Που καρκιάς

Νύχτα, μετά από μια πολύ μεγάλη και κουραστική αρχή της εβδομάδας και με το μυαλό κολλημένο στο σπίτι μου σπιτάκι μου από τις 6 το απόγευμα, είπαν τα παιδιά για το μίνι κονσέρτο τους. Κλασσική μουσική - ρομαντική και σύγχρονη, για την ακριβεία- ...πάει καιρός πολύς από την τελευταία φορά...Ένας διπλός εσπρέσσο και κρύο νερό στο πρόσωπο θαυματουργά τονωτικά.

Τόσο καιρό που είχαν μουδιάσει οι αισθήσεις και οι συναισθήσεις. Παράπονο μεγάλο.

Στην "σκηνή" υπήρχε αμηχανία στην αρχή, και άγχος. Μετά, ελευθερία, κίνηση. Το έβλεπες στα δάκτυλα του πιανίστα που με κάθε μέτρο, ενωνότανε περισσότερο με την ψυχή του συνθέτη. Ερωτισμός στο κατόπιν. Και άγχος για την επόμενη μέρα, το μέλλον. Όταν γνωρίζεις τους (ερασιτέχνες μεν) μουσικούς, αφουγκράζεσαι στο παίξιμο τους καμπύλες των φόβων και των ομορφιών τους. Όταν τελείωσε ο 3 με το κομμάτι του, έβαλα τα κλάματα. Δικοί μου λόγοι, δεν θέλω να τους πω.

Άμεσος ύπνος με όνειρα πολύχρωμα. Ελευθερώθηκα. Επιτέλους.

Την βραδιά που ακολούθησε με φαγητό και κρασιά, θα είναι μια από τις καλύτερες αναμνήσεις από αυτήν εδώ την παγόχωρα. Έξω χιόνι. Στην κουζίνα ζέστη. Φαγητό, πίτα, κρασί, φέτα και μουσική. Μπουζούκι και κιθάρα. Ένα, δύο, δέκα τραγούδια.

- Θέλω να πω κάτι κυπριακό.

Με κοίταξαν όλοι με δυσπιστία και έκπληξη. Έχουν περάσει χρόνια από την τελευταία φορά που τραγούδησα ελεύθερα με άτομα που γνωρίζω.

Τα παιδιά με γνώρισαν ...ως ακροάτιδα. Δεν βγήκα να παίξω ποτέ μαζί τους- ούτε πρόκειται- ούτε γνωρίζουν πόσα χρόνια της εφηβείας και λίγο αργότερα πέρασα σε θεατρικές σκηνές, απλά γιατί έτσι επειδή. Στο σχολείο τραγουδούσα πάντα σόλο αλλά Δεν είμαι γεννημένη τραγουδίστρια, ούτε έχω τον απαραίτητο εξοπλισμό χορδών. Όσα τραγούδια νιώθω, τα φέρνω στα μέτρα της φωνής μου. Χωρίς κόλλημα, χωρίς ντροπή.Κι αυτό χάρη στην κλασσική μουσική παιδεία που μου δώρισαν - με πολλή καβγά όμως- οι γονείς μου αλλά και στην μαλακτήν την καρκιά που έβαλε στο σώμα μου η Φύση.Δώρα γεννήματα και δώρα μεγαλώματος, που αποκτάμε όλοι μας.Διαφορετικά δώρα βέβαια για τον καθένα όμως είναι το πιο τίμιο ταχυδρομείο έβερ. Φύση και Φαμίλια.

Τέσπα... Κυπριακά τραγούδια αγαπημένα. Δεν έχει σημασία ποιά. Τόσα υπάρχουν. Όλα σχεδόν αγάπες.

Γυμνή, επιτέλους.     Φορώντας μόνο τις ρίζες μου. Τιμώντας τες με την αγάπη.

Με ευγνωμοσύνη προς τα παιδιά, που αγαπάνε τόσο την μουσική, για να την έχουν μαζί τους πάντα. ...
Κι ας ήταν σήμερα η μέρα ζαλισμένη, δεν πειράζει. Κοιμήθηκα στις 10μιση τη νύχτα για να ξυπνήσω νωρίς νωρίς για δουλειά.

Εδώ η Τυλληρκώτισσα-οι στίχοι της οποίας είναι σε "μυστική" γλώσσα,σαν τα κορακίσια που μιλούσαμε για παιχνίδι, πιο μικροί. Για επιβίωση της ελληνικής μυστικά από τους Οθωμανούς. Η ερμηνεία ενός από τους πιο γνήσιους Κύπριους Μουσικούς, του Μιχάλη Τερλικκά.

Κι ένα από τα λιγότερα γνωστά μα μεγάααααααααααλη αγάπη. Μεσαιωνικής καταγωγής, μεσαιωνικής πραγματικότητας, πειραγμένο για χάρη της λαϊκής μουσικής παράδοσης. Η Ροδαφνούσα ...

