το τρένο της εκτέλεσης

Πανέμορφη η Πράγα, παγωμένες οι μέρες της, ζεστός ο κόσμος της.
 Περισσότερα αργότερα.

Το ταξίδι του πηγαιμού ήταν τέλειο. Αναπαυτικότατο παγοχωρίτικο τρένο, όμορφη παρέα στην καμπίνα,οι 4μιση ώρες πέρασαν αστραπιαία.

Το ταξίδι της επιστροφής ήταν η κόλαση της αμαξοστοιχίας. Ένα ουγγρικό τρένο-μόνο αν είσαι φυλακισμένος σε καθίσματα για νάνους και νιώθεις να πνίγεσαι ανάμεσα σε αυτά τα 2 γ της λέξης "ουγγρικό" συνειδητοποιείς γιατί προς το παρόν η λέξη "ουγγαρέζικο" είναι τόσο μα τόσο λάθος- και μια παρέα αμερικανών με αποτελείωσαν.

Το τρένο ασφυκτικά γεμάτο. Συνεχώς στεκόμουνα για να μπορέσουν τα πόδια να ξεμουδιάσουν από το "δίπλωμα". Στο χαμηλό ταβάνι υπήρχαν τοποθετημένα χαλιά, σε μοτίβα που ζάλιζαν...κι αν ζάλιζαν εμάς σκέψου πόσο μαζικά θα λιποθυμούσανε τα ακάρια,με τα πλείστα να προσγειώνονται στα κεφάλια μας,και να παίρνουν ανάσα στα μαλλιά μας για να συνέλθουν. (και να σκεφτείς πως ούτε υποχόνδρια είμαι ούτε φανατική φλοκκόπληκτη)

Διαγώνια μας κάθονταν 5 νεαρές αμερικανίδες,που δεν το βούλωσαν δευτερόλεπτο. Ειδικά η μία, η ασχημούλα αρχηγός της παρέας με αυτοπεποίθηση Μπερλουσκόνι,κλόνισε άσχημα την υπομονή μου. Κατάφερα να συγκεντρωθώ στο βιβλίο μου, μα 50 σελίδες αργότερα,άρχισα να καλοβλέπω το βιβλίο του Λάβη...
- Όλα καλά;
-Μπορώ να έχω το βιβλίο σου;
- Γιατί;
- Επειδή είναι τεράστιο! Ό,τι πρέπει για να προσγειωθεί στο κεφάλι της.
- Προσπάθα να συγκεντρωθείς.
- ΟΧΙ!!!
-Άσε το βιβλίο μου κάτω...
-ΟΧΙ!!!

Σε αυτό το σημείο,άρχισαν να τραγουδάνε. Σαν κρυολογημένες γάτες αφού καμιά τους δεν ήξερε τί θα πει αρμονία,μελωδία...ή έστω να έχει ένα ευαίσθητο αφτάκι αυτογνωσίας. 
Σηκώθηκα!
Την ίδια ώρα σηκώθηκε όμως μια 50άρα κυρία, και τους ζήτησε...
" Θα βγάλετε επιτέλους τον σκασμό; Λίγο σεβασμό δεν έχετε για τους υπόλοιπους επιβάτες;!!"

Τα ξανθά κορίτσια της διπλανής πόρτας,έβγαλαν τον σκαμό,κι ο Λάβης με πρόλαβε γιατί ήξερε πως θα χειροκροτούσα ή θα πετούσα κάτι σαν "και μάθετε να τραγουδάτε σωστά τουλάχιστον!"

Μισή ώρα αργότερα,ψιθύριζαν μόνο. Δηλαδή συμπεριφέρονταν σαν κανονικοί επιβάτες. Μια ώρα αργότερα, είχαν επιστρέψει στα ντεσιμπέλ τους.
Τοποθέτησα γυαλιά στο κεφάλι,κάρφωσα την "αρχηγό" τους μέχρι να με προσέξει. Έβγαλαν και πάλι τον σκασμό.

10 λεπτά πριν κατέβουμε,είχα ήδη πεταχτεί στην "έξοδο".
Μια κυρία από την Τσεχία,και 3 νεαροί Παγοχωρίτες,στέκονταν ήδη εκεί. Η κυρία από την Τσεχία μας πληροφόρησε πως "30 χρόνια κάνω αυτή τη διαδρομή,και 30 χρόνια έχουνε αυτό το αναθεματισμένο το τρένο από την Ουγγαρία! Με αυτά τα βρώμικα χαλιά στο ταβάνι. Τόσα λεφτά τους δίνουμε,και δεν φροντίζουν καν να μας στείλουν ένα παγοχωρίτικο τρένο,να μπορέσουμε τουλάχιστον να απλώσουμε τα πόδια μας!"
...
Ω,ναι ναι ναι...
Λυπήθηκα τον νεαρό που ερχόταν από την Βουδαπέστη. Φοβήθηκα να ρωτήσω πόσες ώρες βρισκόταν εγκλωβισμένος σε αυτό το μαρτύριο. Τα πόδια του βλέπεις,μου έφταναν σχεδόν στο στήθος...