25/3/08

απόσπασμα νυχτερινό...50


Τρεις και κάτι, το πρωί.



Στο σαλόνι, έκλεισε απότομα το παράθυρο της θάλασσας, το τζάμι έσπασε σε εκατοντάδες μικροσκοπικά μα κοφτερά ξίφη. Κάγχασε από τον πόνο το γυαλί, καθώς ο αγέρας μανιασμένα το έσπρωχνε στο πάτωμα ενώ το σκληρό ξύλο θρυμμάτισε το διάφανο πρίσμα ανελέητα.


Το κλάμα του γυαλιού την ξύπνησε. Άνοιξε τα μάτια. Δίπλα της Αυτός, κοιμόταν ακόμα βαριά, τίποτα δεν του τάραζε μήτε τους κύκλους μήτε τους ίσκιους των ονείρων... τί να έβλεπε άραγε και χαμογελούσε τόσο γαλήνια;



Έσκυψε τρυφερά από πάνω του και τον φίλησε στο μάγουλο απαλά... Η ζεστή υγρασία του φιλιού στο δέρμα του, τον ευχαρίστησε και χαμογέλασε πλατιά...στιγμιαία μόνο, μετά ξαναχάθηκε στον βυθό του ονείρου.



Κι ο θόρυβος που την είχε ξυπνήσει; Έριξε πάνω από το μεταξωτό μπεζ νυχτικό, μια βαμβακερή ρόμπα, κόκκινη και έτρεξε στο σαλόνι...



Ναι, το παράθυρο είχε ξεχαστεί ανοικτό...Και τώρα το γυαλί είχε θρυμματιστεί στο πάτωμα... Έτρεξε να το κλείσει και με τον πόνο ήρθε και η λογική. Μακάρι να είχε σκεφτεί από πριν να φορέσει παντόφλες... Τώρα ήταν ήδη πολύ αργά... Κάποια κομματάκια, είχανε καρφωθεί στις πατούσες.


Πάτησε στις μύτες των ποδιών και κατευθύνθηκε προς την πολυθρόνα. Μέσα στο σκοτεινό σαλόνι, στα 5 βήματα που χρειάστηκε να παριστάνει την μπαλαρίνα, συναντήθηκε το βλέμμα της με ένα παλιότερο δικό της, από μια φωτογραφία. Τότε, δεκάχρονη μπαλαρίνα, το καμάρι της μαμάς της. Τώρα, πενηντάρα, όχι και τόσο σίγουρη αν τελικά μέστωσε το μυαλό της περισσότερο από την εποχή που πάρθηκε η φωτογραφία. Απόδειξη, που πάτησε ξυπόλυτη στα γυαλάκια σα να διέσχιζε ρυάκι. Από την άλλη, τα χέρια και ειδικά τα δάκτυλά της είχανε αρχίσει να γεμίζουν αυλάκια. Σημάδι ωριμότητας ή γήρανσης;


Ευτυχώς είχε καθίσει. Ανακουφισμένη άπλωσε τα πόδια στο τραπεζάκι. Λες αν είχαν γίνει γονείς, τώρα να ήτανε μια χαζομαμά, φουσκωμένη από περηφάνεια σαν ομπρέλα; Μπα... Η θάλασσα έξω έχει παιδιά; όχι βέβαια... Αλλά και περήφανη είναι, και φουσκώνει όποτε το θελήσει... κι αν κάποιοι την καταρριούνται για το μένος της, κατά βάθος όλοι την λατρεύουν.

Άρχισε πάλι τις αχρείαστες σκέψεις... Μια ζωή να αυτοπαρομοιάζεται με την θάλασσα... Μα είναι δυνατόν; Αυτή, είναι το πολύ λιμάνι ή καραβάκι, δεν έχει αποφασίσει ακόμα... Αυτή τη στιγμή, με το γδαρμένο δέρμα, σίγουρα ένιωθε καραβάκι.


Πριν προλάβει να κοιτάξει τις πληγές, είχε ξυπνήσει και ο ονειροπόρος...Βρισκόταν ήδη στην είσοδο του σαλονιού και κοιτούσε απορημένος το θέαμα. Σκοτεινιά. Σπασμένο το τζάμι. Στον καναπέ καθισμένη αυτή.



Άναψε το φως και αμέσως κατάλαβε.Έτρεξε στην κουζίνα, έφερε λίγο οινόπνευμα, μια καθαρή πετσέτα και τα ακούμπησε δίπλα της. Από το υπνοδωμάτιο έφερε την τσιμπίδα της




- Άσε με να το κοιτάξω!



