Πεθερικολογώντας

Ανήκω στα παιδάκια, που μεγάλωσαν πιο κοντά στους πατρικούς παππούδες παρά στους μητρικούς.
Κύριος λόγος, η απόσταση. Οι γονείς της μάμμας μου έμεναν έξω από τη Λευκωσία ενώ οι γονείς του παπά μου, τουλάχιστον μέχρι που έφυγα για την Παγόχωρα, ζούσαν σε απόσταση ολιγόλεπτου ποδαρόδρομου. Καθημερινά τους βλέπαμε, ενώ στο χωριό πηγαίναμε σχεδόν κάθε Κυριακή.
Μεγαλώσαμε,μαθαίνοντας ν΄αγαπάμε και να σεβόμαστε τους παππούδες και τις γιαγιάδες -αλλά και τα αδέρφια τους.
Δεν ζήσαμε ποτέ τα προβλήματα που βλέπω να περιγράφονται σε άλλες οικογένειες. Οι γονείς μου αγαπούσαν τα πεθερικά τους,ενώ οι συμπέθεροι έγιναν φίλοι κι έπιναν το καφεδάκι τους στο χωριό σχεδόν κάθε Κυριακή. Την ίδια καλή σχέση διατηρούσαν και με τους υπόλοιπους τους συμπεθέρους.

Ήταν όμως διακριτικοί. Ο παππούς και η γιαγιά της πόλης κτυπούσαν πάντα το κουδούνι, παρ΄όλο που είχαν κλειδί. Στο πατρικό του ο παπάς μου δεν κτυπούσε κουδούνι αλλά δεν έμπαινε κι από την πόρτα της κουζίνας, που ήταν πάντα ανοικτή. Και στο χωριό φώναζες τη γιαγιά, αφού δεν υπήρχε κουδούνι αλλά η πράξη του "σινιάλου' παραμένει ίδια. Έδινες σήμα πως έμπαινες στο σπίτι,χωρίς να εισβάλλεις σε αυτό.

Νόμιζα πως αυτός ήταν ο κανόνας. Μα στο σχολείο ανακάλυψα πως μερικοί φίλοι μου, έβλεπαν σπάνια τους πατρικούς παππούδες ενώ σε άλλους υπήρχε πόλεμος μεταξύ νύφης και πεθεράς ή γαμπρού και πεθερού. Δεν το κατανοούσα.

Μέχρι που βρέθηκα σε σχέση με μαμάκια. Και όχι,δεν έφταιγε η γυναίκα για την παθολογική εξάρτηση του γιου της. Αλλά ούτε κι εγώ ήθελα να γνωρίζει από πρώτο χέρι πως και τί ακριβώς κάναμε, με κάθε λεπτομέρεια (ναι,και τις μη πρέπουσες λεπτομέρειες). Και προτίμησα να μην μπω ανάμεσα τους. Κράτησα τη μεγαλύτερη δυνατή απόσταση. Έγινα ατμός (ο καπνός φαίνεται)!

Με τον Λάβη, μάλλον θα είμαστε μαζί για αρκετό καιρό.
Συνειδητοποίησα γιατί οι γονείς μου τον αγαπάνε τόσο πολύ και τον νοιάζονται σαν δικό τους παιδί, που μπορεί και να γίνει σε κάποια φάση δηλαδή.

Τον αγαπώ με περισσότερη τρυφερότητα από τη μέρα που αντιλήφθηκα το πραγματικό μέγεθος της μοναξιάς του.
Πριν λίγους μήνες,συνειδητοποίησα πως μπορεί να έχασε τη μαμά του μικρός, ο πατέρας του όμως ορφάνεψε τα παιδιά του ολοκληρωτικά αφού αφιερώθηκε στην καριέρα του,δίνοντας τους μεν μόρφωση σε ιδιωτικά σχολεία αλλά καθόλου αγάπη. Κι ενώ μιλούσαμε στο τηλέφωνο με την αδερφή και τον αδερφό του, με τον πατέρα του σχεδόν ποτέ. Δεν τηλεφωνούσε. Εσπρωχνα τον Λάβη να του τηλεφωνήσει. Αρνιόταν. "Αυτός ποτέ δεν μου τηλεφωνά!" Είναι περίεργο συναίσθημα να βλέπεις ένα ώριμο τριαντάρη να μετατρέπεται στιγμιαία σε πικαρισμένο παιδάκι. Δύσκολο να τον παρηγορήσεις, κι άτοπο.Έτσι, τον κλώτσησα και του έβαλα τις φωνές! "ΤΗΛΕΦΩΝΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΑΣΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑΡΙΣΜΑΤΑ!Σε αυτό το σπίτι,εγώ είμαι το ανώριμο!Δεν θα μου πιάσεις τον θρόνο!"
Μετά από πολλά αμήχανα τηλεφωνήματα, μίλησε με τον πατέρα του  πρώτη φορά για ώρες ολόκληρες. Μια συναισθηματική παρεξήγηση που πηγάζει στην σιωπή, στην ομοιότητα του χαρακτήρα τους αλλά και στην απόσταση,λύθηκε. Και ένιωσα περήφανη για αυτήν την υπέρβαση που έκανε ο καλός μου.
Πλέον,τηλεφωνιόμαστε δύο φορές τη βδομάδα, τόσο με τον παπά του όσο και με την μητριά του...
Η οποία μητριά, δεν ξέρει από σύνορα αλλά πού θα μας πάει; Οδοστρωτήρας Μωβ έσσο(ω) έτοιμος! :Ρ ...άλλη ιστορία αυτή όμως. Κι εύχομαι να μην λουστώ ό,τι βρίσκω παράξενο!