ανοιξιάτικο φθινόπωρο

Πέρασε η ισημερία και πήρε τα πάνω της η μέρα.
Την αδερφή της θα ταλαιπωρεί τώρα μέχρι να μπει το καλοκαίρι.

Αν αρνηθείς την πίστη κάποιου που αληθινά σ΄αγαπά, και μάλιστα καθώς μπαίνει η Άνοιξη, τρέξε να κρυφτείς. Μόλις μαγάρισες την ανοιξιάτικη διάθεση 2 ανθρώπων. Θα τιμωρηθείς για 3 ολόκληρους μήνες. Οι πεταλούδες δεν θα σε πλησιάζουν. Μονάχα 1-2 σφήκες θα σε τριγυρνούν.
Κι ενώ όλος ο υπόλοιπος κόσμος θα ερωτεύεται, θα χαζογελάει και θα μετράει τα "Σ΄αγαπώ" σε μαργαρίτες εσύ θα προσπαθείς να τραγουδήσεις την "Άνοιξη" της Βόσσου και δεν θα σου βγαίνει.


Το πιο κακό απ' όλα; Νιώθεις πως δεν πειράζει. Θα πεις πως "Ούτως ή άλλως εγώ ερωτεύομαι συνήθως το φθινόπωρο. Προτιμώ το τελευταίο θρόισμα χρυσαφένιων φύλλων.Το άρωμα της γης στην πρώτη βροχή. Να κάνουμε έρωτα ενώ η πλάση κοιμάται."

Και φυσικά, θα βγάλεις και τη γλώσσα σου, κάπως έτσι :Ρ

Τυχαία είναι που λατρεύεις αυτό το τραγούδι;

ΑΝΟΙΞΗ
Ετσι τους βλέπω εγώ τους κήπους.

Στον κήπο απόψε μου μιλεί μια νέα μελαγχολία.
Βυθίζει κάποια μυγδαλιά τον ανθοχαμόγελό της
στου βάλτου το θολό νερό. Και η θύμηση τής νιότης
παλεύει τόσο θλιβερά την άρρωστη ακακία...

Εξύπνησε μια κρύα πνοή μες στη σπασμένη σέρα,
όπου τα ρόδα είναι νεκρά και κάσα η κάθε γάστρα.
Το κυπαρίσσι, ατελείωτο σα βάσανο, προς τ' άστρα
σηκώνει τη μαυρίλα του διψώντας τον αέρα.

Και πάνε, πένθιμη πομπή λες, της δεντροστοιχίας
οι πιπεριές και σέρνονται τα πράσινα μαλλιά τους.
Οι δύο λατάνιες ύψωσαν μες στην απελπισία τους
τα χέρια. Κι είναι ο κήπος μας κήπος μελαγχολίας. 
Κ.Καρυωτάκης