- Απέκτησε ο συγγραφέας μου ιατρική ταυτότητα;



- όχι αλλά μπορώ να σε φροντίσω.


- Μπορώ και μόνη μου! ( Αμάν αυτό το αγρίμι μέσα της! Σιωπή! Άσε τον άνθρωπο να σε περιποιηθεί! )

- Κάθισε κοριτσάκι μου, φρόνιμα...


Για αρκετή ώρα, παρατηρούσε το δέρμα, αφαιρούσε με το τσιμπιδάκι ένα ένα τα μικρά ξίφη και ακολούθως έβρεξε την πετσέτα με αλκοόλ και καθάρισε τις πληγές.



Το κοριτσάκι με τα αυλακωμένα χέρια, απολάμβανε την περιποίηση καθισμένη στον καναπέ, με τα πόδια παραδομένα στα χέρια του.



Όταν τελείωσε, της φίλησε τις πατούσες απαλά, τρυφερά, ένα βούρτσισμα για κάθε γυαλάκι που την είχε πονέσει...



κι αυτή, συγκινημένη κάρφωσε τα μάτια της στο σπασμένο παράθυρο, που τους έδερνε ακόμα με θαλασσινό αέρα και του έστειλε χαμόγελα, γεμάτα ευγνωμοσύνη...


- Πάμε για ύπνο;


- Πάμε...

13 σχόλια:

  1. Με κάθε ξίφος που αφαιρούσε προσεχτικά για να μην την πονέσει , εκείνη απρόσμενα μα τόσο ευχάριστα άκουγε τον χαρούμενο χτύπο της καρδιάς της να βρίσκει αντίλαλο στην παλάμη του και ενοιωσε αγαλίαση για το φιλί που του ειχε αφήσει απαλά στο μάγουλο πρίν απο λίγο. . .

    Την καλημέρα μου
    Αρης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Η παράγραφος που άφησα πίσω.
    Αλλά εσύ την έγραψες πολύ πιο όμορφα!
    Σε ευχαριστώ, Άρη μου!

    Όμορφη σου μέρα, φιλάκια πολλά!
    :))))))))))))))))))))))))))))))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Λοιπον μου αρεσε πολυ η ερωτηση "η θάλασσα εχει παιδια"??
    Ναι ... τελικα νομίζω πως έχει..
    Τα ποτάμια που καταλείγουν σε αυτήν τα βλέπω τα μικρά της παιδιά που την επισκέπτονται..
    Ασχετο θα μου πεις/..
    Απλά ειχε πολυ ομορφες εικονες το κειμενο σου ..
    Να σαι καλα και να χεις μια ομορφη μερα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Μαρία μου, ίσως να έχει. Ποτάμια, γοργόνες, νύμφες, καράβια και ναυτικούς.
    Όμορφη μέρα και σε σένα!
    :)))))))))))))))))))))))))))))

    Επιρρεπή μου, :))))))))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. ολα τα ζωντανα πλασματα της φυσης εχουν παιδια. δεν θα ειχε η θαλασσα? η αγκαλια της ειναι τεραστια και δεχεται και τα παιδια της και οσους την λατρευουν.
    φιλακια γλυκεια μου
    ομορφο το μπλογκοσπιτο σου.
    να εισαι καλα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Θαλασσούλα , ασε τα κυμματάκια σου ναρθούν για λιγο στον χώρο μου...
    Ο Μεγα Αλέξανδρος σε καλεί ! ! !
    Την καλησπέρα μου
    Αρης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Και δεν πάμε.
    Μια ζωή παρομοίαζε τον εαυτό της με τη θάλασσα. Ποια θάλασσα; τη μωβ; :)))
    Καληνύχτα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Γραφεις μυθιστορημα μωβι μου , η ειναι αληθινα ολα αυτα που γραφεις?
    καλημερα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Αλίκη μου, καλωσόρησες!
    :))))))))))))))))))))))))))))

    Σιωπούλα μου, πάντα με τη μωβ θάλασσα... :)))))))))))))))

    Άρη μου σε ευχαριστώ πολύ!
    Όμορφες οι πληροφορίες!
    :))))))))))))))))))))))))))))

    Δημητρένιε μου, κάπως έτσι...;))))
    :ΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡ

    Φιλάκια σας!!!
    :))))))))))))))))))))))))))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Aπλά υπέροχο..με συγκίνησε..πολύ..
    Τι καλά που ήταν εκεί για να την φροντίσει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

κυματοθραύστες