Τα παιδιά σκαρφαλώνουν στον ήλιο

Μερικούς μήνες νωρίτερα στο πάρκο

Όταν δεν είσαι γονιός ή εκπαιδευτικός, δεν ξέρεις πάντα τις σωστές μεθόδους να χειριστείς τις αταξίες ενός παιδιού, πόσο μάλλον μιας ομάδας παιδιών. Και για μερικές μέρες,είχαμε μεγάλο πρόβλημα με τα παιδάκια της γειτονιάς.

Όλα ξεκίνησαν όταν οι κηπουροί της Σπιτονοικοκυράς Εταιρείας εξαφάνισαν τους θάμνους μπροστά από τα μπαλκόνια του πρώτου ορόφου. Ο πρώτος όροφος της πολυκατοικίας μας είναι ουσιαστικά ημιόροφος,και μπροστά από τα μπαλκόνια μας υπάρχουν δόμες,που άδειες,δίνουν εύκολη πρόσβαση στα μπαλκόνια μας.

Γυρναώ το πρώτο απόγευμα, παρατηρώ παιδάκια στο μπαλκόνι του διπλανού διαμερίσματος. Η γειτόνισσα βγαίνει και ωρύεται να φύγουν.Από τις φωνές της,φοβάμαι και θέλω να κρυφτώ μαζί με τα παιδάκια...

Δέκα λεπτά αργότερα τα νιώθω να βρίσκονται στο δικό μας, να παίζουν με τον Μάρσαλ. Τρέχω να προλάβω ατύχημα. Ο Μάρσαλ ενθουσιάζεται με τα παιδάκια ενώ δεν έχει ακόμη την αίσθηση της ζημιάς που μπορεί να προκαλέσει ένα δάγκωμά του.

Αλλά περίμενε, τί θα τους πώ; Πώς θα το χειριστώ χωρίς να γίνω πολύ ενήλικη στα μάτια τους; 

Φορώ αυστηρό βλέμμα,που δοκίμασα μ΄επιτυχία σε μια κουτσομπόλα συνάδελφο, και τα ρωτώ τί κάνουν.
Τα παιδάκια  παρ' όλο που φοβούνται τους σκύλους και κάθε φορά που ο Μάρσαλ πηδάει για να τ΄αγκαλιάσει αυτά στριγγλίζουν,θέλουν να μείνουν για παιχνίδι με το σκυλάκι.  Τα νεύρα μου! Κι άντε, αυτά παιδάκια είναι, αταξίες θα κάνουν. Οι μαμάδες που κάθονται στην παιδική χαρά δίπλα αναίσθητες; Και το χειρότερο: Οι κλέφτες που έχουν εύκολη πρόσβαση στα σπίτια μας πώς θα αποτραπούν; 
Σπρώχνω τον Μάρσαλ στο διαμέρισμα, και  φέρνω τα παιδάκια μαζί. Να βγουν από την πόρτα κανονικά, μην χτυπήσουν στις δόμες.

Είχαμε επανάληψη της φάσης για μια βδομάδα. Οι μητέρες τους κάθονται αμέριμνες τσακίζοντας πασατέμπο και παγωτά. Θέλω να τις σπάσω στο ξύλο. Ο Λάβης πάει να θυμώσει στα παιδάκια αλλά αντί για αυτό, τα καλοπιάνει. Για ακόμη 2-3 μέρες κλείνω τον Μάρσαλ στο διαμέρισμα αλλά τα παιδάκια έρχονται και κτυπάνε την μπαλκονόπορτα. Κάθε μα κάθε απόγευμα. Δυο και τρεις φορές κάθε μέρα.
Ο Λάβης όμως λείπει στο εξωτερικό για μερικές μέρες. Οι γείτονες προτείνουν να τα απειλήσω πως θα φέρω την αστυνομία. Δεν θέλω όμως να παίξω την κακιά. Ούτε να τα προδώσω στους γονείς τους.

Αυτή τη φορά βρίσκω δέκα παιδάκια στο μπαλκόνι μας και τον Μάρσαλ να τρελλαίνεται από τον ενθουσιασμό. Τον σπρώχνω στο διαμέρισμα και κλείνω την πόρτα. Γυρνώ στα παιδάκια.

- Δεν είπαμε πως αν θέλετε να παίξετε με τον Μάρσαλ να έρθετε να κτυπήσετε το κουδούνι; 

-ΝΑΑΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ!!! (χορωδία!)

-Και γιατί δεν το κάνατε; 

-Διότι οι μαμάδες μας δεν μας αφήνουν να παίζουμε με σκύλους!

- Και σας αφήνουν να σκαρφαλώνετε σε ξένα μπαλκόνια; 

-....όοοοοοοοοοοοοοοχι.... (ντροπιασμένο χαμήλωμα ματιών)

- Μάλιστα...ξέρετε πως αν ο Μάρσαλ σας δαγκώσει, θα με βάλει φυλακή η αστυνομία; 

-!!! Μα αλήθεια; 

-Ναι! Βρίσκετε δίκαιο να μπω εγώ φυλακή διότι εσείς σκαρφαλώνετε στο μπαλκόνι μου;

- Όοοοχι....

- Οκ,για να είμαστε φίλοι. Ελάτε μέσα, έχω μπισκότα να σας κεράσω. Θα μου υποσχεθείτε πως δεν θα ξανάρθετε στο μπαλκόνι, κι εγώ θα έρθω σε λίγο με τον Μάρσαλ έξω να παίξετε. Εντάξει;  Υπόσχεση λεβέντικη όμως, όχι ψεύτικη. Σύμφωνοι; 

-Σύμφωνοι! 

Έκανα και χειραψία με τον  "αρχηγό" τους. Σφράγισμα συμφωνίας μαζί με τα μπισκότα.

Έτσι κι έγινε.

Εδώ και μερικές μέρες,βρήκα την ησυχία μου. Την Κυριακή, ήρθαν και μου χτύπησαν το κουδούνι μάλιστα για να βγω να παίξουμε ποδόσφαιρο. Πόσες μαμάδες ξέρουν να κλωστάνε σωστά την μπάλα; χαχα! :))))

πριν μερικές μέρες στον ειδικό χώρο για σκύλους στο πάρκο πρώην αεροδρόμιο

Δεν ξέρω αν νομικά ή ηθικά ήταν σωστά αυτά που τους είπα αλλά δεν ήξερα τί άλλο να κάνω,εκτός από το να θυμώσω και να ρεζιλευτώ στις μαμάδες τους, που συνεχίζουνε να κάθονται αναίσθητες στα παγκάκια και να μασουλάνε πασατέμπο. Για το πασατέμπο, έχουν πρόβλημα με τις Παγοχωρίτισσες. Άλλη ιστορία αυτή όμως...