15/4/08

Από Κυριακή σε Κυριακή...


Μια υπέροχη Κυριακή ξημέρωσε...
Οκτώ το πρωί και η γειτονιά ακόμα κοιμάται...μαζί με τον Γ που είναι βυθισμένος στον ωκεανό των ονείρων...Κάποια άγκυρα ξεκούρασης τον κρατάει βαθειά, ακόμα και όταν τον φιλάει στο μάγουλο.
Ο ήλιος έχει μπει στο διαμέρισμα άφοβα, αυτοκρατορικά. Δεν σεβάστηκε κανένα κι ας είναι πρωί Κυριακής... Δεν αντέχει άλλο. Σηκώνεται αθόρυβα και πάει στο μπάνιο για ένα γρήγορο ντους. Το νερό της ανοίγει τους πόρους στο δέρμα και την όρεξη.
Φοράει βιαστικά το πρώτο φανελάκι που βρίσκει στη βαλίτσα-πηγαινέλα τόσες φορές, πιο συχνά βάζει τα ρούχα στη βαλίτσα παρά στο ντουλάπι, σκέφτεται και χαμογελά-και μια λινή, μπεζ βερμούδα. Σάνδαλα, πορτοφόλι και κλειδιά.

Είναι Σεπτέμβρης στις πιο γλυκές του διαθέσεις. Δυνατός ήλιος και αεράκι...Περπατάει ως τον φούρνο, που τον βρίσκει γεμάτο με τον κόσμο που βγήκε από την απέναντι εκκλησία. Κοκκινίζει στη σκέψη πως έχει να πατήσει στην λειτουργία από τον Δεκαπενταύγουστο. Χαμηλώνει λίγο το κεφάλι ντροπαλά, θυμάται τη γιαγιά της που δεν έχανε ποτέ την λειτουργία της Κυριακής και τηρούσε την ευσπλαχνία όχι από χριστιανικό νόμο αλλά από συνείδηση, αγάπη και χαμόγελο!


Μα αυτή προτιμάει κάποια άλλη τελετουργία. Αντί για τη θεία κοινωνία, πίνει φραπέ. Κι αντί για το αντίδωρο επιλέγει τυρόπιτα ή κρουασάν, λιόψωμο ή μπισκότα με τυρί...Θα πεταχτεί στο περίπτερο για τα Ευαγγέλια, που συμπεριλαμβάνουν 2 τουλάχιστον κυριακάτικες εφημερίδες κι ένα περιοδικο.
Παίρνει το ζεστό ψωμάκι, λίγο φρέσκο βούτυρο και φυσικά την μπουγάτσα για τον κοιμωμένο καλλονό της και τρέχει στο περίπτερο. Την έχει μάθει ο περιπτεράς και οι υπόλοιποι κυριακάτικοι επισκέπτες...είναι το μόνο κορίτσι που περνά τέτοια ώρα τέτοια μέρα για εφημερίδες!
Συνήθως επιστρέφει γρήγορα γρήγορα για να απλώσει στο μπαλκόνι. Μα η θάλασσα είναι σήμερα πολύ προκλητική. Γουργουρίζει σαν ευτυχισμένη γάτα στην αγκαλιά του Ήλιου ενώ απολαμβάνει τη δροσιά του αέρα, μαζί με τους ανθρώπους.


Περνάει απέναντι, προς την παραλία...Τί υπέροχο να ζεις τόσο κοντά στην παραλία...
Κατηφορίζει για μια Καλημέρα.Μόνο για μια καλημέρα.
Αλλά...
Στην άμμο, κάποια αδέσποτα προσπαθούν να ζεστάνουν τα κοκκαλιασμένα τους σώματα. Κάθεται δίπλα τους σε ένα βραχάκι που ξεχάστηκε στην άμμο, και αυτά δεν φαίνονται να ενοχλούνται. Ίσως να είναι κι ανήμπορα να αντιδράσουν.
Τρέχει στο διαμέρισμα.Στο ψυγείο τους έχει ακόμα γάλα, τυρί και ζαμπόν.
Επιστρέφει στην παραλία. Τα σκυλιά ακόμα να κουνηθούν. Ωραίοι κοιμωμένοι κι αυτά.
Μα με το άνοιγμα της σακούλας, πετάγονται γύρω της. Δεν φοβάται, γιατί άλλωστε; Αφού στέκονται γύρω της περιμένοντας το ανέλπιστο συσσίτιο.
Τους μοιράζει όσα καλούδια τους έφερε. Τρώνε λαίμαργα, σίγουρα δεν χόρτασαν... όμως τί άλλο να κάνει; Τελείωσαν τις μπουκιές τους και όμως δεν φεύγουν από τα πόδια της. Ένα μάλιστα, χαδιάρικο,ζήτάει να του χαϊδέψει το κεφαλάκι... σαν μωρό παιδί.
Κάθεται για λίγο μαζί τους.

