μιας νύχτας

Γυναίκα γυμνή από λούσα,
Φοράει για ομορφιά χαμόγελο αθώο.
αφηρημένης τέχνης μυστικό,
άρωμα απαλό σε δέρμα νεανικό.

Στο φεγγαρόφως
Τραγουδάει με τις σκιές,
Περπατάει περήφανα,
Τους περαστικούς θολώνει.
Άδολα, άθελα...
Αυτή ψάχνει για αγάπη...

Συναντώνται τα μάτια
Στο σκοτάδι.
Άλλοτε είναι σταγόνες θάλασσας
Ή χαλίκια και κομμάτια γυάλινα,
Κάποτε φουντούκια πασπαλισμένα με κανέλα,
Σπάνια στάζουνε μέλι,
Πιο σπάνια αλείφουν ελαιόλαδο.
Συνήθως είναι κάρβουνα...νεκρό ξύλο.
Κι ας θέλει να κυλήσει σε λιόλουστο,ζουμωτό αμπέλι...

Απόψε μυρίζει φουντούκι με κανέλα.
Πάλι καλά.
Βραδαίνει τον βηματισμό,
Αφήνει να την πάρει από το χέρι...
Θα τον οδηγήσει...

Στο δωμάτιο ανάσα φέρνει ο αγέρας,
Το μπαλκόνι ανοικτό για τις σκιές
Να κουβαλούνε στο φεγγάρι, γουλιές έρωτα,
Που αγαπάει να τις πίνει, να μεθάει και να ξεχνά...

Θα μείνει μαζί τους όσο μπορεί
Κι ας είναι ανυπόμονος ο ήλιος
Σκληρός ρεαλιστής, κακός διαπραγματευτής..
Πομπός της πραγματικότητας...

Δεν είναι αυτή νεράιδα,
Δεν είναι κι αυτός αγάπη...
Ξυπνάει γυναίκα με τις αχτίδες...
Ανοίγει τα μάτια και βλέπει...

Χάμω, στο ξύλινο πάτωμα, ένα φόρεμα..
Στο φούσκωμα του παπλώματος
Δεν κρύβεται κανείς
...μόνη της...γυμνή, δίχως λούσα,
Δίχως ομορφιά νυχτερινή.
Και το χαμόγελο σβήστηκε σα να ΄τανε κραγιόν.