Τί πρέπει να ειπωθεί

Ο Günter Grass
Ένας από τους σημαντικότερους Μεταπολεμικούς Συγγραφείς της Παγόχωρας, που βραβεύτηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1999, βρέθηκε στον στόχο επικρίσεων για το ποίημα του "Τί πρέπει να ειπωθεί". Στο τέλος της ανάρτησης,παραθέτω το ποίημα αυτούσιο,όπως δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "Süddeutschen Zeitung". ( Όσοι γνωρίζουν γερμανικά,μπορούνε να το διαβάσουν και να κρίνουν από μόνοι τους.Οι ελληνικές ειδήσεις είναι το ίδιο υστερικές με τις αμερικάνικες και τις γερμανικές προφανώς. Πιθανόν να αναρτήσω αύριο απόπειρα μετάφρασης,θα εξαρτηθεί από τον χρόνο μου).

 Βρισκόμαστε σε μια υποτιθέμενη δημοκρατική Ευρώπη αλλά σε μια Παγόχωρα,που ακόμη νιώθει ενοχές ως Κράτος για το οποιοδήποτε αρνητικό σχόλιο για το Ισραήλ λαμβάνει χώρα στο έδαφός της.
Το ποίημα του Γκούντερ Γκρας έχει πυροδοτήσει τον Διάλογο "Γιατί κάθε αρνητική Κριτική εις βάρος του Ισραήλ χαρακτηρίζεται αυτόματα σαν Αντισημιτική;"

 Ο νομπελίστας λογοτέχνης Γκρας ήδη χαρακτηρίζεται από τη διεθνή παγοχωρίτικη εφημερίδα "Die Welt" ως "Αιώνιος Αντισημίτης". Τα πλείστα "σοβαρά" Μ.Μ.Ε. υστερικά κραυγάζουν "Αντισημιτισμός!Αντισημιτισμός!", σπεύδοντας να μας ενθυμίσουν το ναζιστικό παρελθόν του συγγραφέα - το εφηβικό του παρελθόν σε μια ούτως ή άλλως παλαβωμένα ναζιστική Γερμανία- και να συνεχίζουν αυτή την γελοία απαγόρευση οποιασδήποτε έκφρασης ή προσωπικής γνώμης στο θέμα "Ισραήλ/Εβραίοι".
Το περιοδικό Der Spiegel, αναφέρει:"Ποτέ στην ιστορία της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας, ένας διάσημος διανοούμενος δεν έχει επιτεθεί με τόσα κλισέ στο Ισραήλ".
Θέμα ταμπού για δεκαετίες:"Πότε είναι "Λογική ανθρώπινη κριτική" και πότε πραγματικός "Αντισημιτισμός"; "διερωτάται ο λογικός δημοσιογράφος της νέας γενιάς,που θέλει να αποτάξει τις ενοχές των παλιών από τους ώμους του,ένα μάθημα αλλαγής νοοτροπίας και για μας τους Έλληνες. "Γιατί τόση φασαρία για την κριτική του Γκρας στην πυρηνική πολιτική του Ισραήλ λόγω ενοχικής κληρονομιάς μα σιωπή και ειρωνία όταν μιλούμε για τις ηθικές ευθύνες της Γερμανίας έναντι άλλων λαών; " συνεχίζει.
Ο Πρόεδρος της Ακαδημίας των Τεχνών, Klaus Staeck,παίρνοντας το μέρος της Ελεύθερης Έκφρασης,είπε " Κάποιος πρέπει να μπορεί να εκφράσει την προσωπική του άποψη χωρίς να χαρακτηρίζεται ως αντισημίτης!" ενώ ο Ισραηλίτης Ιστορικός Tom Segev σε συνέντευξη του στο ραδιόφωνο υποστήριξε πως "ο Γκρας δεν είναι αντισημίτης,δεν είναι καν αντι-ισραηλίτης", έχοντας φυσικά υπόψη του πως ο Γερμανός Λογοτέχνης εκφράζει την πανανθρώπινη λογική,καυστηριάζοντας τον ίδιο τον πόλεμο,την πυρηνική πολιτική του Ισραήλ στη συγκεκριμένη περίπτωση και την εξάρτηση της Παγκόσμιας Ειρήνης,καθώς  και την υποκρισία της Δύσης,που απαιτεί την αιώνια σιωπή της Γερμανίας με μόνιμο πρόσχημα την "Κληρονομιά του Ολοκαυτώματος".