-Τώρα, μπαίνει σε λίγο ο Μάης. Δεν είναι Κυριακή αλλά είδε ένα ζητιανάκι και θυμήθηκε τα αδέσποτα της παραλιακής γειτονιάς...-


Επέστρεψε τη νύχτα, με το υπόλοιπο του δείπνου που θα κατέληγε στα σκουπίδια. Έφαγε πολύ λιγότερο από ότι συνήθιζε...Καλό της έκανε, εξάλλου...Περισσότερο και για τα σκυλάκια της παραλίας.
Δέκα μέρες που έμεινε εκεί, τους έπαιρνε κάθε μέρα και κάτι.
Θύμωσαν οι γείτονες, οι εστιάτορες της παραλιακής.Της είχαν κάνει και παρατήρηση। Δεν κατάλαβε τί τους ενοχλούσε!Τέσσερα σκυλιά που ούτως ή άλλως βρίσκονται πεταμένα στο συγκεκριμένο χώρο πολλούς μήνε. Δεν πολλαπλασιάστηκαν, δεν έκαναν κακό σε κανένα εκτός από το να «ασχημαίνουν» το δρόμο και το δασάκι.

Έφυγε για να επιστρέψει ξανά μετά από δύο μήνες, Νοέμβριο.Η γειτονιά άσχημη λόγω του γκρίζου ουρανού. Το τσιμέντο και η θάλασσα βρίσκονται στην ίδια απόχρωση.
Τα σκυλιά; Πού ήταν τα σκυλιά της;
Ρώτησε τον περιπτερά. Ήταν ο μόνος στη γειτονιά, που δεν είχε ενοχληθεί από το «τάισμα»...

«Τί να σου πω, κοπέλα μου; Τα μαζέψανε πριν καμιά βδομάδα. Πάντως μην ανησυχείς, πήγανε ταϊσμένα! Τα φρόντιζε η γυναίκα μου μετά που έφυγες. Αν είχαμε χώρο στο διαμέρισμα ίσως και να παίρναμε ένα αλλά ...»

Δεν τον άφησε να συνεχίσει, έφυγε. Αυτά τα «αν» είναι που μας παραμυθιάζουν πάντα.

Αφού «πήγανε ταϊσμένα»...τί άλλο να σχολιάσει;
Όλα σε γκρι απόχρωση...της στάχτης. Το σώμα της αποδείχτηκε κουφάρι, η αγάπη ένα υποκατάστατο συνήθειας, η παραλία μια τσιχλόφουσκα παραμασημένη και πεταγμένη στο πεζοδρόμιο. Και τα αδέσποτα, σε κάποιον άλλο κόσμο...

Οι τελευταίες μέρες του Απρίλη, σε αυτό το σταχτί το χρώμα ντύνονται, το πρόσεξες;
Ίσως με την Ανάσταση, να έρθει λίγο χρώμα... κι ένα χαμόγελο σε αυτό το παιδικό, ταλαιπωρημένο μουτράκι...
Ας είναι ο Μάης πολύχρωμος...

11 σχόλια:

  1. όταν και αν και άμα καταλάβουμε ότι η ανθρωπιά είναι πέρα από το δέρμα μας τότε, θα μπορούμε να κοιτάμε την θάλασσα να λικνίζεται μπροστά στα μάτια μας... μοβένια
    ο πίνακας απλά σοκ, όμορφο σοκ .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ωραία το έθεσες, αραχτέ μου.
    Συμβαίνει, ευτυχώς!
    :)))))))))))))

