7 και πάλι

Ξέχασα το παιχνίδι στο οποίο με προσκάλεσε ο Ινβίκτους και η Έρη;  Δεν το ξέχασα, το ανέβαλα για αργότερα.

Αναβλητική, λοιπόν. Εκτός επαγγελματικού χώρου δηλαδή. Ή αν πρόκειται για τους άλλους. Αν είναι να κάνω κάτι για μένα,το αφήνω για το τέλος. Παλεύω να με αλλάξω. Καμιά φορά όμως αναβάλλω για αργότερα κι αυτή την πάλη διότι έρχονται πιο σημαντικά.


Μεγάλωσα διγλωσσικά λόγω της απόφασης των γονιών μου να ζήσουν και να εργαστούν για λίγο στο εξωτερικό. Επιστρέφοντας στην Κύπρο, η γιαγιά στο χωριό είχε παράπονα.
- Τράβα φέρτην τσαέρα.
Της φέρνω κι εγώ τη τσαγέρα.
Γυρναέι στην κόρη της και μάμμα μου και της κάνει παρατήρηση:
" Μα εν ιντρέπεστε;  Στα ξένα εν εμάθετε γρην ελληνικά στα μωρά!!!"
Σκεφτόμουνα πως ελληνικά μιλούμε, αυτή τί μιλούσε;
Πήγα δημοτικό,κι έτσι άρχισα να μαθαίνω και κυπριακά. Η γιαγιά στο χωριό βέβαια,ήταν ο θησαυρός της κυπριακής,τουλάχιστον της που ομιλείτο στο χωριό.
Ο παπάς μου επέμενε να μιλάμε καθαρά. Στα αγγλικά ή στα ελληνικά,όχι ανάμικτα.  Προσέχω βέβαια και μέχρι σήμερα,τουλάχιστον εκτός μπλογκ, δεν λαμβάνω μέρος στη μόδα της γενιάς μας,ν΄αναμιγνύει αγγλικά στα ελληνικά. Το βρίσκω στην καλύτερη περίπτωση μπόλιγουντ,στην χειρότερη δήθεν και ξιπασμένο. Και συχνότερα συναντώ απόφοιτους δημοσιων ελληνόφωνων σχολείων με αυτή τη νοοτροπία παρά απόφοιτους αγγλόφωνων σχολών. Ποιός ξέρει γιατί.

Είμαι ο άνθρωπος πληροφορίες διαδρομής. Συχνά καθυστερώ διότι στο δρόμο,όλοι οι τουρίστες με ρωτάνε πού και πώς θα βρουν το τάδε αξιοθέατο ή το τάδε κατάστημα. Και ντρέπομαι να τους προσπεράσω. Κάθομαι και τους δείχνω τον δρόμο. Ποιό λεωφορείο ή μετρό να πάρουν.  Στον Αμαζόνιο να με βάλεις, θα  βρεθεί ένα άγριο ζώο να με ρωτήσει πώς φτάνει κανείς στο Ρίο. Και θα ξέρω.Διότι...

...Έχω καταπληκτική αίσθηση προσανατολισμού,η οποία μετά από δεκάδες πεζοπορίες στο άγνωστο έχει γίνει κάτι σαν έκτη αίσθηση, κι εκνευρίζομαι όταν συνταξιδεύω με ισχυρογνώμονες που μπερδεύουν το αριστερά από το δεξιά μα επιμένουν να σου δείξουν τον δρόμο. Γνωρίζω πάντα πού βρίσκομαι γεωγραφικά,και πού είναι τί.

Εκτός βέβαια από τα κλειδιά και το κινητό μου,που πάντα χάνονται.  Και τις κάλτσες. Και τις πέννες μου. Πρόσεξες την απουσία "μου" στις κάλτσες; Μπράβο. Ο Λάβης γκρινιάζει πως από τότε που συγκατοικήσαμε,χωρίζουν οι κάλτσες του. Εγώ πιστεύω ότι ζευγαρώνουν με τις δικές μου κάπου αλλού,σε ένα παράλληλο σύμπαν.

Μόνο σε παράλληλο σύμπαν θα έμπλεκα σε πραγματικό καβγά.Δεν καταλαβαίνω πως οι γυναίκες μπορούνε να κάνουν κάτι τέτοιο. Στο δημοτικό μονάχα έδειρα ένα συμμαθητή μου διότι τον βρήκα να κλωτσάει τον αδερφούλη μου,που τότε ήταν μικροσκοπικός κι αδύναμος. Έχω χαστουκίσει 4-5 μακροχέρηδες που στην Παγόχωρα περιφέρονται στα κλαμπς ως  λάτρεις των μεσογειακών καμπύλων,κι έβαλα τρικλοποδιά σε μια κοπέλα,που βούτηξε το πορτοφόλι μου μέσα στον φούρνο. Δεν ήθελα να χαθούν  ταυτότητες,φωτογραφίες και διάφορες κάρτες για μερικά ευρόπουλα. Πήρα το πορτοφόλι και της έδωσα τα χρήματα, αφού προφανώς τα είχε μεγάλη ανάγκη. Μπορεί και να είχα τύψεις που παρολίγον να σπάσει τα δόντια της έτσι όπως είχε προσγειωθεί στο πάτωμα...


Στο πάτωμα δεν έχω καταλήξει ποτέ από μεθύσι,αφού δεν μέθυσα ποτέ. Αηδιάζω τη σκέψη της επόμενης ώρας,που έχω δει να συμβαίνει στους φίλους μου,απεχθάνομαι τον πονοκέφαλο της επόμενης μέρας.

Η επόμενη μέρα σημαίνει πάντα καινούρια αρχή.Κι ενώ εγώ τώρα παίζω το 7,εσείς αρχίσατε νέα παιχνίδια.

Όμορφη Παρασκευή να πω! :)))))))))))))))))))))