πρώτες ιουλιακές σκέψεις

Γεννιέται ο Ιούλης. Μυρώνει το δέρμα με ιδρώτα κι αλάρμη μα το άρωμα ιωδίου -ή έστω αντιηλιακού καρύδας - πουθενά σε ακτίνα εκατοντάδων χιλιομέτρων.

Λίμνες. Δεν μπορώ να τις συνηθίσω, δεν μπορώ και να τις χαρώ. Παιδί της Μεσογείου, τί να θαυμάσει σε μια λίμνη πέρα από την φωτογένεια της;
Πανέμορφες οι λίμνες,ειδικά αν στεφανώνεται το νερό από πυκνόφυλλα δέντρα και λουλούδια.


Ενθουσιάζονται οι ντόπιοι.
Διαφημίζουν τα καλά του νερού, που για μένα παραείναι στατικό.
-Όχι, δες! Έχει ζωή, κοίτα τα νερολούλουδα.
-Όντως είναι πανέμορφα!

Ευτυχώς υπάρχει άπλα για ηλιοθεραπεία. 33 βαθμοί στα βόρεια, είναι σαν 45 και βάλε, κυπριακοί. Είναι που τους πεθυμάει ο ήλιος και σκύβει να τους φιλήσει; Άλλη εξήγηση δεν βρίσκω που πέφτει τόσο χαμηλά.

Ηλιοθεραπεία δεν κάνω ποτέ δίπλα από την Μεσόγειο.
Συνήθως δεν βγαίνω από το νερό.
Τώρα όμως...
Γκρινιάζω σιωπηλά, και περισσότερο από νοσταλγία δηλαδή.
Πρώτη φορά που αντί για ομπρέλα βολεύομαι μ΄ένα σομπρέρο. Ολέ!!!  και παγωμένο καφέ ο(α) λαι(τ) στο οποίο μετατράπηκε το φραπέ. -φρέντο από στιγμιαίο σπρέσσο για την ακρίβεια. Τί άπαικτος που είναι ο θέρμος μου, ελληνιστί το θερμό(ς) μου.

Ανοίγω το βιβλίο που πρέπει να τελειώσει μέχρι τη Δευτέρα. Το σημειωματάριο.
-Εδώ ήρθαμε για να ξεφύγουμε, διορθώνει η "Χέλγκα".


Μοιραζόμαστε κεράσια ντόπια και χρυσόμηλα  Θεσσαλονίκης -τουλάχιστον η εταιρεία εισαγωγής είναι από εκεί.
Όλο τον χειμώνα θυμώνεις με τον παγοχωρίτικο προγραμματισμό. Την παντελή απουσία χαμόγελου. Μέχρι να μπει ο Ιούλιος όμως στις παραλίες, τα σπα και τις πισίνες απελευθερώνονται οι γυμνιστές. FKK - Freikörperkultur μεταφρασμένο; Πολιτισμός/Καλλιέργεια Ελεύθερου Σώματος -πιο ωραίο δεν ακούγεται από το "Γυμνισμός";
Πάντα θαύμαζα αυτή τους την ελευθερία. Ανεξαρτήτως κορμοστασιάς, και  προπαντώς ακομπλεξάριστοι, νέοι, γέροι, γυναίκες, άντρες και παιδιά, μισές, κανονικές, και οικογενειακές μερίδες, κινούνται ή απλώνουν κάτω απ΄τον ήλιο.
Έτσι κάπως δεν είναι και η νοοτροπία τους;  Η σκέψη θα ειπωθεί άμεσα. Συμπάθεια, αντιπάθεια κι αδιαφορία θα σου την δώσουν χωρίς στολίδια ή δικαιολογίες. Άμεσα. Καθαρά. Γυμνά.Ελεύθερα.
Από τα πρώτα που εκτίμησα στον χαρακτήρα τους.
Και μετά αυτή τους η άνεση.


Τρομερή φωτογένεια η λίμνη. Κι αντί να ενοχλείσαι με το άρωμα καρύδας, μπορείς να ταξιδέψεις στο μωβ της άγριας λεβάντας. Θα ήθελα να την τρυγήσω μα ντρέπομαι. Εξάλλου, δεν είναι αμαρτία να κόβεις τα άγρια λουλούδια;

Εν μέσω κρίσης κι ανεργείας, οι περισσότεροι δεν μπορούνε να στερηθούν τη Μεσόγειο. Όλο το καλοκαίρι θα την κατακλύζουν. Χαχαχαμόοοοοοοοοοογελα!!!



φωτογραφία δανεισμένη από εδώ http://ais.badische-zeitung.de/piece/00/41/f8/72/4323442.jpg