    όσο για τον πίνακα, είναι από τους "απαγορευμένους για παιδιά!"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Πολύ όμορφες εθκόνες στην αρχή. Αλλά το τέλος μας τα χάλασε. Όπως και όλα τα τέλη. Κρίμα πάντως που υπάρχουμε τέτοιοι άνθρωποι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. εντωμεταξύ έχω περάσει και πενήντα φορές για να βλέπω τον πίνακα :P
    ρε συ λες ο ζωγράφος να χρησιμοποίησε μοντέλα ;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Σταχτί και γκρίζα κανουμε την ζωή μας γιατί ετσι ειναι κι η ψυχή μας...
    Οταν μπορέσουμε να βάλουμε λιγο χρώμα μεσα στην καρδιά και ανοίξουμε τους ορίζοντες του νου μας τοτε θαρθει Μάης και ανοιξη και στην ζωή...
    Την καλησπέρα μου θαλασσίτσα...
    Αρης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Δεν είναι όλα τα τέλη τελειωμένα, καλή μου...
    Κάθε τέλος είναι μια αρχή για νέα δημιουργια...


    χαχαχαχαχαχα Γιατί δεν το κατεβάζεις στο πσ να το βλέπεις;
    χαχαχαχαχαχα
    εντωμεταξύ, δεν ξέρω αν ισχύει αλλά ο πίνακας πρέπει να είναι από τον Πικασσό. Άρα η απάντηση θα είναι ΝΑΙ!
    :))))))))))))

    Άρη μου,
    κι αν αγαπάμε το χειμώνα και το φθινόπωρο;
    :)))))))))))))))))))))))
    Καλημέρα σου!!!!

    Φιλάκια πολλά παιδάκια!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ναι, καλο ειναι το ποστ.
    Και ο πινακας καλος ειναι.
    Καλησπερα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Καλησπέρα!
    Από τα 1,80 μέτρα, η ματιά κάτω στα 40, στα 50 ή στα 60 εκατοστά, κάνει μια απόσταση... "τεράστια": 1,20 μην πω και 1,40 ολόκληρα μέτρα περιφρονητικής μεγαλοπρέπειας! Τεράστια απόσταση, ικανή να οριοθετήσει ευκρινώς τον Κύριο (το γένος homo που θα κατακυριεύσει επί των ζωντανών όπως λέει και η παλαιά διαθήκη) και το res ή πλάσμα, ή ζώο...

    ...Από χιλιάδες χιλιόμετρα ψηλότερα, αυτά τα 1,20 ή και 1,40 μέτρα "λογικά" θα φάνταζαν ανύπαρκτα, όλα σαν σε μια επίπεδη επιφάνεια, όπως και η "επίπεδη" όψη του ουρανού στο βλέμμα του... θνητού (του Κυρίου, του γένους Homo που θα κατακυριεύσει...) καθώς σηκώνει το κεφάλι του να δει ψηλά. Και όμως, από όσο πιο ψηλά παρατηρείς, τόσο πιο ευκρινής είναι η διαφορά προς τα κάτω (λόγω της κατανόησης) αλλά και κυρίως τόσο πιο έντονη η ανάγκη να οικτίρεις με συγκαταβατικότητα που αρμόζει σε αυτούς "εκεί χάμω", τον "κοντό" που κοιτά υποτιμητικά τον "νάνο" ήτοι το "ζώωον" και πώς συμπεριφέρεται στο "ζώο"...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ζερό μου,
    Όλα καλά
    και η Νύχτα σου Όμορφη!
    :)))))))))))))))))))


    Αγαπητέ μου zalmoxis, δεν θέλω να προσθέσω ή να σχολιάσω τίποτα.
    Το σχόλιό σου, περίφημα πυκνό, δίνει όλη την εικόνα του κόσμου μας. Είτε είναι μικρόκοσμος είτε γενναιόδωρος.

    Φιλάκια σας πολλά!!!
    :))))))))))))))))))))))))))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Το λαθος των ανθρωπων ειναι οτι τις ανακαλυψεις απ' την αγνωστη και αχαλιναγωγητη πλευρα θελουν να τις ορισουν στο συνειδητο κοσμο προσαρμοζοντας τις στους κανονες του.
    Την καλημερα μου και φιλι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Ο χειμώνας και το φθινόπωρο , δεν παυουν κι αυτά να εχουν το δικό τους χρώμα... Εξαρτάται απο ποιάν σκοπιά το βλέπεις...
    Το ποτήρι δεν ειναι απαραίτητα μισο αδειανό...
    Ειναι μισογεμάτο...
    Καλημέρα και ναχεις ενα όμορφο λουλουδιασμένο Σ/Κ
    Αρης

    ΑπάντησηΔιαγραφή

κυματοθραύστες