λευκές μέρες

Από το Σάββατο το βράδυ χιονίζει σχεδόν ασταμάτητα. Και το Σάββατο λευκό ήταν δηλαδή,απλώς είχε σταματήσει η χιονόπτωση για την ημέρα,να απολαύσουμε λίγο τον περίπατο.

Την Κυριακή είπαμε να πεταχτούμε μέχρι το παλιό διαμέρισμα για να μαζέψουμε τα τελευταία γράμματα όσων επιμένουν να τα στέλλουν εκεί-ακόμη και μετά την επίσημη αλλαγή στο ταχυδρομείο- και να δώσουμε μερικά πραγματάκια σε κάποιους φίλους που τα ήθελαν. Χρειαστήκαμε λίγη ώρα να ξεθάψουμε το αυτοκίνητο από τα χιόνια ενώ η διαδρομή μέχρι το παλιό σπίτι έφτασε τη μια ώρα και κάτι,καθώς ο Λάβης δεν αγόρασε χειμερινές ρόδες κι έτσι αναγκαστικά προχωρούσαμε με τη θεϊκή ταχύτητα των 10χλμ/ώρα. Ενίοτε και 5.
Έξω μαγικό το τοπίο, όπως στο δείχνουν το Χόλλιγουντ και οι διαφημιστές Χριστουγεννιάτικων υπερβολών. Σχεδόν όλοι οι ραδιοφωνικοί σταθμοί είχαν τη γνωστή χριστουγεννιάτικη πλέιλιστ,που είτε θέλεις είτε όχι,θα την σιγοτραγουδάς λίγο ή πολύ αργότερα...
Πού και πού έβλεπες γωνίτσες με κομμένα κλαδιά - χριστουγεννιάτικα δέντρα- προς πώληση,και κόσμο να τα κουβαλάει. Περίεργο,καθώς ο κόσμος συνήθως στολίζει το δέντρο στις 6 Δεκεμβρίου, Αγίου Νικολάου,που είναι ο τοπικός Άγιος Βασίλης.
Οι πεζοί ελάχιστοι,τα αυτοκίνητα υπερβολικά πολλά για Κυριακή τόσο χιονισμένη.
Αν δεν μου μετέφερε ο Λάβης το άγχος του,θα απολάμβανα τις εικόνες περισσότερο.

Όπως τις απόλαυσα την περασμένη(και την επόμενη και τη μεθεπόμενη) βδομάδα που κάναμε τον καθιερωμένο γύρο στις Χριστουγεννιάτικες Αγορές με τους συναδέλφους. Τί να γίνει; Αυτή την παγοχωρίτικη παράδοση τη λατρεύω φτάνει να μην γίνεται χαμός. Να μπορώ να σταθώ άνετα,χωρίς να νιώθω μέρος ενός κύματος που πότε με αναγκάζει να στέκομαι πιο αριστερά πότε πιο δεξιά,πότε στο ένα πόδι σαν φλαμίγκο και πότε να με φέρνει στα πρόθυρα της λιποθυμίας η ζέστη-οξύμωρο όταν είσαι στους πλυν βαθμούς- και η ανάσα των μεθυσμένων τουριστών ή λουκανικοπολιτών.

Κι ο κηπάκος μας τώρα σαν από χριστουγεννιάτικη κάρτα. Φτάνει να αφαιρέσεις τα γυμνά κι αστόλιστα θαμνάκια, τις πατημασιές του Μάρσαλ, τη μπλε σακούλα που δεν πετάει ο Λάβης διότι "ανήκει στον μάστορα,μπορεί να τη θέλει" ...ννννναι,για αυτό την πέταξε στη μέση του κήπου! τέσπα...Χμ,αν θέλεις χριστουγεννιάτικη  φωτογραφία προτίμησε τον κηπάκο των γειτόνων. Στολισμένος, περιποιημένος,με τη λιμνούλα (διάμετρο μισού μέτρου) του,τα αρχαιοελληνικά αγαλματάκια του, τον ερωτισμό στην περιποίηση του κάθε φυτού....τσιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιζζζζζζζζζζζ!!!

Χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα,ναι. Χριστουγεννιάτικο πνεύμα όμως; Δεν ξέρω.
Θέλω να βάλω μουσική και ο Λάβης με κοροϊδεύει. "Όλο τον χρόνο τραγουδάς αυτό το O Holy Night!Μαγειρεύοντας,διαβάζοντας,το παραποιείς για τον Μάρσαλ" Τί να κάνουμε; Το λατρεύω! :Ρ

Όπως κι αυτό,κι αυτό,κι αυτό... αλλά κι αυτό,κι αυτό,κι αυτό...χωρίς βέβαια να ξεχάσουμε αυτό,αυτό,κι αυτό ή αυτό...νομίζω πως τελικά 2 τραγούδια  μόνο δεν μπορώ να ξανακούσω μάλλον διότι όπου κι αν είσαι τ΄ακούς συνέχεια στο ραδιόφωνο ακόμη κι αν το κλείσεις...