15/3/08

μούσα


Νεράιδα αέρινη προκλητικά χορεύει
Στην αγκαλιά της γητεύει ποιητή,
Άυλη σχεδόν, τρεμοσβήνει σαν φλόγα,

Αν ο εκλεκτός ποτέ ξεχαστεί..
Γελώντας δυνατά
Καρφώνει το βλέμμα της
Στην ψυχή του βαθειά,
Κι ο ποιητής μεθά.
Δεν του χαρίζει το φιλί της
Ίσως μόνο μια πνοή της,
Για να τον έχει συντροφιά
Στη μοναχική της νυχτιά.

Μα...
Σε κάθε του φεγγαριού μορφή,
Αλλάζει ύλη και πνοή.
Ανθίζει σαν γιασεμί και κρίνο
Ή στάζ΄ιδρώτα, αίμα κι αλκοόλ.

Κι αν τον έρωτα θεριεύει
Είναι ικέτις αγάπης, ταπεινή.
Στον πόνο, στοργικό μητέρας χάδι,
Μα τρελλή, του θυμού μανιασμένη αδερφή!
Θυμάται όμως, να σπέρνει τη χαρά,
Σαν πολύτιμη, της μοναξιάς θεά.

7 σχόλια:

  1. Απίστευτο. Η νεραϊδοχώρα επεκτείνεται.
    Πανέμορφο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πολυ ομορφο. Αντε να γραψεις στο μικρο χωριο τοσο ομορφα πραγματα μωβια μου. Γινεται? Δεν γινεται.
    Φιλια πολλα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. kyriaz μου, μμμΜΜΜμμμμάάάάάκια!!! :))))))

    Σιωπηλούλα μου, η νεραϊδοχώρα είναι σαν το σύμπαν. Γεμάτη λαμπρερή σκόνη και μυστικά πολλά, καλά κρυμμένα!
    :))))))))))))))))))))
    ΜμμμμΜΜμμμμάάάάάάκια σου πολλά, καλή μου!!!

    Δημητρένιε μου, γίνεται απλά εδώ είναι πιο μυστική η γωνίτσα και μου αρέσει...
    :)))))))))))))))))))))))
    Φιλάκια σου πολλά!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Nα που ο ενας βρίσκει τον αλλον καπως ετσι..
    Καλως σε βρισκω και γω..
    Ομορφη γραφη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Γινεται, το ξερω, αλλα εδω ειναι αλλιως. Σε φιλω Χαρουλινι μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

κυματοθραύστες