα!"

"Σ΄ευχαριστώ. Ως συνήθως, δεν λες τίποτα για αυτά που δεν έγιναν."

Ένα μωρό τόσο εύθραυστο μπορεί όντως να σου ραγίσει την καρδιά. Το μάθαμε κι αυτό. Της στέλλω αγκαλιά μεγάααααααααααλη, κι ελπίζω να την νιώσει στα νεογνά της όνειρα. Την αγαπάω πολύ.
Γίνεται ν΄αγαπάς απλά και μόνο επειδή έτσι. Και διότι ο πατέρας της σου χάρισε το δώρο του ν΄αγαπήσεις και ν΄αγαπηθείς σαν στα παραμύθια. Με λογικό τέλος ,να ζουμε και οι δύο καλύτερα γιατί είμαστε χώρια...


Εδώ η ζωή συνεχίζεται.
Μια γιαγιά γύρω στα 75, μου έβγαλε το χέρι όταν προσπάθησα να μπω στην πισίνα.
Ξέρεις, φτάνεις στην πισίνα, βγάζεις τις παντόφλες σου, προσπερνάς τις διάφορες ταμπέλες που χαλόου, από τόση δα βλέπεις, σιγά μην διαβάζεις τα ύψη και τα βάθη μιας πισίνας, κορίτσι Μεσογείου, κάνεις το πρώτο βήμα στο νερό και άαααααααααααααααααααααααααου, τί στο καλό;...εεεεεεεεεε;
Μια γριά,γυμνή, με την περασμένη μητρότητα στα γόνατα -είχε σκύψει λίγο για να στηρίξει το αριστερό της χέρι στο κάγκελο-κρατούσε το δικό μου αριστερό χέρι με τόση δύναμη που έκαψε τα μάτια μου, και άφησε τα δάκτυλα της στο δέρμα μου για μερικές ώρες-για την ακρίβεια το σημάδι στο δέρμα έμεινε για μερικά λεπτά, η ντροπή που ένιωσα έμεινε για μερικές ώρες.
-Συγγνώμη, ποιό είναι το πρόβλημα;
-Μπαίνεις στην πισίνα ....ΜΕ ΜΑΓΙΩ!!!
- Ε, και;
-Δεν ξέρεις να διαβάζεις;
-Ξέρω ξέρω!
-Ξέρεις ξέρεις;Ε, σκέψου (σκέψου)!
Στην μεγάααααααλη ταμπέλα με τα τεράααααααααααααστια κόκκινα γράμματα, έλεγε πως απαγορεύεται η είσοδος στην πισίνα στους μαγιοφορούντες και σε όσους δεν έχουν κάνει ντους.
-ΑΑΑΑΑΑΑΑΑ....ουψ...συγγνώμη! Αλλά ντους έχω κάνει!
Και τότε το είδα: Γυμνοί, όοοοοοοολοι πλυν εμού. Ο Σύντροφος κρυμμένος πίσω από μια φοινικιά, φυτεμένη σε γλάστρα.
Επέστρεψα στο κρεββατάκι για την αφαίρεση του μαγιό. Είκοσι λεπτά αργότερα, καθόμουν ακόμα στο κρεββατάκι, φορώντας την πετσέτα. Ήρθε ένα παιδί-μα ΤΙ παιδί!-γύρω στα 30, με χρυσαφένιο δέρμα και καστανά μαλλιά. Μου χαμογέλασε και κάθισε στο κρεββατάκι του Συντρόφου, ο οποίος μόνο τότε εμφανίστηκε.
- Συγγνώμη για την ενόχληση μα με έχουν πληροφορήσει πως προσπαθήσατε να μπείτε στην πισίνα με το μαγιώ. Ξέρετε, δεν επιτρέπετε και αν επαναληφθεί θα πρέπει να αποχωρήσετε από τους χώρους μας.
- Εμ, ναι...δεν το γνώριζα..και...καλά η γιαγιά με κατέγγειλε;
-Ναι.
-Κι εσείς γιατί είστε όχι απλά με σορτς αλλά και με τίσερτ;
-Διότι εγώ εργάζομαι εδώ.
-ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ...οκ, δεν θα επαναληφθεί...
-Να σας κεράσω κάτι από το μπαρ;
-Μπορώ να μείνω με την πετσέτα;Εξάλλου δεν σας γνωρίζω...
Ευτυχώς δεν με πέταξαν έξω. Επέστρεψε με ένα ποτήρι σεκτ, κερασμένο. Φορώντας ακόμα τα σορτς μέχρι το γόνατο και τη φανέλα με το γιακά. Πιο συντηρητικά δεν γίνεται.
Η θυμωθκιάρα γιαγιά, που καθόταν στα απέναντι κρεββατάκια, χτένιζε τα μαλλιά της. Μακρυά, ωραία μαλλιά, σαν κλωστές, με περασμένες νυφάδες χιονιού. Άπλωσε μετά στο κρεββάτι, με το πλισέ δέρμα της ανέγγιχτο από ύφασμα, και δίπλα, τον άντρα της ν΄απλώνει αντιηλιακό στους κοκκαλιασμένους ώμους του.
Ουσιαστικά δεν διαφέρουν από τα περισσότερα ζευγάρια που βρίσκονται γύρω ή μέσα στις πισίνες. Λίγοι είμαστε οι κάτω των 30, και προσέχω πως οι περισσότερες συνομήλικες μου, σαν μουά, κρύβονται κάτω από τις πετσέτες τους. Γιατί; Δεν ξέρω.
Σκέφτομαι τη γιαγιά μου σε τέτοιο μέρος κι αναρωτιέμαι αν θα ήταν το ίδιο άνετη με τις ντόπιες γιαγιάδες.Πάντα έλεγε στη μάνα μου, που δεν με άφηνε να φοράω φούστες αρκετά πάνω από το γόνατο "αν δεν τα φορέσει τώρα, πότε θα τα χαρεί;" Μπορεί βέβαια να έχει να κάνει με τη λεμεσιάνικη καταγωγή της αφού, ακκόρτινγκ του δε μπουγκς, σε αντίθεση με τις Χωραϊτισσες του παλιού καιρού, οι Λεμεσιανές ήταν πάντα πιο ευγενικές και όπενμάιντετ στις ξένες συνήθειες...
Πάντως, σε καμία περίπτωση δεν φαντάζομαι κυπραία γιαγιά να κάνει παρατήρηση γιατί ξέχασες να κυκλοφορήσεις ...τιτσίρα!

μπλουυυυμ...χαίρομαι που ζω σε μια χώρα που επιτρέπει να κολυμπάς στο νερό ολόγυμνη, κι ας είσαι στο κέντρο της πρωτεύουσας. Χαίρομαι που εδώ ο κόσμος αντιδρά έντονα-ακόμα και με όπλα/πέτρες-ενάντια στα αυτοκίνητα του Μεγάλου Φακού, που καταγράφει τις ζωές μας, στο δρόμο, στα μπαλκόνια και στις αυλές.