...
Έχει ή δεν έχει την ευθύνη και το δικαίωμα ο οποιοσδήποτε άνρθωπος- και πόσο μάλλον ένας Συγγραφέας που έζησε ήδη τον πόλεμο- να εκφράσει τη γνώμη του στη διεθνή πολιτική;
Ως πότε θα παρέχεται από τη Διεθνή Κοινότητα το "άλλοθι του θύματος" στο Ισραήλ; (Σήμερα διάβασα και πάλι για το Πράσινο Φως που έδωσε στον εαυτό του για νομιμοποίηση και συνέχιση του Εποικισμού.)
ΤΕΛΙΚΑ τί πρέπει και τί δικαιούται να ειπωθεί σε αυτόν τον Πλανήτη;

 Was gesagt werden muss

"Warum schweige ich, verschweige zu lange,
was offensichtlich ist und in Planspielen
geübt wurde, an deren Ende als Überlebende
wir allenfalls Fußnoten sind.

Es ist das behauptete Recht auf den Erstschlag,
der das von einem Maulhelden unterjochte
und zum organisierten Jubel gelenkte
iranische Volk auslöschen könnte,
weil in dessen Machtbereich der Bau
einer Atombombe vermutet wird.

Doch warum untersage ich mir,
jenes andere Land beim Namen zu nennen,
in dem seit Jahren - wenn auch geheimgehalten -
ein wachsend nukleares Potential verfügbar
aber außer Kontrolle, weil keiner Prüfung
zugänglich ist?

Das allgemeine Verschweigen dieses Tatbestandes,
dem sich mein Schweigen untergeordnet hat,
empfinde ich als belastende Lüge
und Zwang, der Strafe in Aussicht stellt,
sobald er missachtet wird;
das Verdikt "Antisemitismus" ist geläufig.

Jetzt aber, weil aus meinem Land,
das von ureigenen Verbrechen,
die ohne Vergleich sind,
Mal um Mal eingeholt und zur Rede gestellt wird,
wiederum und rein geschäftsmäßig, wenn auch
mit flinker Lippe als Wiedergutmachung deklariert,
ein weiteres U-Boot nach Israel
geliefert werden soll, dessen Spezialität
darin besteht, allesvernichtende Sprengköpfe
dorthin lenken zu können, wo die Existenz
einer einzigen Atombombe unbewiesen ist,
doch als Befürchtung von Beweiskraft sein will,
sage ich, was gesagt werden muss.

Warum aber schwieg ich bislang?
Weil ich meinte, meine Herkunft,
die von nie zu tilgendem Makel behaftet ist,
verbiete, diese Tatsache als ausgesprochene Wahrheit
dem Land Israel, dem ich verbunden bin
und bleiben will, zuzumuten.

Warum sage ich jetzt erst,
gealtert und mit letzter Tinte:
Die Atommacht Israel gefährdet
den ohnehin brüchigen Weltfrieden?
Weil gesagt werden muss,
was schon morgen zu spät sein könnte;
auch weil wir - als Deutsche belastet genug -
Zulieferer eines Verbrechens werden könnten,
das voraussehbar ist, weshalb unsere Mitschuld
durch keine der üblichen Ausreden
zu tilgen wäre.

Und zugegeben: ich schweige nicht mehr,
weil ich der Heuchelei des Westens
überdrüssig bin; zudem ist zu hoffen,
es mögen sich viele vom Schweigen befreien,
den Verursacher der erkennbaren Gefahr
zum Verzicht auf Gewalt auffordern und
gleichfalls darauf bestehen,
dass eine unbehinderte und permanente Kontrolle
des israelischen atomaren Potentials
und der iranischen Atomanlagen
durch eine internationale Instanz
von den Regierungen beider Länder zugelassen wird.

Nur so ist allen, den Israelis und Palästinensern,
mehr noch, allen Menschen, die in dieser
vom Wahn okkupierten Region
dicht bei dicht verfeindet leben
und letztlich auch uns zu helfen."