Προσφυγή στη Συνείδηση

Θηλάζει η νεομάνα το μωρό της,
κι αναρωτιέσαι ...πώς;!!!;;
Περπατάει όλη μέρα, κλαίει κάθε νύχτα,
σέρνεται η ψυχή της στις στάχτες
 που κάποτε ήταν το σπίτι της,
θροϊζουν τα βλέφαρα
στην ανάμνηση
όλων των στιγμών που βίασαν
οι αποφάσεις μερικών.
Κι αν σου έχει απομείνει ανθρώπων λογική κι αγγέλων τσας ψυχή,
γνωρίζεις πως δεν έχει σημασία
αν η νεομάνα φέρει το άστρο του Δαβίδ ή τον σταυρό του Ιησού ή αν κρύβει το βλέμμα της πίσω από μια μαντήλα.
Αν αποχαιρετάει τη Σμύρνη ή τη Ναζαρέτ,
ίδιο είναι το κλάμα της
σαν θρηνεί την έξωση από το Μόναχο και την Μαδρίτη.







Η αγκαλιά της πατρίδας του έφηβου Γερμανού σκλάβου πριν ξεψυχήσει το σώμα του κάπου στην Σοβιετική Ένωση, ίδια με του δεκαεξάχρονου εργάτη που σύρθηκε στη Δύση σε μια βαλίτσα από το Αφγανιστάν.
Σε αντίσκηνο μακριά από το Κόσσοβο του ο Σέρβος κιθαρίστας μεγαλώνει τα παιδιά του, το Καμερούν του δεν πλησίασε εδώ και τριάντα χρόνια όποιος πολέμησε την εκεί "δημοκρατία".
Είναι παιδιά αριστερών που από την Ελλάδα ξεκίνησαν για εκδρομή και βρέθηκαν να μεγαλώνουν μόνα τους στα ξένα, πχ στην Πολωνία.
Αγκόλα-Κολομβία-Λίβανος-Νταφούρ-Σουδάν και Σομαλία, Παλαιστίνη, Αρμενία και Μικρά Ασία, Αφγανιστάν, Μπαγκλαντές και Βιετνάμ, Πέρσες ή Εβραίοι, Μουσουλμάνοι και Χριστιανοί, ελεύθεροι άνθρωποι ενάντια σε απολυταρχικά καθεστώτα, οικονομικοί ή πολιτικοί πρόσφυγες, από πόλεμο εμφύλιο ή  λόγω συμφερόντων ξένων χωρών...Η λίστα ανακυκλώσιμη. Δυστυχώς.



Σε όλες τις αποχρώσεις του δέρματος
που περπατάνε το δρόμο της προσφυγιάς,
βρίσκεις πάντα τον ίδιο ακριβώς ήχο της απελπισίας.

Κι ελπίδα στις νέες πατρίδες,
σαν τα παιδιά του Σουδάν
που φτάσανε στην Κένυα
έχοντας διασχίσει εκατοντάδες χιλιόμετρα
μέσα στην έρημο
κουβαλώντας τα βιβλία τους.
Ελπίδα.
Νέα Πατρίδα.
Νέα Αγκαλιά θα πρέπει να είναι.

Κι όσοι έχουμε-μέχρι στιγμής- την τύχη
να μην τα ζήσαμε -ίσως ξώπετσα μονάχα-
ντροπή να μην τιμούμε όσους ορφάνεψαν από τον ουρανό τους.






http://news.in.gr/greece/article/?aid=1231049363