Γυμνό

Από παιδί περπατάω στο σπίτι με τις πατούσες γυμνές. Στο χωριό τα καλοκαίρια, πολλές φορές γεμίσαμε μ΄αγκάθια  τα πόδια. Αφού δεν πονούσε ο αγαπημένος ξάδερφος, δεν πονούσα ούτε κι εγώ.

Χειμώνας βαρύς.Χιόνια.Το διαμέρισμα είναι παγωμένο. Ακόμα κι όταν κάνεις έρωτα, αναγκαστικά φοράς μάλλινες κάλτσες. Μακριές, μέχρι το γόνατο. Μαλακές, αγκαλιάζουν τα πόδια σαν λούτρινες αγάπες μωβ. Έχουνε και μεταξένιο φιογκάκι.

Όλο τον υπόλοιπο χρόνο, στο σπίτι αιωνίως ελάχιστα ρούχα. Λατρεύω να είμαι γυμνή. Στο σπίτι μονάχα. Έξω, φοβάμαι την γύμνια μου. Θαυμάζω την γύμνια άλλων. Ποθώ την ελευθερία τους.

Δεν υπάρχει πιο γνήσιο ρούχο για την ψυχή του μέσου άνθρωπου από το σώμα του. Κι όμως, ποιός τολμάει να περπατήσει στο δρόμο του, γυμνός;  Πόσα λεπτά θα περάσουν πριν καταλήξει στο πλησιέστερο αστυνομικό τμήμα για προσβολή της δημόσιας αιδούς;

Γυμνό=Σεξ

Σεξ=Πονηρές Σκέψεις

Πονηρές Σκέψεις που γίνονται συνήθως από άνθρωπους ντυμένους.

Αλήθεια εαυτέ μου,

Πόσες φορές έκανες σεξ, φορώντας ρούχα;

Πόσες φορές δεν έκανες σεξ- ούτε καν το σκεφτόσουνα- ενώ ήσουν ολόγυμνος;

Τις τελευταίες φορές που έβαψα τους  τοίχους μου, το έκανα νύχτα. Χωρίς ρούχα. Έκανε αφόρητη ζέστη. Το βάψιμο λυτρώνει τις σκέψεις. Πόσο μάλλον όταν δεν σκέφτεσαι πώς θα λερώσεις και την φόρμα σου. Το δέρμα θα τριβεί με σαπούνι και σφουγγάρι, θα λουστεί σε ζεστό νερό. Θα λάμψει με την απολέπιση. Ταξίδια σε μουσικές, μπογιά και θαλασσογραφία του μυαλού. Μακριά.

Απελπισμένος είχε πέσει στο πάτωμα και ο .... Δεν άκουγε κανένας την μοναξιά του. Μα δεν ήθελε να μιλήσει για την αλήθεια του. Τόσες φορές τον ρώτησα. Κιχ και χαμόγελο. Αυτοάμυνα.  Η ανδρική αξιοπρέπεια μεγάλη ασπίδα αλλά διάφανη. Φαίνονταν οι πληγές του. Γυμνός στο πάτωμα σε στάση μουσουλμάνικης προσευχής. Άηχος, λουσμένο το κορμί σε δάκρυα που τόσο καιρό έπνιγαν την ψυχή του. Ξεχείλισαν. Δεν τον σκέπασα με κάποιο ρούχο.Μονάχα τον αγκάλιασα. Για τις επόμενες 3 μέρες ήταν μωρό παιδί και ήμουνα μάνα. Στην βδομάδα, φορούσε ξανά το σαρκαστικό του χαμόγελο και το δερμάτινο σακκάκι. Η προσευχή του είχε ντυθεί  σαν καινούρια απόχρωση στο βλέμμα του. «Θα σ΄αγαπώ πάντα γιατί είδες ποιός είμαι. Για τον ίδιο λόγο, πάντα θα σε μισώ.»

Κι εγώ, που αν βγω γυμνή στην παραλία, θα είναι μονάχα κάτω από βάρκα σαν την Ζουμπουλία (σόρρυ αλλά ήταν τέλεια φάση!)  δέκτηκα να εμπιστευτώ την αλήθεια μου σε έναν φίλο  ζωγράφο. Καιρό τώρα θέλει να κάνει σκίτσα κοριτσιών χωρίς σκιές.

-          Εγώ είμαι κορίτσι χωρίς σκιές;

-          Γλυκό χαμόγελο, αθώα μάτια. Τί σκιές να κρύβεις εσύ;

-          Σκέψου ότι μπορεί να κρύβονται κάτω από τζινς και μπλούζες.
-      Εμπιστέψου τα μάτια ενός Δημιουργού, σε παρακαλώ.

Θ΄αφεθώ στην ψυχή του. Κι ας φοβάμαι  πως θα διαβάσει  τις σκιές στο δέρμα μου.Δεκάδες σκιές  περασμένων στιγμών χαράς και θλίψης. Έκστασης και Πόνου. Τραγουδιών και Θρήνων. Ελπίζω να μην τις φοβηθεί αν τις αναγνωρίσει. Παρηγοριέμαι με μια χαζή σκέψη:

Αν ήταν άγραφο το σώμα μου, πόσο άδεια θα είχε υπήρξε η ζωή μου;