Ο Μάρσαλ στην Λουκανικούπολη

Μια τρελλή περπατάει και πιέζει μια πλαστική μπαλίτσα ώστε ακαριαία ν΄ακουστεί αυτός ο εκνευριστικός ήχος,που δεν γνωρίζω πως ν΄αναπαράγω λεκτικώς."Ουαϊίίίίίίίίίίι ουαϊϊϊίίίίίίίίιιιιιιιιιι"; χμ...Ψεύτικο κίτρινο παπάκι στο μπάνιο ώστε να παίζουν τα παιδάκια και ν΄απολαμβάνουν το μπάνιο αντί να το φοβούνται.
Αχου, για δες ένα κουτάβι! Α,δεν είναι τρελλή η κοπέλα, εκπαιδεύει το κουταβάκι της να περπατάει, σκέφτονται και η συννεφιασμένη ματιά τους μετατρέπεται σε ηλιόλουστο χαμόγελο. Αγαπάνε πολύ τα κουταβάκια οι Παγοχωρίτες. 
"Ουαϊίίίίίίίίιιιιιιιιιιιιι ουαϊϊϊίίίίίίίίίιιιιιιιι ί ί ί ί ί" πατάω το μπαλάκι και ο Μάρσαλ τρέχει να το φτάσει.Διότι μόνο έτσι μπορέσαμε να περπατήσουμε ανάμεσα σε τόσο κόσμο και προπαντώς, τόσους θορύβους. Ερεθίσματα στη μουσούδα και στα ματάκια του πολλά. Πρώτη φορά στην πόλη, πρώτη φορά περιλαίμιο και λουρί.
Τα θορυβώδη παιχνιδάκια που του είχαμε στο σπίτι, εξαφανίστηκαν κάτω από τον καναπέ,όπου τ΄ανακαλύψαμε ώρες αργότερα. Βιαστικά να πάμε στο κατάστημα για κατοικίδια, να πάρουμε μερικά εφόδια. Θυμήθηκα να του αγοράσω μια δεύτερη μπάλα,που θα χρησιμοποιώ μόνο για τον περίπατο,ώσπου να μάθει να περπατάει στο λουρί.
Γνωρίσαμε την άσφαλτο, τα αυτοκίνητα, τα φορτηγά, ακόμη και την σειρήνα της Αστυνομίας. Γνωρίσαμε δεκάδες γείτονες, παρατηρήσαμε πως τα περισσότερα παιδάκια που φοβούνται ακόμη κι ένα "λούτρινο" κουτάβι 10 βδομάδων, ανήκουν στην τουρκική μειονότητα, μάλλον λόγω απουσίας κατοικιδίων από το σπίτι.
Κάτι το πείσμα του, κάτι που όλοι σχεδόν στον δρόμο θέλανε να παίξουνε μαζί του, και να μου δώσουνε χίλιες και μία συμβουλές για το μεγάλωμά του-για τα μωρά δεν υπάρχει τόσος ενθουσιασμός- κάτι που περισσότερο ξάπλωνε στο πεζοδρόμιο παρά να περπατάει, χρειαστήκαμε 4 ώρες για να πάμε στο μετρό,στο κάταστημα σε δεύτερο κατάστημα και πίσω στο σπίτι αντί για τη μία ώρα που χρειάζομαι συνήθως.  Οι δυο πρώτες χρειάστηκαν μέχρι το πρώτο κατάστημα. Με την τσιριχτή μπαλίτσα χρειαστήκαμε λιγότερο.
Με συμφωνία, το κουταβάκι ακολουθάει στη δουλειά για λίγες μέρες,μέχρι να μπορεί να μείνει στο σπίτι μόνο του. Παγοχωρίτικη παραχώρηση αγάπης και κατανόησης για τα κουταβάκια. Φτάνει να είναι φρόνιμος, που δεν είναι, και ήσυχος, που είναι. Καθαρός,καθαρότατος, ευτυχώς τη διαδικασία της τουαλέτας του την έμαθε η ιδιοκτήτρια του μπαμπά του, να είναι καλά!
Χθες αργά το απόγευμα, στο πάρκο της γειτονιάς, άφοβος, χάρηκε χορτάρι και πρασινάδα. Τουαλέτα όμως μόνο στην ακριτική γωνίτσα του μπαλκονιού μας.
Σήμερα το πρωί, περπάτησε στο λουρί και για το πάρκο και για τη δουλειά, μια χαρά. Με 2 -3 "ουαϊϊϊίίίίίίιιιιιιιιιιιιιιιιι ουαϊϊϊ ίίί ίίίίίίιιιιι" μονάχα...:))))))))))))))))))
Βελτιωνόμαστε.