Χειμώνας τέλος

Πριν μερικά χρόνια ευχήθηκα να γίνω αναίσθητη.
Εννοείται πως όλες σου οι ενδόμυχες ευχές πραγματοποιούνται αργά ή γρήγορα.

Επειδή δεν με πολυσυμπάθησα έτσι
- και μή νομίζεις,η αναισθησία δεν έγινε ποτέ κακία,απλώς μια φάση απάθειας και παθητικότητας-
άρχισα να παρακαλώ για επιστροφή στην ευαισθησία.

Ο τρόπος που ήρθε,δεν ήταν καθόλου αναμενόμενος,
όπως τίποτα καινούριο-ή παλιο κι ανανεωμένο-
δεν έρχεται σε - αλλά σίγουρα ΜΕ -πρόγραμμα.

Είναι όπως την Αγάπη,
που επειδή γεννιέται στην καρδιά μας
νομίζουμε ότι εκεί θε να τη βρούμε,
εκεί,όπου και όπως την αφήσαμε.
Προσωπικά τη βρήκα στο γέλιο και σε ένα στίχο-άσχετο,εσύ σίγουρα θα τη βρεις κάπου αλλού.

Ο εαυτός μας δεν είναι ποτέ εκεί που τον αφήσαμε,
το πού όμως ακόμη δεν το εντόπισα,
καθώς ήρθε και με βρήκε σε μια άλλη μορφή,
με μια εντελώς διαφορετική χροιά.

Ευτυχώς. :)