Ένας καημένος κλέφτης και δύο γκλούβαιν

χριστουγεννιάτικο πανηγύρι 2010

Κυριακή σε κεντρική πλατεία της Λουκανικούπολης. Αγοράσαμε το πρώτο χριστουγεννιάτικο δώρο και μικροπράγματα που χρειαζόταν ο Λάβης.Μια ξαφνική βροχή μας περιόρισε στο υπερκατάστημα δίνοντας μας αρκετό χρόνο για εξερευνήσεις στην κάβα και στο τετράγωνο με τις σοκολάτες.
Ασφυκτικά γεμάτο το κατάστημα, ο κόσμος εδώ ψωνίζει χωρίς να ενδιαφέρεται για την οικονομική κατάσταση των υπόλοιπων ευρωπαϊκών χωρών. Φυσικά,ξεχώριζες και πολλούς τουρίστες, άκουσα στο χιλιόμετρο (που το μίλι) και μια παρέα κυπρίων τουριστών. Σχολίαζαν τον "ψόφο". Άδικοι (μα ως τουρίστες δικαιολογημένοι) καθώς ο φετινός χειμώνας είναι σχετικά ζεστός. Πέρσι δεν μπορούσαμε να περπατήσουμε από το πολύ χιόνι,στις πλατείες φοβόσουνα πως η επόμενη γλύστρα θα ήταν η δική σου. Γυψοπόδαροι  με πατερίτσες παντού,μια εικόνα που συνήθως συναντάς μετά τα Χριστούγεννα και ειδικά μέσα στον Φεβράρη,που τελειώνουν οι μεγάλες διακοπές του σκι. Φέτος, λίγος αέρας,ανακάτεμα μαλλιών,άντε και μια σταγόνα βροχής.
Βγήκαμε εν τέλει στην πλατεία, ο Λάβης γκρίνιαζε. " Μη φάμε δέκα ώρες να διαλέγεις στολίδια τώρα!" Χμ...ναι,σίγουρα! :Ρ
Σαρδελοποιημένοι μέσα στον κόσμο, άκουσα τον Λάβη να λέει "Θα πάω σπίτι!Δεν αντέχω!" και φυσικά, δεν έδωσα σημασία. Ούτε μισό λεπτό αργότερα,είχε εξαφανιστεί.
Απελπισία στιγμιαία, γύρισμα κεφαλιού σε όλες τις κατευθύνσεις. Πουθενά ο Λάβης. Στη σκέψη πως όντως έφυγε για το σπίτι, εκνευρίστηκα τόσο που έφυγα από το παζαράκι, μη μολυνθεί το ψευδοχριστουγεννιάτικο πνεύμα της πλατείας από τον θυμό μου.
Χωρίς κινητά,είχαμε αποφασίσει να μην τα φέρουμε αφού σε τόσο κόσμο δεν κάνει να μιλάς στο τηλέφωνο.
Μισή ώρα αργότερα,βρεθήκαμε.
-Πού χάθηκες;

- Εγώ; Εσύ εξαφανίστηκες! Αλήθεια,τί έγινε;

Τελικά,κάποιος είχε κλέψει τη τσάντα με τα ψώνια. Την τράβηξε από το χέρι του Λάβη, ο οποίος φυσικά και έτρεξε πίσω του, τον πρόλαβε και μόνο από οίκτο δεν τον έσυρε στην αστυνομία του διπλανού σταθμού. Ο καημένος ο κλέφτης, σε όλη την πλατεία έκλεψε τα ψώνια από τον μοναδικό νηφάλιο 30άρη που είναι τόσο αθλητικός και γυμνασμένος που ναι ναι ναι,τρέχει πιο γρήγορα κι από τους τσαντάκηδες.
Αργότερα, συνειδητοποίησα γιατί: όλοι μα όλοι φέραμε τις τσάντες περασμένες στον καρπό μας, σαν βραχιόλια. Ο Λάβης σαν τρίχρονο,την κρατούσε χαλαρά,σχεδόν από τα δάκτυλα. Του το επεσήμανα. Χαμογέλασε: " Το σήμα έπεσε, δεν υπάρχει περίπτωση να με ξαναπλησιάσει κλέφτης σε αυτή την πλατεία!Πίστεψέ με!"
Τρου στόρι.

Και ναι, πεινασμένη, ζαλίζεσαι στο δεύτερο γκλουβαϊν.