ουρανό ή θάλασσα;

" Πόσο μ΄αγαπάς;" ρωτάει η τετράχρονη ξαδερφούλα μου.
"ώωωωωωωωωωωωωωως τον ουρανό και πιο πέρα, ματάκια μου!" 
" Κι εγώωωωωωωωωωωωωωωωω α(γα)πώ σε ως τον ουρανό!"

η αλήθεια στην απάντηση γλυκαίνει το προσωπάκι της ή αντικατοπτρίζεται στο χαμογελάκι της η γλύκα, που γεννιέται στη ψυχή μου με αυτή την αλήθεια;

Περνάνε μερικοί μήνες.

" Πόσο μ΄αγαπάαααας;" ρωτάει πάλι η μικρή.
"όσο απλώνεται η θάλασσα."
Απογοητεύεται λίγο. Τα μάτια της δεν χαμογελάνε.Σα να σκέφτεται...
"Έχει πιο πολύ ουρανό παρά θάλασσα!", δηλώνει κάπως σκυθρωπά.
Χαμογελώ γιατί στα 25 και βάλε χρόνια μου, η ανακοίνωσή της μου μοιάζει φιλοσοφική.

"Είσαι σίγουρη;"
"Ναι! Αφού στη θάλασσα πάμε με τα πόδια, κολυμπάμε κιόλας,παντού στην θάλασσα. Ενώ στον ουρανό θέλουμε αεροπλάνο για να πάμε. Και πετούμε μόνο σε λίγο ουρανό. Άλλος ουρανός στην Κύπρο, άλλος στην Ελλάδα, άλλος στην Παγόχωρα. ΈΤΣΙ δεν μου είπες την άλλη φορά; !"
Πάλι χαμογελώ, καταρχάς έκπληκτη γιατί αυτό το μικρό έχει καταπληκτική μνήμη κι έπειτα διότι και αυτή η παρατήρησή της μου φέρνει φιλοσοφική διάθεση.
Σκέφτομαι να της πω, ότι καμιά φορά είναι καλύτερα ν΄αγγίζουμε την αγάπη με τα ίδια μας τα χέρια παρά να κυνηγάμε εισιτήρια για τα σύννεφα. Όμως είναι πολύ μικρή ή εγώ πολύ ανόητη.

"Έλα μου εδώ να σε κάνω μμα (=φιλήσω σε γλώσα μπεμπέ) που σε πεθύμησα! Και η μεγάλη σου ξάδερφη αγαπά σε ωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωως τον ουρανό και όοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοσο απλώνεται η θάλασσα!"
" Κι εγώ αγαπώ σε τόοοοοοοοοοοοοοοοσο πολύ!"

Μήπως για την τέλεια αγάπη να χρειαζόμαστε όντως και τα δύο;