Τις πήρε στους ώμους την πρώτη φορά που της εξήγησε η μητέρα, τη διαφορά μεταξύ του καλού και του κακού.
Δεν θυμάται πλέον πότε έγινε αυτό. Θα ήταν δύο χρονών, όχι περισσότερο αλλιώς δεν θα είχε ξεχάσει. Ούτε τη μέρα ούτε την αφορμή. Μάλλον θα είχε να κάνει με το νεογέννητο αδερφάκι της.
Πάντως, σίγουρα θα ήταν μικροσκοπικές για να μπορεί να τις κουβαλάει ανέμελα.
... και διάφανες για να μην τις ένιωσε στην εφηβεία να της λερώνουν το δέρμα.
Μα θα μεγάλωσαν παράλληλα μαζί της, και ως κοινωνικές πεταλουδίτσες, στο μεταξύ αυξήθηκαν με πολλαπλές γέννες. Αν ήταν γυναίκες θνητές, θα είχαν σπάσει κάθε ρεκόρ γονιμότητας .
Θα τις άντεχε αν έμεναν τουλάχιστον, διάφανες. Μα όχι! Έχουν αρχίσει να κλέβουν κομματάκια από το δέρμα της, ανάσες από τα χαμόγελα της. Νότες από τη φωνή της σε κάθε απόπειρα να τραγουδήσει χαρούμενα.
Και δεν τους φτάνουν τα όσα όμορφα δικά της κλέβουν.
Άρχισαν να φέρνουν σκιές σε όλα όσα ονειρεύεται. Σε όσα θέλει να δημιουργήσει.
Με μαχαιρώματα από το πριν και το τώρα...
Λες να πολλαπλασιαστούν ή να βαρύνουν κι άλλο όσο θα γερνάει το σώμα της;
Να την τραβάνε κι άλλο πιο κοντά στο χώμα...;
Η γονιμότητά της που έφερε στον κόσμο πλάσματα που τραβάνε την ενέργειά της.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτή είναι η ευλογημένη κατάρα του να γεννιέσαι γυναίκα.
Καλησπέρα.
Γιατι να την τραβανε στο χωμα?
ΑπάντησηΔιαγραφήΠερα απο το λογοτεχνικο υφος του κειμενου σου, που αναφερεται σε εσενα προφανως, αυτο, το καθ'εαυτο δηλαδη με εβαλε σε σκεψεις.
Εισαι καλα?
Φιλια!!!
μα υπάρχει τρόπος να απαλλαγεί κανείς από δαύτες..
ΑπάντησηΔιαγραφήπες της να μη σκοτίζεται αλλο..
χμ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι τύψεις Ιωάννα μου, δεν επισκέφτονται μόνο τις γυναίκες.
Όμορφη σου Βραδιά!
:)))))))))))))))))))
Δημητρένιε μου,
δεν συμβαίνει τίποτα!
Απλά παίζω με την σκέψη ότι οι τύψεις μας τραβάνε στο χώμα, ενώ ο στόχος του ανθρώπινου πνεύματος είναι ο ουρανός.
Δεν αναφέρομαι σε μένα...
Φιλιά σου πολλά!!!
:)))))))))))))
Επιρρεπούλα μου,
αν δεν σκοτίζεσαι, αποκτηνώνεσαι... ή όχι;
στόχος είναι να πάψουν να υπάρχουν οι πραγματικές τύψεις, που δημιουργούνται με τα μεγάλα μας λάθη...
φιλάκια σας πολλά, παιδάκια μου!!!
:)))))))))))))))))))))))))))
Καλησπέρα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι τύψεις είναι σαν τις σκιές. Δεν φεύγουν ποτέ βάζοντας άλλες σκιές να τις κυνηγούν. Η σκιά δεν φοβάται τη σκιά ούτε τρομάζει με αυτήν... Οι τύψεις - σκιές Θέλουν άπλετο φως για να εξαφανιστούν. Και φως είναι η συνειδητή, η ανενδοίαστη επιλογή. Όποια και αν είναι, ορθή ή εσφαλμένη, σε όποιο πεδίο. Ο Ροκφέλερ έλεγε πως 5% των αποφάσεων να είναι ορθές αρκούν για να επιτύχει ένας επιχειρηματίας. Αν έχει τύψεις λοιπόν για το 95% των εσφαλμένων επιλογών του, απλούστατα δεν κάνει για επιχειρηματίας. Ας γινόταν υπάλληλος. Το ίδιο ισχύει λ.χ. για τις διαπροσωπικές σχέσεις, το ίδιο για όλη τη ζωή. Σημασία έχει η ελεύθερη επιλογή και το κυριότερο, το όποιο ΠΑΘΗΜΑ να γίνεται ΜΑΘΗΜΑ και όχι ΤΙΜΩΡΙΑ και αυτοοικτιρμός.
Εν κατακλείδι, ΤΥΨΕΙΣ=ΘΑΝΑΤΟΣ, ΑΠΟΔΟΧΗ ΤΗΣ ΑΝΕΝΔΟΙΑΣΤΗΣ ΕΠΙΛΟΓΗΣ = ΖΩΗ.
Καλημέρα σου!
ΑπάντησηΔιαγραφή:))))))))))))
Όντως, αν δεν γίνει το πάθημα μάθημα αλλά αυτοτιμωρία και αυτολύπηση, τότε δεν καταφέραμε τίποτα απολύτως!
Το quote του Ροκφέλερ θα φροντίσω να το θυμάμαι! Σε ευχαριστώ!
:)))))))))))))))))))))))))
Οποιος θάβει τις τύψεις ειναι σαν να θάβει την ίδια του την συνείδηση...
ΑπάντησηΔιαγραφήΟπου υπάρχει συνείδηση μόνο εκει υπάρχουν και οι τύψεις και την τρέφουν , την δυναμώνουν και την κρατάνε ζωντανή ! ! !
Την καλημέρα μου
Αρης
Αχ αυτές οι τύψεις...έρχονται πάντα και σου χαλάνε το παρόν..
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ όμορφο κείμενο..
Φιλάκια πολλά!
δεν κατάλαβα τι εννοείς...
ΑπάντησηΔιαγραφήεγώ μιλούσα πάντως για την εσωτερικη διαδικασία του να γίνεσαι συνεχώς καλύτερος και την ειλικρινή μετανοια για τα λάθη και σαφώς - όπου είναι δυνατό- την επανόρθωση. καιτο θεωρώ τρόπο απαλλαγής των τύψεων γιατι απλά από κει και πέρα δε μπορείς να κάνεις τπτ άλλο παρά να χάνεις χρόνο και να κάνεις καινουρια λάθη πάνω στα παλιά... και όχι δεν το βλέπω σαν αποκτήνωση όλο αυτο.
καλή Ανάσταση!