πα-ρεμβάζω

Διαπιστώνεις ολοένα ότι ο κόσμος πάει και μπροστά και πίσω.
Ο σκοταδισμός σκιάζει τα κοπάδια, η δύναμη συγκεντρώνεται ολοένα σε λιγοστές, διαμαντένιες χούφτες, που σχηματίζουν γροθιές και χτυπάνε όσους περνάνε στην επανάσταση.

Όποια κι αν είναι αυτή.
Όταν όμως υπάρχει παντού η θέληση για αντίσταση, ακόμα και στις πιο ήσυχες περιοχές του κόσμου μας, τότε δεν μπορεί... τα ταμπούρλα αρχίζουν να σημάνουν κάποια νέα εποχή.

Συνήθως απαιτείται ένα στρώμα στάχτης για να διαχωριστεί ο παλιός από τον καινούριο πολιτισμό.
Συνήθως...

Κι αν...όχι αν! ΟΧΙ ΑΝ!

Η ελευθερία της γυναίκας επιστρέφει στο κουτί της Πανδώρας για να κοιμηθεί.

Έχουν βαλθεί να μας διαστρεβλώσουν την πραγματική ουσία της ελευθερίας και της ανεξαρτησίας ντύνοντάς την απαξιωτικά με την σεξουαλική υποταγή στη δύναμη.
Βλέπεις παντού πετυχημένες γυναίκες, που οι περισσότερες κυκλοφορούν με τη μάσκα της Νέαιρας και της Φρύνης. Μα ο χρόνος θα τις μισήσει, θα κλειστούν χωρίς σεβασμό, γριές σε κάποιο σπίτι κενό από ζωοδόχες αναμνήσεις.

Έχει σημασία όμως;
Έχει διότι καλλιεργείται αυτό το πρότυπο για όλες μας πλέον:

Θα πρέπει να κορινθιαστείς για να προχωρήσεις στα διάφορα μέτωπα της πολιτικής, της κοινωνίας, της οικονομίας!

Το τέλος του παραμυθιού όμως, το κρύβουν εφτά κλειδαριές, περασμένες στο λαιμό ισάριθμων κέρβερων...

Γιατί άραγε;